The Bolivarian Diary

After climbing a great hill, one only finds that there are many more hills to climb.
(Nelson Mandela)

Na onze avonturen in Rurrenabaque en op Huayna Potosí vertrokken we op dinsdag 1 februari ´s nachts inderdaad naar Uyuni. Met de lokale bus, want door regenval konden de zwaardere en grotere ´toeristenbussen´ niet rijden. Helaas geen Boliviaanse locals met kippen of geiten in de bus maar desalniettemin weer eens wat anders dan anders.

Op dezelfde bus als Jeroen en ik ging ook Peter, een Engelsman die ik al vanuit Mancora kende, mee. In tegenstelling tot ons had hij nog niet geboekt maar door superieure onderhandelings skills van ondergetekende kon deze prima gast gewoon met ons mee op de tour.

Omdat er tussen aankomst in Uyuni (7 uur ´s ochtends) en vertrek naar de zoutvlakten, ofwel Salar de Uyuni, (10.30 uur) nogal wat tijd zat besloten we om na wat gegeten te hebben het tijd was voor het kopen van onzin voor (hoe toeristisch) perspectief foto´s op de zoutvlakten. Nadat we de trotse bezitters waren geworden van een spaanstalig monopolie spel en twee playmobil poppetjes besloten we dat het tijd was voor een lekker koud pilsje, het was tenslotte al 09.00 uur...

Dag 1 bestond uit een bezoek aan een hoop verroeste oude treinen op het ´treinenkerkhof´ en daarna de eigenlijke salt flats. Het treinenkerkhof stelde niet zo veel voor maar de zoutvlakten waren heel erg bijzonder. Alhoewel we niet naar het beroemde ´Isla de pescados´ konden vanwege het water dat op de zoutvlakte stond konden we wel de randen bezoeken.

Salar de Uyuni is een enorm gebied, helemaal bedekt met zout. In de droge periode geeft dit een enorm wit, stralend effect dat pijn doet aan je ogen, in de natte periode (nu dus) veroorzaakt het water op de zoutvlakte het effect van een reusachtige spiegel! Ontzettend vreemd om de bergen aan de horizon te zien ´zweven´! Snel toverden we het monopolie spel en de playmobil poppetjes tevoorschijn en gingen we ijverig aan de slag met enerzijds het positioneren van het spel en de poppetjes en anderzijds het positioneren van onszelf.

Ik zal er niet om heendraaien: dit is niet een van onze vele kwaliteiten... Al snel kreeg onze frustratie de overhand en besloten we drastische maatregelen te nemen. Het gevolg laat zich samen vatten door de foto´s bij dit verslag...

Na deze aparte ervaring mochten we ons samen met Peter, een Mexicaan, twee Aussies en een Engelse weer in de Jeep vouwen (shotgun!) voor een twee en een half uur durende tocht naar het dorpje waar we zouden overnachten. Omdat we hier als een van de laatste groepen aankwamen en er niet gereserveerd was (Bolivia...) moesten we uiteindelijk met zijn allen op een paar matrassen, op de grond, in een veel te klein kamertje slapen.

Aangezien onze reisorganisatie beklemtoond had dat de slaapgelegenheid de eerste avond best goed zou zijn maar de tweede nacht ´muy, muy basico´ stonden we op dag twee vol goede moed op...Met een goed gevulde maag gingen vertrokken we om 09.00 uur met de jeep richting het volgende avontuur. Dat, zoals altijd in Bolivia, niet lang op zich liet wachten. Om dit ten volste te kunnen begrijpen moet ik heel even onze gids aan jullie voorstellen.

Roberto. Oftewel ´Robert de Niro´. Oftewel ´llama´ (omdat hij, naar eigen zeggen, altijd zo veel vrouwen om zich heen heeft lopen). Deze 1.65 meter tellende man inclusief vies staartje, gouden tanden (alle drie) en ongebreidelde energie is een van de vreemdste mensen die ik ooit ontmoet heb. Roberto is ongeveer 48 jaar oud, praat veel, praat hard, is altijd snel (behalve als het moet), zingt keihard mee (in zijn beste Engels) met Pink Floyd, oefent karatetrappen als we even ergens stoppen met de Jeep en laat zijn broek zakken voor een geiser. Oftewel: onze gids.

Misschien dat ik mijn omschrijving nog iets vergeten ben... Roberto houdt niet zo van het aanhouden van een tijdsplanning. Dus toen we goed en wel 10 minuten onderweg waren en de energiemeter van Roberto alweer rood uitsloeg besloot hij om een wandeling te gaan maken. De wanhopige chauffeurs riepen nog: ´Niet te lang he? Anders zijn we vanavond weer te laat!´ ´Ok, hooguit 10 minuutjes!´ antwoorde Roberto en begon zonder verdere uitleg de berg op te lopen.

