Bolivia

Wheresoever you go, go with all your heart.
(Confucius)

Bij terugkomst in Cuzco bleek maar weer eens dat ook als je alleen reist, je nooit alleen reist. Zoals gezegd ging Folkert na Cuzco eerst naar Arequipa en had ik besloten om door te gaan naar Bolivia ivm minder tijd. Maar ik hoefde niet alleen te gaan want in Cuzco kwam ik Jeroen, een Nederlander die we in Lima ook al tegengekomen waren weer tegen en hij wilde ook naar Bolivia en dus besloten we om samen te gaan.

Maar natuurlijk niet nadat Folkert en ik Cuzco en elkaar op gepaste wijze (lees: met een goed feestje) gedag hadden gezegd. Dat had tot gevolg dat er op de laatste dag in Cuzco niet veel meer gedaan werd dan wat rondhangen, tas inpakken en wat spullen per post naar huis sturen.

´s Nachts de ´directe´ nachtbus naar Copacabana, Bolivia genomen. Maar direct heeft hier in Zuid Amerika schijnbaar een iets andere betekenis dan in Nederland, gezien de 3 uur wachttijd bij een overstap in Puno…
Na deze radbrakende nacht kwamen we aan in Copacabana aan waar we Paula en Belen weer tegenkwamen, zij waren een dag eerder naar Isla del Sol gewees. Nadat wij een ticket voor de volgende dag naar het eiland geboekt hadden en zij de bus naar La Paz hebben we samen nog wat gedronken voordat zij de bus namen. Daarna met zijn tweeën nog wat gegeten en om 20.30 uur lagen deze twee gezonde Hollandse jongens al op twee oren.

De volgende dag vertrok de boot al om 08.30 uur naar Isla del Sol, volgens de overlevering de geboorteplaats van de zon en bovendien de eerste Inca koning en zijn vrouw/zus. Rare jongens die Inca´s… Maar wel een prachtig eiland! Eigenlijk waren we van plan om van het noordelijke punt van het eiland naar het zuidelijke punt te lopen, daar te overnachten en de volgende dag de boot terug te nemen maar tot onze grote verrassing bleek de noordelijke punt een schitterend strand te hebben. En gezien het prachtige weer en de nog mooiere (voornamelijk Argentijnse) vrouwen die op dat strand lagen besloten buurman en buurman om alleen naar de ruines en het hoogste punt van het eiland te lopen en dan terug te keren naar het strand.

De volgende dag zijn we naar La Paz gereisd waar we op typische wijze twee bedden in Wild Rover Hostel regelden.
Ik:´Wij zijn met zijn tweeën en willen hier graag een paar nachten blijven.´
Zij: ´Sorry, geen plaats.´
Ik: ´Echt niet? Maakt niet uit als we op verschillende kamers liggen.´
Zij: ´Even kijken… Ok, het kan.´
Om vervolgens alsnog op dezelfde dorm te liggen. Maar dat het de laatste bedden waren bleek wel toen de Nederlandse die na ons wilde inchecken de deur werd gewezen…

La Paz is zo´n beetje de vreemdste stad waar ik tot nu toe geweest ben. Prachtig gelegen, maar ook: de armste, de drukste (qua verkeer), de goedkoopste (alle Bond films voor een tientje…) en de stad met de beste houseparty die ik tot nu toe in Zuid Amerika ben tegengekomen.

Op de vrijdag dat we aankwamen gingen we op aanraden van het hostel naar een tent waar iemand een partij het dak er af stond te draaien dat het niet meer mooi was!
Als een onvervalste talentscout heb ik nog ff zijn naam en mail gescoord voor Erik´s podcast (N.O.U.S.K. allemaal abonneren enluisteren!).

Ondanks dat het feestje tot in de vroege uurtjes doorging hebben we de volgende dag een behoorlijk deel van La Paz gezien. Te voet een rondje gelopen via verschillende markten en pleintjes waar je dus bijvoorbeeld alle Bond films voor een tientje kunt kopen. Of een gedroogde Llama foetus (onder je nieuwe huis begraven, brengt geluk, echt waar!). Ik had er al bijna een vast (leuk cadeau niet?) toen ik bedacht dat de Nederlandse douane daar waarschijnlijk anders over zou denken. En toen we vlak bij het hostel waren liepen we tussen neus en lippen door nog bijna de president van Bolivia onder de voet!

Ook zaterdagavond mondde uit in een goede stapavond en dat resulteerde weer in een brakke zondag. Gelukkig konden we nu dus een Bond film kijken en omdat we toch wel wat wilden plannen voor de komende dagen hebben we gelijk de komende 1,5 week vol gepland…

Maandag (vandaag) hebben we ´the world most deadliest road´ (sorry dat ik het nu pas vertel mam) per mountainbike gedaan. Deze illustere bijnaam heeft deze ´weg´ verdiend aan het feit dat er voor 2005, toen de weg nog open was voor verkeer, erg veel ongelukken gebeurden. Maar sinds 2005 is deze weg dus zo goed als gesloten voor verkeer en in gebruik genomen als toeristische attractie.

Even wat korte feitjes: begin op 4700 m. boven zeeniveau in de sneeuw en hagel, eindigend op ongeveer 1200 m. boven zeeniveau in de regen en de modder. In plusminus 3,5 uur dus zo´n 3500 meter afgedaald. Gewonden: 1 domme fransoos die niet wilde luisteren en te dicht achter ondergetekende snelheidsduivel fietste en dus een aantal op (of in) de weg liggende stenen over het (Franse) hoofd zag. Gelukkig viel het mee. Aantal deelnemers: 6 (2 fransen, 2 aussies en 2 nederlanders) allen van het mannelijke geslacht. Internationale humor: scheten claimen in het (te kleine) busje terug naar La Paz en keihard meeblèren met (bijna alle nummers van) de Backstreetboys.

Maar zoals gezegd hadden we zondag ongeveer 1,5 week vooruit gepland. Morgenvroeg vertrekken we naar de Pampa´s om drie dagen lang alligators, anacondas, piranhas en roze dolfijnen te spotten. Donderdagavond vliegen we terug naar La Paz waar we een dag hebben om bij te komen voor we gaan proberen de berg Huayna Potosi (6022 meter) in drie dagen te bedwingen. Nadat dit gelukt is vertrekken we waarschijnlijk verder richting Salar de Uyuni maar daar krijgen jullie vazelf bericht over!

Nogmaals heel erg bedankt voor alle felicitaties en berichtjes die jullie voor me achtergelaten hebben op waarbenjij en facebook, dat doet een mens goed!

Hasta Luego,
Donald