The boat to Mandalay

Save me from drowning in the sea
Beat me up on the beach
What a lovely holiday
There's nothing funny left to say

Robbie Williams - Road To Mandalay


Vrijwel direct na het plaatsen van ons vorige verslag zijn we met de bus naar Kalaw vertrokken. Iets waar we erg naar uit keken. De gebieden in Myanmar waar we tot nu toe waren geweest waren broeierig tropisch en klef heet. Een stadswandeling gaat je niet in de koude kleren zitten, al hadden we ze graag gehad.

Myanmar is zich behoorlijk aan het voorbereiden op het toerisme. Het lijkt zelfs dat ze het net allemaal ietsje fijner voor je willen maken dan normaal. In de bus krijg je een nekkussentje, een tandenborstel, tandpasta, etc. De busrit ging snel en we konden het gekots en gerochel om ons heen redelijk dempen door lekker muziek te luisteren op onze iPods. Wat je moet weten is dat de mensen hier zogenaamde bettelnuts kauwen. Een mengsel van nootjes en een chemisch goedje gevouwen in een boomblaadje wat voor behoorlijk wat rood speekselvorming zorgt en dat dus regelmatig uitgespuugd moet worden. Buiten zie je dan ook overal rode rochels op de grond liggen. Smerige traditie dus. We kregen de indruk dat de plastic zakjes in de bus eerder daarvoor waren dan voor eventuele wagenzieken.

We kwamen midden in de nacht aan in het bergdorp Kalaw, waar het zo'n 15 graden was, heerlijk. Na een korte nacht spraken we een gids en ontmoetten we Alexandre en Olivia, een Zwitsers stel waarmee we de trekking gingen doen. De gids (Sanny) was een eigenaardig figuur, dus we besloten hem in te huren voor de trekking van drie dagen. De eerste nacht sliepen we bij mensen thuis die zo oud leken dat het een wonder was dat de man van het stel de trap nog op en af kwam. Ze behoorden tot een zogenaamde hill tribe, een Birmese stam in de bergen met een eigen dialect die vrijwel geheel zelfvoorzienend zijn (op een brommeraccu voor een laf lampje in de slaap-eet-woonkamer na). Sanny vertelde na het avondeten meer over zichzelf; hij bleek behalve een gids, tevens een shaman te zijn. Hij kon mensen genezen die door het toedoen van een heks vervloekt waren en zonder aanraking maar met mindpower ziekten en blessures genezen. Oke... Nu zijn wij met z'n tweeën op zijn zachts gezegd behoorlijk nuchter en Alex en Olivia beide dokters, dus je kon het ongeloof bijna ruiken. Toen we de volgende dag het verhaal van Sanny hoorden dat hij contact had gehad met een giant spirit, de ziel van een reus die door de bergen zweeft, hielden we het bijna niet meer. Een religie levert bijzondere verhalen op zullen we maar zeggen.

Het huisje op palen waarin we de eerste nacht te gast waren gaf niet alleen onderdak aan het stokoude stel en aan ons, maar ook aan een stuk of 7 buffels die onder ons sliepen. Nu zijn deze huisjes niet bepaald van massief hout gemaakt of geïsoleerd, dus we konden de spijsverterende processen van de beesten letterlijk horen. We vonden het fantastisch, zo primitief hebben we beiden nog nooit overnacht.

Na drie dagen hiken kwamen we uit bij de eindbestemming: Inle Lake. Op dit meer wordt op traditionele wijze gevist en roeien de vissers op een bijzondere manier met hun been. De voorkant van de Lonely Planet illustreert dit, dus we waren erg benieuwd. We moesten een flinke oversteek maken met de boot, en op het meer zelf kwamen we erachter dat het toerisme hier al meer binnengedrongen was dan in de plaatsen waar we tot nu toe waren geweest; vissers stonden model en vroegen onbeschaamd 'money?' toen er wat foto's waren gemaakt. Daanaast groeien de resorts en hotels in het dorpje sneller dan het onkruid tussen de aardappelen, wat betekende dat we overgeleverd waren aan wat hogere prijzen en westers voedsel.

