The west is the best!

The west is the best!
The west is the best!

The Doors- The End


Dit statement is de afgelopen weken meer dan waar gebleken. Na in Broome de nodige voorraden in te hebben geslagen wendden we onze trouwe Toyota wederom noordwaarts. De legendarische (in Australië in ieder geval) Gibb River Road was ons doel, een onverharde weg die dwars door het gebied The Kimberleys langs ontelbaar veel mooie plekjes voert. In het visiteer information center in Broome werden we alvast gewaarschuwd: “Heb je een 4 wheel drive? Heb je extra water en brandstof? En twee reserve banden? Het is een zeldzaamheid als je de 'Gibb’ zonder lekke band overleeft!”. Omdat het antwoord op bijna alle vragen ja was lieten we Broome met een gerust hart achter ons.

De eerste stop waar we onze tenten opzetten was Windjana Gorge, een over ontelbare jaren door een riviertje uitgesleten gorge in wat ongeveer 3,2 miljoen jaar geleden een soort van Great Barrier Reef geweest moet zijn. Omdat we vrij laat aankwamen gingen we pas de volgende dag de gorge wandeling maken. Na een valse start (toch maar wel insecten spray opdoen) zagen we al snel een Australisch icoon dat we aan onze ‘heppik gezien’ list kunnen toevoegen, de krokodil! Of zoals ze hier zeggen: een ‘freshie’, verwijzend naar het feit dat het de relatief onschuldige zoetwater variant was. In tegenstelling tot ‘salties’ vallen ‘freshies’ zelden tot nooit mensen aan als je ze met rust laat. Desondanks besloten we toch een respectvolle afstand te houden en ze na een paar foto’s weer lekker met rust te laten.

Na de prachtige wandeling door de gorge waarin we ook nog honderden, maak daar duizenden van, vleermuizen zagen even lunchen in de schaduw van een boom en weer de auto in, op weg naar Bell Gorge en de daar gelegen watervallen. Alles leek goed te gaan, het landschap was prachtig en de weg was ruig maar niet super slecht. We hadden net een scherpe afdaling achter de rug toen plotseling met een luide knal ons rechter achterwiel klapte. Na we van de eerste schrik bekomen waren verwisselden Daniel en Donald het kapotte wiel met ons reserve wiel. Met ons enige reserve wiel. Dat was inderdaad die ene vraag waar we geen ja op hadden geantwoord. Wat nu? We zaten pas iets meer dan 100 km op de onverharde weg, hadden er nog zeker een 600 à 700 km voor de boeg en geen reservewiel meer… Gelukkig wisten we dat er ongeveer 150 km verder een automonteur zat die ook banden verkocht en dus besloten we om heel erg rustig door te rijden.

Zestig zenuwslopende kilometers verder lag Bell Gorge en na een overnachting op de campground maakten we de korte wandeling naar de waterval. Ondanks het feit dat we aan het eind van het droge seizoen daar waren was de waterval nog steeds behoorlijk indrukwekkend en zwemmen in het poeltje onderaan was heerlijk. Verfrist reden we, nog steeds langzaam en voorzichtig, door in de richting van de bandenboer met wellicht de beste locatie voor een monteur en bandenverkoper ter wereld. Toen we eindelijk aankwamen vertelde de monteur dat hij net even vijf minuten weg was gelopen om een colaatje te drinken en dat hij daarvoor sinds de ochtend min of meer non-stop aan het werk was geweest en vier andere mensen weer op weg had geholpen. Na een korte analyse bleek onze band niet meer te maken en werd de andere achterband gecategoriseerd als op zijn laatste benen. We besloten het zekere voor het onzekere te nemen en ze allebei te laten vervangen. Zuur geld maar liever dat dan met nog een klapband in the middle of nowhere in de brandende zon en een temperatuur van boven de 40 graden stil te komen staan…

Op aanraden van de monteur stopten we een klein stukje verder bij de prachtige Galvans Gorge om even te zwemmen en kampeerden we bij Mount Barnet Roadhouse. Bij de camping was een riviertje waar je heerlijk kon zwemmen en als je dat riviertje overzwom kon je een wandeling maken naar Manning Gorge. Die wandeling maakten we de volgende ochtend en ook al stond de waterval min of meer droog, de plek was nog steeds prachtig en de poel die er stond was nog steeds heerlijk om in te zwemmen. Na Mt Barnett Roadhouse kwamen we een hele tijd weinig tot geen gorges meer tegen. Het landschap was nog steeds prachtig en we hebben overnacht bij een van de stations langs de weg.

Het einde van de Gibb River Road begon in zicht te komen toen we voor een laatste obstakel kwamen; de Pentecost River. Zoals het hoort hadden we de vraag ‘hoe gaan we daar overheen komen?’ laten rusten totdat we daadwerkelijk aan de oevers van de rivier stonden. Gelukkig kwam er net voor ons aan de andere kant een auto aan die zonder veel omwegen direct aan de oversteek begon zodat we even konden afkijken of wij dat ook zouden kunnen met onze auto. Gelukkig bleek de oversteek niet erg diep en toen onze tegenligger de overkant zonder kleerscheuren bereikte besloten wij het er ook op te wagen. Zo langzaam en voorzichtig mogelijk maakten we de oversteek en durfden pas opgelucht adem te halen toen we weer met vier wielen op het droge stonden. Overleefd!

Vanaf min of meer de oversteek was de rest van de Gibb River Road geasfalteerd. We stopten nog voor een overnachting bij El Questro en bezochten op onze allerlaatste dag de prachtige Emma Gorge. Na een pitstop in Kunnunurra verlieten we afgelopen donderdag na ruim vier maanden de staat Western Australia.Terugkijkend op onze tijd hier hebben we keihard genoten van de prachtige landschappen, schitterende gorges en al onze ervaringen. Wat het voor ons allemaal nog mooier maakte was het feit dat we al dit moois niet met massa’s andere mensen hoefden te delen en we het zelfs regelmatig voor ons alleen hadden. The west is the best!

Omdat Daniel komende woensdag vanuit Darwin helaas alweer terug naar het koude Nederland vliegt zijn we gisteren na twee dagen in het schitterende Litchfield National Park in de hoofdstad van the Northern Territory geland. Met de nodige biertjes en de eerste stap avond in het laatste half jaar hebben we vast een voorschot genomen op het afscheid dat we morgen al gaan nemen. Wij hebben namelijk een baan gevonden in de buurt van Sydney en moeten in een week tijd een slordige 3700 km afleggen om daar te komen…. Je moet er wat voor over hebben! We gaan canola oogsten en zullen jullie ook daar ter zijner tijd natuurlijk weer van op de hoogte brengen. Voor nu: geniet van de foto’s!

Groetjes,

Daniel, Sandra en Donald