Zuipen, (bijna) verzuipen en El Camino Inca

"Inspanning is minder saai dan ontspanning."
(Charles Baudelaire)

Ola chico´s, chica´s!

Ontzettend bedankt voor jullie vele felicitaties en reacties, hartverwarmend!

Op het moment van schrijven zit ik in Aguas Caliente, eindpunt van de vier dagen durende Camino Inca (Inca Trail). Wat een ervaring! Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen en beginnen bij het begin.

Nadat we op zaterdag de Camino Inca in Cuzco geboekt hadden en ik braaf mijn reisverslag getypt had was het tijd om geheel in stijl de culturele mogelijkheden van Cuzco op zijn waarde te schatten.

Om een beetje in de stemming te komen besloten Folkert (Foxy voor Australiers en ingewijden) en ik in de bar van Loki onder het genot van een pilsje wat te kaarten. Dit mondde uiteraard al snel uit in een volle tafel en vele nieuwe gezichten. Omstreeks 23.30 uur vonden we het tijd worden om het nachtleven van Cuzco in te duiken.

Zo gezegd zo gediggie daan, maaaaar niet voordat we Angus en Rob, onze sympathieke Australische maten uit Mancora, bij de ingang van Loki in de armen mochten sluiten. Zij kwamen net terug van el Camino Inca en waren doodop maar niet te beroerd om ff snel onder de douche te springen en een uurtje later ´gewoon´ met ons in het geweldige ´Mama Africa´ te staan swingen. Tot in de vroege uurtjes...

Na het bekende gevoel van iets te veel bier en iets te weinig slaap te hebben weggespoeld met een Jus-tje zijn we iets gaan eten in de stad en hebben vervolgens niet bijster veel meer gepresteerd. Dit duurde zo ongeveer 2 dagen toen we beseften dat dit zo niet langer kon. Tijd voor wat actie! We zijn darwinverdomme niet op deze aardkloot om niets te doen! Dus besloten we om te gaan raften. Een uitstekend idee, zo bleek.

Nadat we maandagavond uiteraard de verleiding om ´even een biertje te gaan drinken in Mama Africa´ niet hadden kunnen weerstaan hadden Angus, Folkert en ik het er erg moeilijk mee om ons bed uit te komen. Gelukkig was Rob iets wilskrachtiger geweest de avond van te voren en met wat pijn en moeite sleepte hij ons uit bed om toch om 08.00 uur klaar te staan.

Om stipt 08.00 uur (huh? We zijn toch in Zuid Amerika?) werden we opgehaald door onze gids. Na ongeveer 1,5 uur rijden kwamen we aan bij het beginpunt van onze supervette raft tocht. Doordat de avond van te voren behoorlijk wat regen gevallen was stond de rivier vrij hoog waardoor het allemaal nog net iets spannender werd.

Na een dolle tocht over stukken rivier die soms zelfs categorie vier toucheerden was op een kleine 10 minuten van het einde eindelijk het moment aangebroken dat er iemand uit de boot viel. Na een vrij wild stuk kwamen we in iets rustiger vaarwater waar we gingen proberen om op een golf te ´surfen´ met de raft. Bij de eerste poging kregen we al een soort van ´waarschuwingsschot´ toen Rob die aan de linkerzijde als tweede zat (achter mij) bijna de boot uit werd gelanceerd.

Nadat we bij waren gekomen van het lachen wisselden Rob en ik van plaats en zetten we aan voor poging twee. Met al onze kracht en vol overgave zetten we koers voor de golf. Met een enorme ´splash´ boorde de neus van onze raft zich in de golf waarop direct de rechterzijde met een ruk omhoog en daardoor de linkerzijde met een ruk omlaag ging. Zoals jullie waarschijnlijk al vermoedden vloog jullie geliefde schrijver met een boog uit de raft midden in een enorme draaikolk (ok, misschien niet enorm maar toch best groot)!

Gelukkig kon ik nog net een flinke hap lucht nemen voordat mijn hoofd onder water verdween. De eerste keer dat ik ´boven´ kwam raakte mijn behelmde hoofd namelijk de raft! Ook mijn tweede poging het hoofd boven water te brengen strandde op de raft! Gelukkig raakte ik niet in paniek en kon ik mezelf zo´n 15 meter verder alsnog naar boven worstelen... Nadat de rest van de tocht zonder veel bijzonderheden verliep keerden we na een warme maaltijd terug naar Cuzco.

Ondanks onze verwoedde pogingen om niet op stap te gaan belandden we ´s avonds wederom in ´Mama Africa´, iets dat Folkert de volgende dag bijna opbrak. Gelukkig was ik deze morgen wel helder genoeg om op te staan. We hadden namelijk toegezegd om vrijwilligerswerk te doen op een boerderij in de ´Sacred Valley´.

Nadat we met pijn en moeite de dag al gaten gravend en bomen plantend in een schitterend landschap door waren gekomen konden we het woensdagavond eindelijk opbrengen om op tijd naar bed te gaan.

Donderdag begon voor ons namelijk om 07.00 uur ´El Camino Inca´! Samen met twee coole Argentijnse chica´s en een op holle bolle Gijs gelijkende irritante Australier (ze bestaan!) vertrokken we naar een 20 persoons bus waar andere lopers al op ons zaten te wachten. Deze bus bracht ons naar een klein plaatsje in de buurt van het beginpunt van ´El Camino Inca´. De weg houdt hier letterlijk op en voor de watjes onder ons vertrekt daar de trein naar Machu Picchu.

