Hace un mes yo salé

Ich bin ein Berliner.
(John Fitzgerald Kennedy)

Nou zo ver is het met mij (gelukkig) nog niet, maar ik moet bekennen dat ik aardig begin te ‘verduitsen’. Omgedoopt tot ‘der Donnie’ en door mijn medebewoners continue in het Duits aangesproken scheelt het niet veel of ik begin te verlangen naar ‘der heimat, mein muti und bratwurst’. ‘Koilen graben’ gaat hier niet zo goed maar anders wist ik het wel... Gelukkig heb ik mijn lessen Spaans als een soort toevluchtsoord. Even weg van al dat ‘ge-supertoll und vollgeil’.
In de afgelopen twee weken heb ik een redelijke basis gelegd voor mijn Spaans. Ik kan de meeste mensen nu verstaan als ze iets tegen me zeggen of aan me vragen. Al moet gezegd worden dat de mensen hier (zoals alle spaanstaligen) de neiging hebben om heel snel en wat onduidelijk te praten. Maar verstaan gaat dus. Spreken is nog even een ander verhaal maar daar wordt aan gewerkt. Ik heb namelijk een week extra cursus geboekt.
En dat komt eigenlijk doordat ik besloten heb om toch naar de Galapagos te gaan. Iedereen die ik hier spreek en die er geweest is verteld er ontzettend enthousiast over, het is eigenlijk een beetje een ‘once in a lifetime opportunity’ en bovendien is het hier, mede door de gunstige dollarkoers, een stuk goedkoper om zo’n tour te boeken dan vanuit Nederland. De eerste gelegengheid was echter pas met kerst en daarom heb ik besloten van de nood een deugd te maken en mijn Spaans een extra impuls te geven.
De afgelopen week heb ik dus vooral besteed aan mijn Spaans maar daarnaast was er ook nog voldoende tijd om te ontspannen. Zo ben ik vorige week zaterdag samen met een van de Duitse meisjes van de residentie en de Deense jongen uit mijn klas ben ik met de Teleferico, een soort gondelbaan, naar een hoogte van 4100 boven zeeniveau gegaan en hebben we een poging gedaan om de vulkaan ’Pichincha’ te bedwingen. Een poging dus, want met name voor de fraulein van ons gezelschap viel het een beetje tegen. En omdat je een meisje in de bergen, en al helemaal niet in de bergen in Zuid Amerika, niet alleen laat zijn we halverwege toch maar omgedraaid.
Wat dat betreft is het hier toch net wat anders dan pak ‘em beet Westerhoven... Vanmorgen op weg naar school is het Franse meisje uit mijn klas in het openbaar vervoer beroofd van haar telefoon. Ze had een tas bij en had daar haar telefoon in zitten. Degene die nu een telefoon rijker is heeft simpelweg haar tas opengesneden (zonder dat ze iets merkte) en haar telefoon gejat.
Omdat iedereen hier gebruik maakt van het openbaar vervoer ($ 0,25 ongeacht waar je heen gaat) zijn de bussen STAMP vol en hangen mensen soms bijna letterlijk met de benen buiten. Dit werkt dit soort praktijken natuurlijk in de hand en ik ben dus ook extra voorzichtig als ik met het openbaar vervoer reis. Ik neem eigenlijk nooit meer dan mijn portemonnee met max. $ 20,- en bij hoge uitzondering mijn camera mee. Die steek ik dan in mijn voorste broekzak en daar steek ik mijn hand bij. Met mijn andere hand houd ik mezelf vast. Na 6 uur ga ik alleen met het openbaar vervoer als we met een groep zijn, anders neem ik een taxi.
Klinkt misschien vrij bizar vergeleken met het veilige Nederlandse wereldje dat wij kennen maar als je dit soort regels in acht neemt en gewoon logisch nadenkt (geen opzichtige sierraden, ipod of telefoon meenemen) dan kun je de meeste dingen wel voorkomen.
Verder ben ik met een excursie van school naar het middelpunt van de wereld of te wel ‘el mitad del mundo’ gegaan. Op het punt waar in 1743 door Franse, Britse en Ecuadoriaanse wetenschappers het middelpunt van de aarde is bepaald (het hoogste punt dat precies op de evenaar ligt) is nu een monument gebouwd. Leuk en aardig natuurlijk dat die pilo’s in 1743 een poging gewaagd hebben om het middelpunt van de aarde te bepalen maar ze zaten er natuurlijk gewoon NAAST!
Daarom is later nogmaals (ok, dit keer was er zoiets als GPS beschikbaar) het middelpunt bepaald en dat ligt dus een paar honderd meter van het monument vandaan. Op deze plek is een klein museum gebouwd en daar hebben we onder andere het coriolis effect gezien (het water dat door een afvoer uit een bak wegloopt zal op het noordelijke halfrond met de klok mee en op het zuidelijk halfrond tegen de klok in een draaikolk vormen) en aan den lijve ondervonden dat het balanceren van een ei op een spijker op de evenaar makkelijker is (behalve natuurlijk voor ondergetekende).
Het weer is erg wisselvallig hier. Het ene moment schijnt de zon en is het tussen de 20 en 25 graden en een half uur later regent het pijpenstelen en daalt de temperatuur aanmerkelijk. Ik heb dus nog niet echt optimaal aan mijn kleurtje kunnen werken maar dat komt nog wel... Volgende week (met kerst ja) als ik op de Galapagos Eilanden zit zal ik hopelijk de volgende stap naar een goddelijk bruin lichaam kunnen zetten... :)

Hasta luego!
Der Donnie