Argentinie en Brazilie

There are five rules of how to be a cruiser,five rules of how to be a highway man

Number one:
You travel alone

Number two:
Never use the fast line, never travel by high speed

Number three:
Take some tapes along the way of your favorite music and your favorite bands

Number four:
Take the road as it comes 'cause it comes so slow

Five:
Get out of town!

(Tom van Laer)

De drie dagen in Buenos Aires die volgden op mijn laatste verslag kan ik niet anders dan als heerlijk omschrijven. Stiekem ben ik een klein beetje verliefd geworden op Buenos Aires. Ik heb me compleet op mijn gemak gevoeld, heerlijk gegeten, veel rondgewandeld, in parken gehangen, op terrasjes koffie gedronken en naar de vele mooie vrouwen gekeken. Ik heb toffe mensen ontmoet, historische plekken gezien (Boca stadion) en ik ben goed op stap geweest, ik heb me kortom prima vermaakt!

Zaterdagavond ben ik samen met Matthijs, een Nederlandse gast die ik via de Aussies had leren kennen, iets gaan eten en daarna goed op stap geweest. Via via had Matthijs gratis toegang geregeld tot de heropening van de discotheek Pacha. Een goed fistje, dat kan ik jullie verzekeren! De daaropvolgende gare zondag heb ik wat rondgeslenterd in de stad en ´el cementerio de la Recoleta´ bekeken en maandag heb ik het beroemde stadion van Boca Juniors oftewel ´la bombonera´ bekeken. Tijdens de tour leerde ik, uiteraard, al snel een Nederlander kennen. Je kunt verdomme echt nergens komen zonder ze tegen het lange lijf te lopen!

Maar zoals aan alles kwam ook aan mijn heerlijke verblijf in Buenos Aires een eind. Vaarwel! Tot volgend jaar!

Dinsdag vertrok ik namelijk naar Iguazu (18 uurtjes in de bus) voor de magnifieke watervallen. Een van de mooiste plekjes waar ik geweest ben maar zoooo ontzettend toeristisch dat het eigenlijk niet meer leuk is. Duizenden mensen wringen zich dagelijks door de toegangspoortjes om een glimp op te vangen van de wereldberoemde watervallen. Had ik me verdomme ook nog als onvervalste beginneling de duurdere tour (met jungle rit en langere tocht per boot!) aan laten praten. Die jungle rit was niets anders als een rit in een open vrachtwagen naar een opstapplaats 10 minuten stroomafwaarts... Maar het moment dat je met die boot dan ook daadwerkelijk aankomt op de plaats waar al dat water zich met geweld naar beneden stort was wel degelijk heel indrukwekkend.

Via het geweldig handige medium facebook ´s avonds contact gezocht met Phil, Angus, Rob en Tom om samen wat te gaan drinken. Omdat zij de zelfde richting op gingen besloten we om samen verder te gaan. Nadat we vrijdag ook de, in mijn ogen veel mooiere, Braziliaanse kant van de watervallen hadden bekeken betekende dat wederom de bus in (maar 15 uur!). Op het busstation kwamen we zowaar Maarten, de Nederlander die ik in het Boca stadion tegenkwam, en Adi, een vriend van Maarten, tegen. Omdat het goed klikte besloten we om samen verder te gaan. Van alleen reizen naar een groep van 7 in twee dagen, het kan allemaal.

Na een helse busrit kwamen we vrij geradbraakt aan in Florianopolis, oftewel Floripa. Zodra we het hostel binneliepen bleek in wat voor land/stad we aanbeland waren. `Mannen, welkom. Over 15 minuten vertrekken we naar een enorme poolparty die tot vanavond 22.30 uur duurt. Als je mee wil moet je nu een kaartje kopen!´

Omdat wij wel meewilden maar niet 15 minuten na aankomst kochten we een kaartje en zorgden we voor vervoer naar de poolparty ongeveer een uur later. Een uitstekende keuze, meer kan ik er niet van maken. Waar de Argentijnse vrouwen in de klassieke zin van het woord de mooiste vrouwn van Zuid Amerika zijn, daar zijn de Braziliaanse vrouwen regelrechte seksbommen! Wat een lichamen.

Toen we de volgende dag wakker werden dreunde het feest van de dag ervoor nog lichtjes door maar dat we nu naar een hostel in Barra de Lagoa konden waar het strand op 5 minuten loopafstand lag verzachtte de pijn enigzins.

De afgelopen dagen zijn we met zijn zevenen vooral heel veel op het strand geweest. Partijtjes voetbal verloren (4x4 tegen 4 watervlugge Braziliaanse gasten... van ongeveer 11 jaar oud), gezwommen, gebodysurft (zoek maar op in de dikke van dale), lekker hooghouden in een kring (net als vroegah) gezont en onze ogen uitgekeken.

Dinsdag tussen neus en lippen door nog even Angus zijn verjaardag gevierd en woensdagavond, onze laatste avond in Barra de Lagoa, sushi gaan eten. Op de weg terug naar het hostel, waar een pre-carnaval party aan de gang was, kwam iemand op het briljante idee om iemand van de groep in een Braziliaanse stringbikini te heisen. Wie dit zou zijn werd bepaald aan de hand van een potje rock, paper, scissors. De mensen die onze verhalen in Zweden een beetje gevolgd hebben weten dat ondergetekende daar niet altijd even succesvol in is...

En dus kon ik me tien minuten later in een piepklein broekje heisen... Leuk! Voor de rest. Gelukkig waren de jongens zo opgelucht dat ik, en niet zij, daar vrij schaats gekleed stond dat ik de rest van de avond geen drankje zelf heb betaald. Blijkbaar werkt het echt zo dat je als vrouw geen geld hoeft mee te nemen op stap...

Vandaag was het helaas dan echt tijd om definitief afscheid van Rob en Angus te nemen. Na een nachtbus naar Sao Paolo te hebben genomen scheidden hier onze wegen. Voorlopig in ieder geval want uiteraard heb ik het aanbod gekregen, en geaccepteerd, om naar Melbourne te komen en zijn beide heren dolenthousiast om een keer koninginnedag in Nederland te komen vieren. Dat komt wel goed dus. Maandag zie ik Phil weer als we samen naar Rio reizen voor de laatste 10 dagen (aaah!!) van mijn reis.

Ik ben nu langzaam maar zeker in een fase aanbeland waarin je gaat nadenken over wat je allemaal gezien en gedaan hebt en ik kan niet anders dan zeggen dat ik een fantastische vier maanden achter de rug heb. Aan iedereen die zegt of denkt jaloers te zijn heb ik maar een boodschap: ´Get out of town!´ en doe het!

Hasta luego,

Donald