Alligatoren, heul veul muskieten en Huayna Potosi

Whether you think you can or you can´t, you´re probably right.
(Henry Ford)

De dag na mijn vorige reisverslag vertrokken we om 07.30 uur met de taxi, dankzij Liam, de Engelse kerel die we in La Paz ontmoet hadden en die met Jeroen en mij meeging naar Rurrenabaque. We waren niet eens op stap geweest maar blijkbaar eisten de voorgaande dagen hun tol want toen Liam om 07.10 uur nog steeds niemand in de receptie zag verschijnen en toch maar eens poolshoogte kwam nemen lagen wij nog vrolijk op twee oren. Binnen 15 minuten hadden we onze spullen bij elkaar gezocht en zaten we in een taxi, het kan dus wel!

Na een haastig ontbijtje vlogen we met het kleinste lijnvliegtuig waar ik ooit mee heb gevlogen in ongeveer drie kwartier naar Rurrenabaque (in plaats van achtien uur met de bus). Onderweg konden we Huayna Potosi, die heule hoge berg, alvast even goed bekijken.

Op het ´vliegveld´ van Rurrenabaque werden we opgehaald door een Jeep en samen met Mark Peter en Maureen, een Nederlands stel, en een Argentijns koppel opgehaald om naar een rivier genaamd Rio Beni gebracht te worden. Tijdens deze twee uur durende rit viel onze mond al regelmatig open vanwege de enorme hoeveelheid dieren, en dan met name vogels, die we langs de weg zagen.

Aangekomen bij de rivier snel lange kleren aangetrokken en ieder onbedekt stukje huid snel driedubbel ingesmeerd met DEET aangezien het daar STIKTE van de muskieten. Vervolgens werden we in een soort langgerekte kano met een motor (ongeveer dezelfde als toen ik naar de jungle ging in Ecuador) 2 uur stroomopwaarts gebracht naar de sunset river lodge! Die lodge was net zo dodgy als dat ie klinkt maar gelukkig functioneerden de klamboes wel naar behoren.

Nadat we de tijd hadden gehad om wat bij te komen van deze heftige reis en wat gegeten hadden was het ´s avonds tijd om op alligator jacht te gaan! Hoppakee met zijn allen die boot weer in en rondvaren, net zo lang tot we een alligator zagen. Het duurde even maar uiteindelijk hebben we er een hele rits gezien en konden we ze bijna aanraken, zo dichtbij konden we komen.

De volgende dag hebben we ongeveer 1,5 uur in een soort nat grasland (tot je knieën in het water) gezocht naar anacondas... Ja, dat lezen jullie goed, gezocht naar anacondas. Ieder mens die een beetje bij zijn verstand is blijft zo ver mogelijk weg bij deze monsters en wij liepen in een nat grasland, tot onze knieën in het water, te zoeken naar anacondas. Helaas hebben we er geen een gezien. ´s Middags hebben we nog gevist op piranhas maar dat was zo mogelijk nog teleurstellender dan de anacondajacht.

Wat we wel heel veel hebben gezien waren andere dieren. Zo hebben we een aantal capibaras, een luiaard, verschillendesoorten apen, een toekan, een kolonie blauwe ara´s ennnn een aantal roze rivier dolfijnen gezien! De laatste dag hebben we zelfs nog gezwommen met (of althans in de zelfde rivier als) deze prachtige beesten. Maar aangezien die rivier ook bevolkt wordt door de eerder vernoemde piranhas en alligatoren beperkten we ons tot een rondje rond de boot, snel een foto nemen en weer hup, de boot in.

De terugtocht was een regelrechte ramp. Nadat we tijdens de 1,5 uur durende terugtocht tot on de onderbroek natgerend warenmoesten we nog eens bijna 2 uur wachten voor de jeep ons oppikte. In die 2 uur ben ik exact 347 keer gestoken door die *** muskieten. Malaria, kom er maar in! Maar gelukkig waren we wel precies op tijd om de vlucht terug naar La Paz te halen. Dat dan weer wel.

´s Avonds hebben we samen met Folkert, die ondertussen ook in La Paz aangekomen was nog een keertje de spreekwoordelijke bloemetjes (geen echte bloemetjes natuurlijk) buiten gezet om vervolgens na een rustdag op zaterdag Huayna Potosi te gaan bedwingen.

Dat dachten we althans toen we, deze keer helemaal zelfstandig, om 8 uur klaar stonden om opgehaald te worden. Toen er om 08.30 nog steeds niemand was hebben we de receptie gevraagd of ze even voor ons konden bellen. Dat wilden ze wel maar ze hadden geen nummer, van de tourcompagnie die in het zelfde gebouw zit, om te bellen. Dus moesten we tot 10.00 uur wachten tot er iemand van de tourcompagnie was.

