Paradijselijk Palawan

De natuur is leuk, maar je mot er wel wat te zuipen bij hebben.
Harrie Jekkers – Met een goudvis naar zee

Manila. Een grote stad met veel toeristen, veel Filipino’s, veel barren, veel hoertjes, veel auto’s, veel karaoke, veel vervuiling en eigenlijk relatief weinig bezienswaardigheden. Dat gezegd hebbende hing er absoluut geen vervelende sfeer in Manila maar alle hierboven genoemde feiten plus de hoge kosten van het hostel en het eten deden ons besluiten snel weer verder te reizen. Onze keuze viel op het eiland Palawan en al snel hadden we een ticket naar Puerto Princesa geboekt.

Omdat er in Puerto Princesa niet veel te beleven valt zijn we de volgende dag doorgereisd naar het kustplaatsje Sabang, toegangspoort tot het Underground River National Park. Op de dag dat we in Sabang arriveerden was het weer slecht, het waaide erg hard en met regelmatige tussenpozen kwam er een klets regen uit de hemel. Alle tochten die op die dag gepland stonden werden geannuleerd en we konden dan ook niet veel meer doen dan onszelf tijdens happy hour tegoed doen aan biertjes à €1,00 de stuk.

De volgende dag, de verjaardag van Donald, was het weer gelukkig een stuk beter en dus konden we op 15 januari wel de tocht naar de ondergrondse rivier maken. Lokale autoriteiten laten geen mogelijkheid onbenut om te benadrukken dat de ondergrondse rivier in 2011 is uitgeroepen tot een van de zeven natuurlijke wereldwonderen dus onze verwachtingen waren hooggespannen! Met een bangka, een typische Filipijnse boot, werden we naar het startpunt van onze tocht over de underground river gebracht. Nadat we voorzien waren van een zwemvest en een helm werden we met zes anderen in een soort kano de rivier opgepeddeld, zo de grot in. Al gauw was het pikkedonker om ons heen en konden we alleen nog zien wat er met de lamp die iemand voor in de boot vast moest houden beschenen werd.

Als de gids/peddelaar achter in de boot zijn mond had gehouden of slechts af en toe wat wetenswaardigheden had verteld was deze schitterende ondergrondse rivier met recht heel erg mooi te noemen. De niet aflatende stroom ‘grappen’ en ‘herkenbare vormen’ irriteerde ons echter mateloos. Een kleine greep uit zijn arsenaal: “Yes, to the right side you can see the rock that looks like the lion king, and there you see the vegetable market. You see? The mushroom, the garlic and there are the melons. This here is the bow of the Titanic (toet toeeeeeet)!” en wat ons betreft het dieptepunt, “And here you see the Sharon Stone. Haha, you get it? Sharon Stone from the Hollywood! Haha!”. Terug in Sabang was het tijd voor verjaardagscake, cadeautjes en meer goedkoop bier, deze keer aangevuld met een niet zo goedkope pizza. Maar goed, je wordt niet iedere dag 27.

Om van Sabang naar El Nido in het noorden van Palawan te komen reden we zoals dat in de Filipijnen hoort niet in maar boven op een Jeepney naar de trans Palawan ‘snelweg’. Vanaf het punt waar we gedropt werden hielden we een minivan aan die ons naar El Nido bracht. Met name het stuk van Sabang naar de snelweg, boven op de Jeepney, was erg mooi.

El Nido is een klein plaatsje gelegen aan de Bacuit Bay, een baai die, net als bijvoorbeeld Ha Long Bay in Vietnam, een hele hoop kleine tropische eilandjes van kalksteen herbergt. Samen met de helderblauwe kleur van het water zorgt dat voor prachtige plaatjes en het is een van de grootste toeristische trekpleisters van Palawan. De meeste mensen komen hier dan ook speciaal naar toe om samen met hordes andere toeristen op een van de drie standaard boot tours de verschillende eilandjes te bekijken.

Omdat wij in de week ervoor bijna non stop aan het reizen geweest waren besloten we om het rustig aan te doen. De eerste dag deden we dan ook niet veel meer dan lekker eten een beetje de omgeving verkennen, bedenken wat we de komende dagen zouden gaan doen en, jullie raden het al, te genieten van het goedkope bier tijdens happy hour. De prijs was ondertussen gedaald tot €0,60 euro per flesje bier dus het was nog betaalbaar ook.
Omdat het cliff climbimg waar we over gelezen hadden niet veel meer dan een veredelde wandeling bleek gingen we op dag twee duiken. De eerste duik was mooi maar niet heel erg bijzonder, op een ‘black tip shark’ na, maar tijdens de tweede duik bezochten we een dertig meter lange tunnel onder water, erg vet.

Tussen de twee duiken door pauzeerden we op het prachtige ‘helikopter eiland’ en omdat we op weg naar de twee verschillende duik locaties de baai al voor een groot gedeelte gezien hadden schreven we ons op de derde dag niet in voor een boottour maar huurden we een zeekajak. Met zijn tweetjes peddelden we vanaf het strand van El Nido naar het dichtstbijzijnde eiland. Op dit tropische paradijsje bouwden we een zandkasteel, lazen we ons boek, zwommen we wat en werkten we aan onze bruine huid. Vakantie!

Vanuit El Nido zijn we terug gereisd naar Puerto Princesa en van daar zijn we naar Cebu gevlogen. In Cebu zijn we te gast bij Harm, een vriend van Sandra die al zeven jaar op de Filipijnen woont. Na twee volle dagen van zijn gastvrijheid gebruik te hebben gemaakt gaan we verder met het ontdekken van de Filipijnen. We komen hier over een weekje of twee weer terug om de verjaardag van Harm op zijn Filipijns (of op zijn Harms?) te vieren. Daarover later meer…