Sukarno's laatste erectie,file en de rest van Java

Afijn, ik sla rechtsaf en meteen kwamen we in een file.
Maar gelukkig waren we niet de enigen....
Herman Finkers - Dat heeft zo'n jongen toch niet nodig

Sinds ons vorige verslag is er veel gebeurd dus het is weer tijd voor een nieuw reisverslag vanuit Indonesie!

Vanuit Danau Toba op Sumatra zijn we via het vliegveld van Medan naar Jakarta gevlogen. Jakarta, miljoenenstad, hoofdstad van Indonesie en volgens velen een van de smerigste steden ter wereld, dat beloofde wat!

Na een lange reis werden we bij ons hostel warm welkom geheten door de Indonesische vrouw van de eigenaar. Nadat we ons snel even opgefrist hadden gaf ze ons onder het genot van een koud biertje op het dakterras tips en trucs over Jakarta.

De volgende dag liepen we toevallig op het zelfde moment als Jeroen en Anne, een Nederlands stelletje dat de avond ervoor net na ons in het hostel aankwam, naar buiten. Samen met hen bezochten we het het monument Monas een 132 meter hoge obelisk die een beetje cynisch bekend staat als Sukarno's last erection, een moskee en een kerk die min of meer tegenover elkaar liggen en het gedeelte van Jakarta dat ooit het Nederlandse Batavia was. Het kostte ons erg veel tijd om in Batavia te komen en om eerlijk te zijn viel het een beetje tegen, veel meer dan een verzameling vervallen gebouwen rond een plein was het eigenlijk niet...

Ondanks de waarschuwingen van onze gastvrouw was het toch al bijna 15.00 uur toen we de tuk tuk terug naar het hostel namen en we kwamen dan ook in de onvermijdelijke en onverbiddelijke spits van Jakarta terecht. Nadat we in bijna 10 minuten ongeveer 100 meter opgeschoten waren besloten we toch maar terug te lopen. Ongeloofllijk dat iemand er ook maar over nadenkt een auto aan te schaffen in Jakarta... Zelfs tijdens het lopen kwamen we vast te zitten in het verkeer.

Na Jakarta was het de beurt aan Yogjakarta. Om daar te komen maakten we gebruik van de trein en ook al hadden we bijna 1,5 uur vertraging, dit was een erg goede keus. Eerst moesten we nog door de sloppenwijken van Jakarta maar toen we eenmaal de stad uit waren en zeker naarmate we dichter bij Yogjakarta kwamen zagen we een prachtig Java aan ons voorbij trekken. Heldergroene rijstvelden verdeeld over ontelbare terrassen met hier en daar een palmboom vormden het landschap waar wij 8 uur lang van mochten genieten.

In Yogjakarta was behalve dat het veel relaxter dan Jakarta is niet zo veel te beleven. De bezienswaardigheden liggen eigenlijk veel meer in de omgeving van de stad. We besloten geen gebruik te maken van de georganiseerde tours maar op eigen houtje de tempels van Prambanan en Borobodur te bezoeken. Dit beviel ons erg goed en ook al bespaarden we ons uiteindelijk niet eens zo veel geld, het feit dat we helemaal zelf konden bepalen hoe lang we waar waren en het feit dat we niet samen met 100 andere toeristen op hoefden te trekken waren voor ons voldoening genoeg.

Onze volgende bestemming lag weer 10 uur reizen verder oostwaarts: de vulkaan Bromo. Ook hier vonden wij weer dat we het beter wisten dan de tour operators en in plaats van 's ochtends met een 4x4 naar een uitzichtpunt te gaan met alle andere toeristen stonden wij om 03.45 u op om de zonsopkomst vanaf de kraterrand zelf te bekijken. In het pikkedonker liepen we door de dikke mist over een maanachtig landschap in de richting van Bromo. Op goed geluk volgden we een spoor van banden en paardenhoeven over een soort woestijn van vulkanische as en pas toen een vage gestalte van een man te paard vanuit de mist 'where you goin mister?' riep wisten we dat we goed zaten.

Vlak voor we de trap (de trap ja) naar de kraterrand bereikten kwamen we pas de eerste andere eigenwijze toeristen tegen. Met welgeteld 4 andere mensen hebben we de zon zien opkomen boven de vulkaan Bromo, fantastisch! Toen de eerste jeeps aankwamen besloten we dat we weg wilden voor de grote massa aankwam en terwijl de ene na de andere jeep zijn toeristen uitbraakte liepen wij over de inmiddels in zonlicht badende vlakte terug naar ons hostel.

Ondanks dat we al vroeg klaar waren om verder te gaan vertrok er geen enkel busje voor 9.30uur -het tijdstip dat alle toeristen weer gingen- terug naar de bewoonde wereld. Vervelend want we wilden de trein richting Bali halen die maar 1 keer per dag gaat en dat zou erg krap worden zo. Natuurlijk werden we eerst nog naar een reisbureau gebracht (where you goin' mister? (hier denken ze dat zowel miss als mister hetzelfde betekent)) maar na 3x was het hen ook duidelijk dat we echt niet met hen mee wilden en konden we een bemo (semi OV) naar het station nemen.

We kwamen precies op het moment dat de trein zou vertrekken aan op het station. Gelukkig was de loketbediende zo vriendelijk om de trein even tegen te houden en zo konden we toch nog mee...
Andermaal bleek dat de trein het vervoersmiddel bij uitstek is, je ziet veel meer van de prachtige omgeving en bovendien zit je vele malen relaxter dan in een (mini) bus.

Op dit moment zitten we in Lovina op wereldberoemd Bali. We proberen zo veel mogelijk weg te blijven van de te toeristische plekjes en te kijken of we de mooie plekjes zelf kunnen bezoeken, we zijn benieuwd of dat nog mogelijk is op toeristische trekpleister nummer 1 van Indonesie.


Salam malan,

Sandra & Donald