Een beetje verbaasd volgden wij hem en wat hij ons liet zien was inderdaad prachtig. Een kloof met super steile wanden die uitliep in een groene vallei begrazen door llama´s. In plaats van om te draaien en terug te lopen naar de Jeeps zoals we verwachtten vervolgde Roberto echter zijn weg langs de afgrond en uiteindelijk naar beneden. De wandeling van tien minuutjes werd zo uiteindelijk een prachtige (dat moet gezegd) hike van ongeveer 2 uur door een kloof in de Boliviaanse woestijn.

Na deze hike vervolgden we onze weg met de humeurige chauffeurs naar onze lunchplek en later naar ´la laguna colorado´ (het rode meer) waar we niet alleen een prachtig uitzicht hadden maar ook nog eens honderden flamingo´s zagen. Wat een schitterende beesten! We vervolgden onze weg via la arbola de piedra, een Dali achtige boom van steen.

Wederom als een van de laatstenh kwamen we aan op onze overnachtingslocatie. En wederom konden we niet direct een slaapplaats vinden. De schrik sloeg ons al bijna om het hart maar gelukkig hadden we niet veel later een goede slaapplaats gevonden en bleek dat muy, muy basico best wel mee te vallen.

De volgende dag stonden we om 04.30 uur Boliviaanse tijd (oftwele 06.00 uur) op. Had Roberto zich toch een beetje verslapen... (Bolivia) Op dag drie was het tijd om afscheid te nemen van de reizigers die door gingen naar Chili (waaronder Peter). Maar niet voordat we een aantal natuurlijke geisers en een warmwaterbron bezocht hadden.

Tijdens deze laatste dag reden we door de meest onwereldlijke landschappen die ik ooit gezien heb. Af en toe hadden we gewoon het idee over de maan te rijden. Na de warmwaterbron zijn we ooknog naar ´la laguna verde´ geweest, waar we wederom honderden flamingo´s konden spotten was het tijd voor de 6 uur durende terugreis.

Omdat Uyuni niet het plaatsje is waar je lekker nog een nachtje blijft hangen wilden we erg graag de bus van 19.00 uur halen. Door de chauffeur tot grote spoed aan te zetten (je fooi hangt er vanaf maat!) waren we precies op tijd in Uyuni om nog wat te eten een ticket te kopen en in de volgende lokale bus met te weinig beenruimte voor twee grote Nederlanders te springen.

De 9 uur die daar op volgden waren misschien wel de vervelendste van mijn reis. Koortsachtig, opgevouwen in een te kleine zitplaats en niet in staat om in slaap te vallen heb ik deze helreis doorstaan. Reizen doe je voor je plezier, dat zie je wel. Vanwege de Boliviaanse logica kwamen we om 05.00 uur ´s ochtends uitgeput in Sucre aan, hebben we een taxi genomen en zijn in het eerste het beste hotel in coma gevallen.

In de daar op volgende dagen hebben we Sucre een mooi koloniaal stadje (en wat weinigen weten de hoofdstad van Bolivia) bekeken. Het oude centrum staat op de Unesco werelderfgoed lijst en wordt daarom goed in stand gehouden. Dit is dus een compleet ander beeld dan de rest van Bolivia. Maar de prachtige witte gebouwen kunnen de schijn nauwelijks ophouden vanwege de vele bedelende kinderen. Nog nergens in Bolivia zag ik zo veel bedelende kinderen. Verschrikkelijk.

Ook hebben we een dagtrip naar Potosi en de daar liggende beroemde zilvermijnen. Deze zilvermijnen hebben (vroeger) de rijkdom van Spanje, en dus Europa, bijna verdubbeld. Tegenwoordig worden er nog steeds grondstoffen gedolven. Toeristen kunnen een kijkje nemen tijdens een tour die daadwerkelijk de mijnen in gaat. Verwacht geen goede vlotlopende tour met een meertalige gids. Nee tijdens deze tour volg je de spaanstalige gids door de daadwerkelijke mijngangen. Dat betekend bukken, je hoofd stoten en echte mijnwerkers ontmoeten. Dat de levensverwachting van deze gasten de 40 niet haalt zegt veel....

Na Potosi heb ik afscheid genomen van Jeroen en ben ik van Sucre naar Santa Cruz en van Santa Cruz naar Bueos Aires gevlogen. In deze prachtige stad heb ik Rob, Angus en Phil (de aussies van Mancora en Cuzco) weer ontmoet. Helaas zijn ze gisteren ook alweer vetrokken dus nu ben ik weer alleen.

Buenos Aires bevalt tot nu toe erg goed (eindelijk weer een beetje beschaving!). Het weer helpt mee (graadje of 25/30, stralend zonnetje, koel briesje, je kent het wel), het eten is heerlijk en ik kijk mijn ogen uit... Ik houd het hier wel even vol.

Verder heb ik gehoord dat door een brand in Rio veel carnavalswagens en kleding verwoest is. Ik zeg: jammer van die wagens, maar een carnaval in Rio waar de mensen NOG minder kleren dragen... Dat is alleen maar positief!

Hasta luego,

Donald

p.s. Houd dagblad De Pers in de gaten! Binnenkort verschijnt er op pagina 21 een samenvatting van mijn avonturen in Bolivia!