Sandra en Donald ontdekken de wereld, 1 jaar later

Carriere maken
Voordat de bom valt
Werken aan mijn toekomst
Voordat de bom valt
Ik ren door mijn agenda
Voordat de bom valt
Veilig in het ziekenfonds
Voordat de bom valt

En als de bom valt...

Doe Maar - De Bom

Met een goede barbecue en een paar lekkere biertjes namen we in Darwin afscheid van Daniel in ‘Ozzie style’. Na drie weken gezellig krap in de auto te hebben gezeten hadden we opeens een grote, lege plek op de achterbank… Maar geen tijd om daar over te treuren, er moesten kilometers gevreten worden!

3720 kilometers om precies te zijn. Voor de beeldvorming, dat is verder dan van Amsterdam naar Madrid en terug. En dat dan in 1 week afleggen om een baantje te krijgen. In Westerhoven zouden ze zeggen; ‘War gade het toch zuuken? Ge rijdt er zuveul vurbei!’. En gelijk hebben ze. Maar toch zijn er wat verzachtende omstandigheden die geleid hebben tot onze keuze. Ten eerste: het baantje dat we nu hebben is echt supervet, ten tweede het begon in het noorden van Australië erg warm en nat te worden en hier is het alleen maar heel warm en, last but not least, in december komen pa en ma Meulensteen naar Sydney en dus we moesten toch hier in de buurt zijn.

'Wat is er dan zo supervet aan het baantje dat jullie nu hebben?' horen we jullie meteen vragen. Nou, om dat uit te leggen moeten we natuurlijk eerst wat meer vertellen over wat we doen. Wij zijn van Darwin naar Girral gereden om mee te helpen aan het oogsten van canola, veld erwten, lupine, gerst en graan. Dat klinkt misschien nog niet heel spannend maar als je de enorme machines waar we in rijden ziet begrijp je misschien waarom we het hier zo gaaf vinden. Sandra is zoals ze dat hier noemen de chaser bin driver en Donald rijdt op de header. Het zijn van die dingen die je in Nederland nooit zou leren of meemaken maar hier doen we het gewoon.

Omdat we op maandag 20 oktober zouden beginnen hadden we met Rodney, de boer die we gingen helpen, afgesproken dat we op zaterdag middag aan zouden komen om kennis te maken en een beetje bij te komen van de lange reis. Het is natuurlijk altijd een beetje spannend als je iemand voor wie je 4 weken gaat werken voor het eerst live ontmoet maar in dit geval was de spanning bijna meteen weg. We vonden het huis makkelijk en werden door drie vrolijk blaffende honden verwelkomd. Rodney kwam op het geluid van de honden af en onder het genot van een kopje thee maakten we kennis. Daarna kregen we de gelegenheid om onze spullen uit te pakken en even te relaxen. We hebben hier onze eigen kamer en privé badkamer en het eten wordt voor ons verzorgd. Zelfs onze lunch wordt door Sue, de vrouw van Rodney, gemaakt en iedere dag netjes bij de akker waar we op dat moment aan het werk zijn afgeleverd. Stiekem best fijn om een beetje verwend te worden.

De eerste week waarin we om beurten met een tractor en een soort grote maaier de canola gemaaid hebben en een ‘windrow’ gevormd hebben om het te laten drogen was nog vrij relaxed. Een van ons begon ’s ochtends rond 8 uur met werken en werd rond lunchtijd afgelost door de ander die vervolgens tot een uur of 18.00 door ging. Aan het begin van de tweede week waren we daarmee klaar en had de canola die we als eerst gemaaid hadden genoeg tijd gehad om te drogen, tijd om te oogsten!

Voor de oogst werd de maaier achter de tractor ingewisseld voor een grote aanhanger en kreeg Donald een snelcursus rijden in de header. We zouden hier een uitgebreide beschrijving van die header kunnen geven maar het is waarschijnlijk makkelijker om gewoon een fotootje toe te voegen. Toch een klein beetje achtergrond informatie bij de foto: de cabine waar Donald zat is ongeveer twee meter boven de grond, de header is 8 meter lang en de verwisselbare fronts waar de gewassen mee de header ingevoerd werden waren 7 meter (voor canola) en 10 meter (voor de andere gewassen) breed.

