Bali

‘Die apen worden beschermd, beschermd, beschermd…! Het is geen gezicht. Als je er geweest bent weet je het. Er zit een uitgezakte kudde apen met zo’n bek van: ‘’wat kan ons het verrotten, we zijn toch beschermd. En nou op met die nootjes.’’’
Harrie Jekkers – Het Geheim Van De Lachende Piccolo

Terwijl we zien hoe de toeristen voorbij lopen met een I LOVE BALI shirt aan, met hun handen vol tassen met souvenirs, met hun pas gezette tatoeages en piercings naar de overkant schreeuwen hoe vet het feest van vannacht was, beseffen wij ons voor de zoveelste keer vandaag dat we op de verkeerde plek zitten.

We lieten het prachtige Java achter ons en namen de ferry naar Bali; het eiland waar kitch tot kunst verheven wordt. Hier kwamen we aan toen het net donker was geworden, en dit plaatsje leek dan ook meteen uitgestorven te zijn. Omdat we beide nog steeds eigenwijs zijn en alles beter weten dan de andere toeristen op de boot gingen we op zoek naar openbaar vervoer richting Lovina, noord Bali. We vonden het openbaar vervoer, maar deze reed pas als de bus vol was. We zaten op 3 personen in totaal en dat moesten er 10 worden. Na ruim 1,5 uur wachten besloten we dat tot de volgende dag te bewaren, als het ov wel regelmatig reed.

In Lovina aangekomen namen we meteen een duik in het 30 graden warme zeewater. In Lovina was verder niet veel te doen, behalve duiken, en dat hebben we gelijk de volgende dag gedaan. We kregen de gelegenheid om een onderwatercamera te huren en hier hebben we dan ook dankbaar gebruik van gemaakt (zie foto’s!) Omdat er in Lovina zoals gezegd verder niet veel te doen was besloten we daar niet te lang te blijven en door te gaan naar Ubud.

We waren beide wat sceptisch over Bali, maar tot hieraan toe waren we nog niet teleurgesteld. De bevolking hier is grotendeels Hindoestaans, dus Sandra kon zonder dat ze rare blikken toegeworpen kreeg een korte broek aan. Overal op Bali ruikt het regelmatig heerlijk naar wierook en het is ook fijn dat we niet midden in de nacht wakker worden van de Iman die Alah prijst. De religie is mooi, de lokale bevolking eert hier wat af. Waar ze precies voor wensen is ons nog een raadsel maar het is een mooi ritueel. Ieder huishouden heeft zijn eigen minitempel waar een paar keer per dag een mandje met wierook, bloemen en eten (variërend van rijst tot mentos) naar toe wordt gebracht. Maar helaas, in Ubud stond ons het onvermijdelijke massatoerisme te wachten, hetgeen waarvoor we vreesden; massa’s toeristen, bussen vol Japanners, resorts en restaurants waar ze alleen westers eten verkopen.
Desalniettemin vonden we een relaxed hostel en gingen we op eigen houtje de omgeving per scooter verkennen. Dit levert steeds als we een scooter huren nieuwsgierige blikken op, want hier zit een man nooit bij een vrouw achterop de scooter. We bezochten wat tempels en de ‘Elephant Cave’ wat verdacht veel leek op een aangelegde plek om meer toeristen te trekken. De tempels waren daarentegen leeg en prachtig! Het is overigens niet zo dat we alles stom vinden waar veel toeristen op af komen, het is een veel leuker gevoel als we het idee hebben iets helemaal zelf ontdekt te hebben, en dat niet te hoeven delen met honderden andere mensen maar gewoon lekker met z’n tweeën.

De volgende dag hebben we een van Ubud’s grootste attracties bezocht: Monkey Forest. Zoals de naam al doet vermoeden is dit een bos voor apen, of anders gezegd, waar je aapjes kunt kijken. Hele kuddes apen en hordes toeristen bevolken iedere dag een stuk bos vol met aangelegde paden en idyllische stroompjes. Op het moment dat we achter een gemiddeld Engels gezin liepen en hen hoorden zeggen: ‘Helemaal vergeten dat we hier vorig jaar ook geweest zijn. Echt te gek hier!´ vroegen we ons af wat ze zich überhaupt van Indonesië herinnerden en besloten om snel verder te gaan.

Vanuit Ubud hebben we het openbaar vervoer naar Balian Beach genomen. Omdat de afstanden die we tot aan Bali toe hebben afgelegd aanzienlijk groter zijn, ging dit allemaal behoorlijk snel. Balian Beach was heel relaxed, een hemelbed in een huisje bij het strand. We besloten de volgende dag weer een scooter te huren om naar Tabanan te rijden, daar gingen we een tempel bezoeken. Echter kwamen we al vrij snel langs de weg te staan met een slappe band. Het geluk was op onze hand, want aan de andere kant van de straat was een soort scootergarage, dus na een kwartiertje konden we alweer op pad. Vlak voordat we bij de tempel aankwamen begon de moesson zich weer van zijn beste kant te laten zien en kwamen we als twee verzopen katten aan bij de tempel. We reden terug tussen de rijstvelden door, en terwijl het opklaarde zorgde dat voor een prachtig landschap om ons heen.

Balian Beach verlieten we voor Nusa Lembongan. Hier zouden erg mooie duikspots zijn en wie zijn wij om daar niet even een kijkje te nemen? We boekten twee duiken achter elkaar, waarvan we tijdens een duik veel kans hadden om de zogenaamde manta roggen te zien. We hadden geluk en we zagen ze, van erg dichtbij. Dat was super gaaf! Manta roggen houden van onrustig water en zwemmen aan de oppervlakte, dus met de camera van Donald hebben we het kunnen vastleggen. Kijk ook zeker even naar het filmpje! De tweede duik viel tegen. Onze instructeur liet ons eerst een halfuur tegen de stroming in zwemmen wat resulteerde in sneller verbruik van zuurstof, dus we moesten na een halfuur als terug naar boven omdat de tanks al bijna leeg waren.

Na Nusa Lembongan zijn we vertrokken naar het onvermijdelijke Kuta. Onvermijdelijk omdat je niet naar het lekkerste steakrestaurant van de wereld gaat en een kipfilet bestelt, en omdat een van de grootste vliegvelden van Indonesië hier gevestigd is. Vanuit hier vliegen we op en neer Singapore om ons visum te verlengen. Omdat Kuta bekend staat om haar bruisende stapleven wilden wij daar natuurlijk ook iets van meepikken, dus hebben we de eerste avond flink diep in het glaasje gekeken. Resultaat: de volgende dag ziek in bed. De hele dag. Verder is hier niets te doen dan rommel kopen in een van de duizenden kraampjes van waaruit herhaaldelijk het lokale credo, ‘Yeeeesss wanna buy??’ geroepen wordt en met een stalen gezicht ‘originele Rolexen’ en badminton rackets zonder bespanning worden verkocht. Na lang overwegen of we richting Lombok en Komodo zouden gaan of naar Sulawesi, hebben we voor Sulawesi gekozen. Ubud en Kuta hebben ons laten zien hoe Indonesië eruit ziet als het overladen wordt door toeristen; dat heeft helemaal niets meer met Indonesië te maken. Dat willen we vanaf nu vermijden, dus het minder toegankelijke Sulawesi is het volgende eiland waarvan jullie iets van ons zullen horen.

Fijne kerst!

Donald en Sandra

ps. Wegens internetprobleempjes zetten we het verslag nu (op Sulawesi) pas online. Het volgende verslag volgt sneller, beloofd!