Maar aangezien wij geen watjes zijn vertrokken wij na een lekkere warme maaltijd bepakt en bezakt vol goede moed om ´El Camino Inca´ te overwinnen. Dag 1, zo werd ons verteld was de makkelijkste dag van allemaal.

Na wat horten en stoten was de groep van 81 personen verdeeld over 1 Engelstalige en 2 Spaanstalige groepen. Uiteraard kozen wij ervoor om tussen de Spaanstaligen te zitten zodat we onze kennis en vaardigheid in de Spaanse taal wat konden aanscherpen. Deze groepen werden gehandhaafd tijdens het eten en het slapen maar tijdens het lopen mocht iedereen gelukkig zijn eigen tempo aanhouden.

De als makkelijk aangemerkte eerste dag beloofde niet veel goeds voor dag 2. Enkele scherpe klimmetjes zorgden er voor dat de jasjes al snel uitgingen en het water er doorheen vloog. Maar al met al overleefden we dag een eigenlijk prima. Om 21.00 uur lagen we netjes op twee oren (probeer dat maar eens) zo moe waren we.

De volgende dag begon omstreeks 05.00 uur met een heerlijk kopje maté de coca gevolgd door een prima ontbijtje. Met een lichte spierpijn begonnen we omstreeks 06.30 uur met wandelen. De eerste twee uur toonden meteen waarom deze dag als de zwaarste dag van ´El Camino Inca´ bestempeld wordt. Vele scherpe klimmen en vervaarlijke dalingen eisten al snel hun tol.

Ik bleek hier iets beter tegen bestand dan Folkert en dus besloten we na 2 uur om ieder in ons eigen tempo door te gaan.

Eigenlijk direct nadat we opgesplitst waren volgde het zwaarste deel van de dag. Een loeizware beklimming leidde naar een hoogte van 4200 meter. Ik moest regelmatig stoppen om op adem te komen maar met de nodige wilskracht kwam ik uiteindelijk toch als een van de eersten boven.

Als eerste van de ´gewone´ wandelaars althans. Ik werd namelijk met grote regelmaat voorbij gestoken door de porteadors. Deze krachtpatsers zorgen er voor dat de ´gewone´ wandelaars iedere avond een warme maaltijd en een tent boven hun hoofd hebben. Zij dragen vaak een gewicht van rond de 30 kilo, iets meer dan twee keer het gewicht van mijn backpack! En die gasten vlogen mij, een van de snelste wandelaars, dus voorbij alsof het niets was!

Omdat ik zo vroeg in het kamp was had ik erg veel tijd om uit te rusten en dat heb ik dan ook gedaan. Na een hazenslaapje, de lunch, wederom een hazenslaapje en de avodmaaltijd viel ik omstreeks 21.00 uur weer in slaap. Omdat we zo hoog zaten was het erg koud en ik heb halverwege de nacht al mijn kleren aangetrokken en nog een trui in mijn slaapzak geduwd.

Na een wat moeizame nacht werd ik op mijn verjaardag rond 05.30 uur wakker, klaar voor de langste tocht van ´El Camino Inca´. Na het ontbijt werd ik verrast met twee taarten en vele felicitaties van mijn mede wandelaars. Na dit goede begin van de dag liepen we om heel eerlijk te zijn heel relaxed deze lange dag uit.

Het feit dat we onderweg een 70 (!!!) jarige Amerikaanse vrouw tegen kwamen gaf ons extra kracht en doorzettingsvermogen. Met twee porteadors voor haar spullen maar desalniettemin geheel zelfstandig de trail lopend. Wat een vrouw!

´s Avonds dronken we na een douche (wat een luxe!) in de bar van kamp 3 nog wat en schoten we samen met de Argentijnse chica´s van Loki een fles champagne die Folkert al 3 dagen meezeulde (waarvoor hulde) open. Rond 23.00 uur besloten we om toch maar naar bed te gaan.

Dit gezien het feit dat de volgende dag om 03.30 uur de wekker stond. Vandaag zouden we namelijk aankomen in Machu Picchu! Omstreeks 05.00 uur begonnen we te lopen om 2 uur later aan te komen bij Inti Punku (de zonnepoort). Precies op dat moment trokken alle wolken weg, een fantastisch zicht!

Na wat foto´s (we blijven toch toeristen he) en nog eens een half uurtje wandelen bereikten we de schitterende ruines van Machu Picchu. Na een hoognodig bezoek aan de sanitaire voorzieningen werden we 2 uur lang rondgeleid door deze ´verloren stad´ die in 1911 weer terug gevonden werd.

Na deze tour zijn we van onze laatste soles naar Aguas Calientes gegaan om wat te eten en een hostel te zoeken. Na een goede maaltijd en een uurtje slaap zijn we onze foto´s gaan branden en even een verhaaltje voor jullie te typen. Morgen vertrekken we voor een laatste nacht in Cuzco waarna de wegen van Folkert en mij helaas weer scheiden. Ik ga door naar Bolivia en Folkert bezoekt eerst Arequipa nog. Maar niet getreurd, in maart ontmoeten we elkaar in Rio de Janeiro ´gewoon´ weer om samen carnaval te vieren!

Hasta Luego,

Donald