Donald reed over de akkers en via een lopende band op het verwisselbare front werden de gewassen de header ingevoerd. In de header werd het zaad van de plant gescheiden, de plant resten werden aan de achterkant van de header in versnipperde vorm weer uitgestoten en het zaad werd in een groot reservoir opgevangen. Als dat reservoir vol was begon er een zwaailicht te zwaaien (wat doet een zwaailicht anders?) en kwam Sandra met haar chaser bin naast de header rijden, zwaaide er een grote arm uit tot precies boven Sandra’s chaser bin en werd al het zaad al rijdend overgeladen zodat Donald weer verder kon. Sandra bracht deze lading vervolgens naar een van de twee klaarstaande vrachtwagens die als ze vol waren naar de graanhandelaar gebracht werden. Om het zaad over te brengen moesten we behoorlijk dicht bij elkaar rijden, zeker met het front dat 10 meter breed is, en in het begin reden we dan ook erg langzaam en voorzichtig. Naarmate de oogst vorderde werden we echter steeds zekerder en ging het overbrengen steeds makkelijker.

Na de canola volgden al die andere gewassen en we hebben in drie weken tijd iedere dag gewerkt en bovendien bijna iedere dag van 08.00 uur tot 20.00 uur, katjing! Afgelopen vrijdag, op de dag dat we exact een jaar van huis zijn hebben we de laatste strip graan geoogst en dat ’s avonds zoals het hoort in de lokale pub gevierd met een paar Australische pilskes.

Tussen al dat werken door hebben we na veel administratieve rompslomp die we jullie zullen besparen ook nog te horen gekregen dat we nog een jaartje in Australië mogen blijven, hoera! We helpen Rodney nu met het bouwen van een grote overkapping en volgende week maandag beginnen we aan nog maar weer eens een nieuwe ervaring, tot vlak voor pa en ma Meulensteen hierheen komen zullen wij onze centen verdienen bij een bloemenkwekerij vlakbij Sydney.

Mijlpalen als een jaar van huis zijn verplichten je altijd min of meer tot een moment van reflectie op wat je nu eigenlijk gedaan hebt in die tijd en wat je gevoel is bij datgene dat je gedaan hebt. In ons geval vertrokken wij een jaar geleden voor onbepaalde tijd uit Nederland. Na een vakantie in Thailand en Myanmar was het plan om 2 jaar in Australië en 1 jaar in Nieuw Zeeland te gaan werken en reizen. Ambitieuze plannen en een behoorlijk lange periode weg van 'alle zekerheid’ die een bestaan in Nederland je biedt. We pinden onszelf nergens op vast en besloten om alleen maar te doen waar we zin in hebben.

Een jaar later hebben we al zo ontzettend veel mooie plekken gezien, inspirerende (en oninspirerende) mensen ontmoet en fantastische ervaringen opgedaan dat we vol overtuiging zeggen dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Zolang wij nog niet moe zijn van nieuwe ervaringen en zolang in Nederland een kinderfeest verpest wordt door rellende volwassenen zullen wij niet terug komen. Aan ons wensenlijstje met werken en reizen is inmiddels 1 jaar Canada toegevoegd en ook de daar-willen-we-ook-nog-heen-lijst groeit nog bijna dagelijks.

John, een Engelse vriend die ik in Laos heb leren kennen in 2012 had heel lang een onwankelbare theorie dat je zo veel mogelijk van de wereld moet proberen te zien, alles moet proberen te eten en tenminste 1 woordje in iedere taal moet kunnen zeggen. Tot je 28 wordt, dan koop je een huis en een labrador en ga je settelen. Wij bewijzen dagelijks het tegendeel en toen ik hem hier mee confronteerde bekende hij dat ook hij aan zijn onwankelbare theorie begon te twijfelen “Every country I go to just makes me want to keep on exploring more and more…”

Dus op de carrière vraag: waar zie jij jezelf over vijf jaar? geven wij een lekker vaag antwoord: op weg naar een nieuw avontuur in een nieuw land.