Door het binnenland van Sumatra

“Why do lions get lost in the forrest? ‘Cause Jungle is massive“
Jimmy Carr – Being Funny

Met uitzicht op het meer, een lekker briesje, de heerlijke zon, en af en toe geïrriteerd krabband aan de beten van de bedbugs in ons vorige hostel, genieten wij momenteel van Lake Toba. We zitten in het kleine dorpje Tuk Tuk, een dorpje dat veel toeristen trekt. Nou ja, veel… over het algemeen is het hier erg rustig. Maar tot nu toe het meest toeristische gedeelte wat we hebben gezien. Omdat de orang oetang spotten een van onze doelen voor Sumatra was, zijn we een paar dagen de jungle in gegaan. We hebben er bewust voor gekozen om niet naar Bukit Lawang te gaan; het toeristische natuurreservaat waar ze de apen voeren, en waar je ze dus van onnatuurlijk dichtbij kunt bewonderen. Wij wilden ze in het wild zien, in de ongerepte natuur; national park Gunung Leuser.

Vanaf Pulau Weh zijn we terug gegaan naar het vaste land; Banda Aceh. Hier werden we op een minibus gezet die ons in de richting van Ketambe zou brengen. Vijftien uur opgevouwen zitten in een busje formaat Fiat Panda was een geweldig vooruitzicht. Wij werden als nummer 10 en 11 via de achterklep in het busje gepropt, toen was het busje vol. Via een lange, kronkelige, en regelmatig onverharde weg werden we afgezet in een dorpje. Het geheel werd de hele nacht voorzien van de dampende beats van een soort mix tussen traditionele Indonesische muziek en happy hardcore om de rit wat te veraangenamen. Vanuit dat dorpje werden we naar Ketambe gebracht. Allemaal super goed geregeld, we hoefden zelf helemaal niets meer te doen! Al werden we in Ketambe bij bungalows afgezet die door de overheid gerund worden, dat was niet volgens afspraak. En wij zijn natuurlijk niet van plan ons geld regelrecht in de overheid te pompen dus we wilden daar weg, wat ons niet erg gemakkelijk werd gemaakt. Na een discussie over de telefoon met de eigenaar wilden de medewerkers ons uiteindelijk toch naar een ander hostel brengen.
Hier aangekomen boekten we op aanraden van drie Duitsers de driedaagse jungletrek door Gunung Leuser. Garanderen dat we de orang oetangs zouden zien konden ze niet, maar we waren bereid die gok te wagen en zouden de volgende ochtend vertrekken.

Na een paar uur door de wildernis te hebben gewandeld zagen we de eerste aap aan de overkant van de rivier waar ons kamp zich bevond, ongestoord elleboog diep in een boom te graaien en mieren te eten. Wauw, wat een reusachtig beest! ’s Middags gingen we weer op ontdekkingstocht door het oerwoud en toen we elkaar net hadden aangekeken met een blik van: ‘nou, hier is geen reet aan’ kwamen we een stelletje tegen (geen Duitsers, maar orang oetangs). Muisstil hebben we bekeken hoe ze van de ene naar de andere boom zwaaiden en zich tegoed deden aan vruchten.
Dag twee, tevens de dag dat we een jaar samen waren, hadden we een rustig programma. Op een hotspring en een paar reusachtige bijenkorven na hebben we niet veel gezien. De hotspring was alleen te bereiken als we de rivier overstaken via een omgevallen boom, dat was wel even spannend. En onze gids was zo blij als een klein kind toen hij resten van bijenkorven vond, want de larven in de korf waren uiterst voedzaam, en dat moesten we natuurlijk even proeven. Ze smaakten inderdaad erg voedzaam.
Op de laatste dag zagen we de vierde orang oetang, een mannetje, nog groter dan we eerder hadden gezien. Deze had ons totaal niet in de gaten dus kwam zonder dat ie het zelf wist behoorlijk dichtbij. Het is moeilijk te zeggen hoe het voelt om zo dichtbij een wild dier te zijn. Onbeschrijflijk.

Diezelfde dag zijn we redelijk op tijd teruggegaan naar ons hostel en voorbereidingen getroffen voor de reis naar Lake Toba. We moesten een paar keer overstappen, maar net zoals de reis naar Ketambe ging dit ook weer in één vloeiende beweging door. Ook nu weer werden we vervoerd in een busje maatje Fiat Panda. Dit belemmerde de chauffeur echter niet om jan en alleman op te pikken zodat we op het hoogtepunt met 22 mensen, een haan en een kip in het busje zaten. Het enige nadeel was dat de eerste chauffeur nogal van eten hield en dus te pas en te onpas de bus aan de kant zette om op zijn gemak iets te eten bij het plaatselijke ‘AC-restaurant’.

Morgen sluiten we Sumatra af en vliegen we van Medan naar Jakarta. Hier zullen we niet te lang blijven, want dit schijnt nogal een gore stad te zijn. Vanaf morgen gaan we Java dus ontdekken. De kaartjes vanaf Sumatra gaan vandaag op de bus!
Voor de fotoliefhebbers: we hebben de foto’s bij ons vorige verslag geplaatst. Internet is hier ofwel afwezig, of heel erg langzaam…

Tot de volgende!

Donald & Sandra