Vanuit het dorp waar we sliepen Nyuang Shwe, hebben we een fietstocht gemaakt met Olivia en Alex en van de plaatselijke geproduceerde wijn geproefd in de wijngaard van Red Mountain Estate. Neem niet de moeite om een fles op te sporen, want de wijn was niet echt een kwaliteitje. De fietstocht was echter een flinke highlight, dus onze dag was al geslaagd.
De volgende dag zijn we met een boot het Inle Lake nogmaals gaan verkennen. We voeren door rivierdorpjes, zagen een weverij, zilversmid, sigarenmakerij en een markt, maar vooral horden tourgroepen met rijke bejaarden die onbeschaamd hun tablets en camera's op iedere local richtten alsof ze in de Zoo van Antwerpen rondliepen. Omdat we dit soort toerisme meer dan beu waren besloten we in plaats van de bus, de trein te nemen naar de volgende bestemming. Een lange, lange, lange treinreis, maar wel een uit duizenden. Met een sukkeldrafje schudden en stuiterden we door de bergen en zagen we adembenemende uitzichten die we vanaf de weg nooit hadden gezien. We sliepen in het dorpje waar het eindstation zich bevond en reisden de volgende dag door naar Bagan.

Bagan is een oude koningsstad gelegen op een hoogvlakte centraal in Myanmar. Tussen grofweg 1050 en 1300 na Christus (zeg maar rond de tijd dat ze bij ons massaal Jeruzalem gingen 'bevrijden') lieten verschillende koningen hier meer dan 4000 Boeddhistische tempels bouwen tot de Mongolen (altijd hetzelfde met die lui) het land binnenvielen en een einde maakten aan deze religieuze bouwdrift.

We hebben onze ogen de kost gegeven aan tempels, buddha's en nats. De zonsondergang en zonsopgang vanaf een tempel bekeken en door mysterieuze verlaten oude kastelen gedwaald die allemaal nog dienst doen als meditatieruimtes voor monniken. Vooral de zonsopgang was een bijzondere ervaring. Om 04:00 vertrokken we vanuit ons hotel met de fiets naar de tempel waar we de avond daarvoor de zonsondergang hadden gezien. Het was nog pikkedonker toen we bij de tempel aankwamen, wat Sandra en Olivia stiekem een beetje eng vonden. Omdat de zonsopgang een redelijk populaire activiteit is hadden we meer toeristen verwacht, maar we waren als enige daar. Toen we de tempel binnenliepen vlogen de vleermuizen ons om de oren en eenmaal buiten boven op de tempel zagen we met z'n vieren een bijzondere zonsopgang.

Gisteren was onze laatste dag in Bagan en hebben we Mount Popa bezocht, wat een beetje een toeristenval bleek te zijn. Honderden verkoopkraampjes met de grootste bocht die je je kunt voorstellen, en irritante apen die het voorzien hebben op je zonnebril, slippers, en al het andere wat loshangt en wat ze kunnen jatten. 's Avonds namen we afscheid van Alexandre en Olivia, zij besloten nog een dag extra in Bagan te blijven. Wat ons betreft: de zee roept. We willen duiken, en dus willen we zo snel mogelijk naar Thailand. Daarom namen we vanmorgen om 05:30 de boat to Mandalay. Hier zullen we een dag of twee blijven om vervolgens terug te keren naar Thailand.

We zijn op de hoogte van de situatie in Bangkok. Vooralsnog geeft de Rijksoverheid geen negatief reisadvies, maar we zullen Bangkok zoveel mogelijk proberen te vermijden.

Groetjes,

Donald en Sandra

p.s. Ook van het vorige verslag staan nu de foto's online!

Donald: 15
Sandra: 10