Tijdelijk Thuis

Welkom in ons midden
Welkom in dit huis
Nu je eindelijk weer hier bent
Welkom, jongen
Welkom thuis

Bløf - Welkom thuis

Onze voorlopig laatste twee weken in Australië verliepen zonder echte noemenswaardigheden. Na de Twelve Apostles bezichtigd te hebben besloten we richting het goede weer en Sydney te gaan en dus reden we in twee dagen naar Wollongong, of zoals ze daar zeggen: ‘The Gong’. In Wollongong hebben we heerlijk relaxed op een camping aan het strand gestaan, in de zee gezwommen, lokale marktjes bezocht en nog een dagje Sydney mee gepakt. Een perfecte afsluiting van het bezoek van de ouders van Donald.

In de tussentijd waren we ook begonnen met de meer zakelijke kant van onze terugkeer, de verkoop van onze auto. We zorgden voor wat kleine noodzakelijke reparaties en zetten de advertentie online. Omdat we een onderhandeling positie wilden hebben vroegen we een prijs waarvan we wisten dat we die niet zouden krijgen maar toen we zelfs niet één reactie kregen besloten we de prijs naar beneden bij te stellen. Wederom bleven serieuze biedingen echter uit en omdat de tijd die we hadden voor we in Nederland de chemokuur zouden moeten starten ook niet oneindig was gingen we nadenken over andere alternatieven. We namen contact op met Rodney, de boer waar we de graan en canola oogst gedaan hebben, en spraken met hem af dat we de auto bij hem in een schuur konden parkeren in de tijd dat we in Nederland zouden zijn in het geval we de auto niet of niet snel genoeg zouden kunnen verkopen. Hoe langer we over deze optie nadachten hoe meer voordelen we ontdekten en al snel hakten we de knoop door; we zouden de auto bij Rodney parkeren.

We boekten een vliegticket, brachten de auto naar West Wyalong en brachten nog een paar dagen door op Australiës glamour beach Bondi door voor we naar huis vlogen.

Eenmaal in Nederland aangekomen kwamen we voor een aantal onaangename verrassingen te staan. Allereerst de Nederlandse Spoorwegen: na een 25 uur durende reis van Sydney naar Amsterdam zonder ook maar een minuut vertraging duurde het slechts van Schiphol tot net voor Utrecht voor we in de mega vertragingen van 2 februari terecht kwamen. Door middel van verschillende bussen wisten we met een vertraging van bijna 4 uur toch in Eindhoven te komen. Sandra’s vader ving ons op in Eindhoven en omdat de ouders van Donald al wat zaken in gang gezet hadden bracht hij ons diezelfde dag al naar het ziekenhuis in Veldhoven om bloed te laten prikken. De volgende dag was er zelfs al een afspraak gepland met een oncoloog in hetzelfde ziekenhuis. Na een kort inleidend gesprek en wat kleine onderzoeken kwam daar de tweede onaangename verrassing: de oncoloog in Veldhoven was het niet eens met het advies van de Australische arts, hij adviseerde geen chemotherapie.

Alhoewel het advies van de Nederlandse oncoloog volkomen volgens de Nederlandse richtlijnen is, viel zijn advies ons behoorlijk rauw op ons dak. Omdat we op het moment van het gesprek nog in afwachting van de uitslag van het bloedonderzoek waren en we ook nog geen CT scan gemaakt hadden was zijn advies nog niet definitief maar de eerste twijfel was gezaaid. Het verschil van inzicht tussen Australische en Nederlandse artsen zit met name in het feit dat Australische artsen de nadruk leggen op de 30% van de mannen bij wie het terug komt en Nederlandse artsen de focus leggen op de 70% die je onnodig een zware chemokuur geeft. Als je het zo opschrijft lijkt de Nederlandse variant een logische keuze maar als je net uit Australië komt en een specialist daar je net heeft overtuigd van de noodzaak van chemotherapie is de keuze een stuk lastiger.

Toen de resultaten van de bloedtesten en de CT bekend waren en gunstig bleken wilde de Veldhovense oncoloog dus definitief geen chemotherapie adviseren. Wel wilde hij Donald doorverwijzen naar het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis voor een second opinion. Afgelopen woensdag konden we daar terecht en na een fijn gesprek met voor ons gevoel meer aandacht voor de speciale positie waar we door ons reizende leven in verkeren, adviseerde ook deze arts geen chemotherapie. Doordat we inmiddels hadden kunnen wennen aan het idee, omdat deze arts beter luisterde en omdat hij ook beter uit kon leggen wat de nadelen van chemo zijn, hebben we besloten de Nederlandse richtlijn te volgen. Dat wil zeggen dat Donald de komende vijf jaar een streng controle programma gaat volgen van bloedonderzoeken en CT scans. Dat wil ook zeggen dat we in ieder geval tot eind juni en misschien nog wel iets langer in Nederland zullen blijven tot de grootste kans op terugkeer verdwenen is. Een grote wijziging van onze plannen maar niet het einde van de wereld. Of onze reisplannen.

De positieve kant van onze terugkeer, want die is er natuurlijk ook, is het weerzien met vrienden en familie. De oprechte interesse en hartverwarmende reacties doen ons veel goed. Als het aan ons gelegen had waren we nu niet hier maar dat wil niet zeggen dat we het vervelend vinden om hier te zijn. Dat we het fijn vinden om hier te zijn wil ook niet zeggen dat we ons vertrek niet alweer aan het plannen zijn. We hebben nog steeds het gevoel dat we nog lang niet genoeg van Australië en de wereld hebben gezien.

Tot die tijd gaan we weer flink werken en leuke dingen doen in Nederland. Tot gauw!