´Sorry, sorry, sorry! Misverstand, misverstand, misverstand.´ ´Na, al goed, wat nu?´ ´Ja, dan verplaatsen we het wel naar morgen...´
Maar dat vonden wij niet zo´n goed idee (gezien onze ontzettend strakke tijdschema...) en na veel vijven en zessen werden we een half uurtje later alsnog opgehaald door onze gids, Miguel. ç

Miguel is een beetje een vreemd mannetje, wij denken dat zodra hij de bergen verlaat hij een beetje zenuwachtig wordt. Een soort onbestemde rusteloosheid die zich uit in een enorm chaotische manier van alles organiseren en het erg hard lachen om zijn eigen grapjes...
Maar toen we eindelijk, nadat we alle spullen verzameld hadden en het busje waarmee we naar de berg gingen drie keer hadden aangeduwd (bergop heeft ie het wat lastig om op te trekken, erg handig in La Paz) waren we eindelijk toch onderweg.

Nu zijn die wegen hier in Bolivia al niet bepaald van de kwaliteit die we in Nederland gewend zijn maar in een busje waarvan de schokbrekers 10 jaar geleden al operatief verwijderd zijn wordt je hier nog eens uiterst onzachtzinnig op gewezen.

Maar een kniesoor die daar om zeurt en na een rit van ruim een uur kwamen we aan op ons ´basiskamp´. Eigenlijk was het de bedoeling dat we ´s middags zouden gaan oefenen met stijgijzers en ijsklimmen maar vanwege het slechte weer ging dat niet helemaal door. Dan maar in de ijskoude kamer kaarten en op tijd naar bed.

Dag 2 begon om 07.00 uur met ontbijt, spullen pakken en vertrekken naar Campo Alto, het tweede kamp waar we zouden overnachten. Dit was een relatief makkelijke toch van bijna 2 uur waarin we stegen van ongeveer 4700 meter naar 5130 meter. Even ter vergelijking, de Mont Blanc, de hoogste berg van Europa haalt een hoogte van 4810 meter...

Na een stevige lunch zijn we gaan oefenen met de stijgijzers en ijshouweel om het dalen en klimmen in de sneeuw en tegen een ijswand onder de knie te krijgen. Omdat we met zijn tween een privegids hadden waren we snel klaar en konden we terug naar binnen om uit te rusten voor de volgende dag.

Want om 12.00 uur ´s nachts (!!!) ging de wekker alweer. Opstaan, tijd om te vertrekken!
In het complete donker, met zijn drieen aan een touw, de gids voorop, dan Jeroen en dan ik, vertrokken we voor een tocht over de besneeuwde berghellingen. Het was enorm zwaar en koud maar mede door het donker om je heen kun je jezelf helemaal focussen op niets anders dan de ene voet voor de andere zetten (en ondertussen niet naar beneden donderen).

Af en toe een glimp opvangend van een wel hele diepe kloof en hellingen van meer dan 45 graden beklimmend bibberden we ons in iets minder dan 5 uur naar een hoogte van meer dan 6000 meter! Helaas konden we de laatste 50 meter niet meer halen vanwege een te groot gevaar op vallen maar ook 6000 meter en een beetje voelde ongelooflijk aan.
Nadat we een halfuurtje op die hoogte hebben gezeten en het langzaam licht werd zijn we terug gelopen. Tijdens deze terugtocht wordt je je er eigenlijk pas cht bewust van wat je gedaan hebt.

Overal zie je de afgronden en steile berghellingen waar je ´s nachts, in het donker geen benul van had maar waar je wel degelijk langs omhoog bent geploeterd, fantastisch!

Gelukkig duurde de terugtocht maar 2,5 uur en nadat we ontbeten hadden zijn we terug gegaan naar La Paz.

Vanavond nemen we waarschijnlijk de bus naar Uyuni maar daar is het momenteel niet zo´n heel denderend weer dus het zou zomaar kunnen dat we het schema iets omgooien. Maar daarover later meer!

Hasta Luego,
Donald

p.s. Vanuit Bolivia nog mijn welgemeende felicitaties voor: Bas, Elly, Eric, Henk, Pim en wie ik allemaal nog vergeten ben, sorry dat ik het niet wat persoonlijker maak maar ik heb helaas niet de mogelijkheid (zeker niet omdat in januari iedereen jarig schijnt te zijn) om hier alles bij te houden. Dus bij deze nog van harte gefeliciteerd met jullie verjaardagen!