El mitad del mundo

Education's purpose is to replace an empty mind with an open one.
(Malcolm Forbes)

Na twee weken Cuba was het even wennen toen ik maandagmiddag het vliegveld van Quito verliet. In plaats van mensen die hun taxi, sigaren of casa wilden verkopen schreeuwden nu grote reclameborden me toe vooral een bepaald product te kopen!

Nadat ik geland was heb ik eerst even op mijn gemak iets gedronken en even de tijd genomen om mijn Lonely Planet door te spitten zodat ik in mijn beste Spaans aan een taxichauffeur uit kon leggen waar ik zijn moest. Het adres en de naam van het busstation duidelijk opgeschreven, voor de zekerheid een bladwijzer bij het kaartje van Quito waar het busstation op stond gedaan en zelfverzekerd naar buiten gelopen.

Meteen werd ik aangesproken, of ik soms vervoer nodig had. Niet van mijn stuk gebracht na mijn ervaringen in Cuba gaf ik direct de naam van het busstation waar ik moest zijn op. Een niet begrijpende blik viel mij echter ten deel. Omdat ik nog niet zo heel veel vertrouwen in mijn uitspraak heb liet ik de beste man het papiertje met het adres zien. Andermaal viel een niet begrijpende blik mij ten deel.

Dan maar uitgelegd dat ik naar Otavalo wilde. Ah! Otavalo! Dat klinkt bekend! De man mompelde iets over Terminal del Norte en wees me richting de taxi’s.

Alwaar het hele ritueel zich herhaalde. In mijn beste Spaans: ‘Ik wil graag naar dit adres, daar is een busstation vanwaar ik naar Otavalo ga.´ Ook deze taxi chauffeur gaf aan dit adres niet te kennen en ook hij mompelde ´Terminal del Norte´ of zoiets. Wederom vertrouwend op mijn in Cuba opgedane ervaring volhardde ik in mijn mening dat ik naar het adres uit de Lonely Planet moest.

´Nou, prima, hij moet het zelf maar weten.´ zal die taxi chauffeur wel gedacht hebben want na wat tegenstribbelen besloot hij me maar naar het door mij aangegeven adres te brengen.

Daar aangekomen bleek er van het busstation niet veel anders meer over dan wat puin en een enorme bouwput... Aaah! ´Ok, breng me dan maar naar die fokking Terminal del Norte!´ riep ik wanhopig uit. Mijn taxichauffeur gaf hier met een geniepige glimlach graag gehoor aan...

Drie uur en een prachtige rit door de Andes later en exact 2 (twee!) dollar lichter arriveerde ik in Otavalo, een stadje ten noorden van Quito met een markt die op het hele continent bekend schijnt te zijn. Mijn intrek genomen in een hostel waar, tot mijn ergernis, een paar onvervalste Amerikanen eveneens verbleven. Toch wel een voordeel dat die niet in Cuba mogen komen!

De volgende dag heb ik mijn vorige verslag geschreven, ben ik naar de markt gegaan om een (ik kan er niets aan doen) originele trui van Apalca wol te kopen en ben ik naar een Condor park gelopen (1 uur berg op en uiteraard naderhand weer bergaf).

Woensdag werd ik door de eigenaar van mijn hostel met een auto naar Selve Alegre gebracht (3 uur rijden). Selve Alegre is een plaatsje in de jungle vlakbij de grens met Colombia. Vanuit daar werd ik samen met een Spaans koppel (midden dertig) in een heuse canoa een uur stroomopwaarts gebracht, voorbij de laatste nederzetting (Playa de Oro), naar een jungle lodge waar ik twee nachten zou blijven.

Wat een ervaring! De indrukwekkende jungle, de hartelijke wensen en ook het slapen in de jungle. Alhoewel ik moet toegeven dat ik gewoon in een bed in een gebouw sliep. Maar toch. Geen elektriciteit, behalve in de keuken en de gezamenlijke eetruimte, slapen onder een muskietennet in een kamer met ramen waar alleen vliegengaas voor zit.

De eerste dag hebben we een trail gelopen onder begeleiding van een gids die alle mogelijke bomen bij naam en toenaam kende en bovendien de toepasbaarheid van de bladeren of het sap kon uitleggen. En dat ook deed. Ook de tweede dag hebben we een prachtige wandeling gelopen langs onder andere een waterval.

De middag van de tweede dag hebben we gekeken of een neusje voor goud, zoals dat bij mij in de familie voor schijnt te komen, ook tot mijn eigenschappen behoort. Naar oud Hollands gebruik lieten we onze gekleurde medemens al het zware werk doen zodat wij het goud af konden pakken, mochten we iets vinden. Helaas kwam het zo ver niet, met een paar schamele schilfertjes was de buit op zijn zachtst gezegd magertjes.

Vrijdagochtend was mijn ´jungleavontuur´ helaas alweer voorbij en ben ik met het Spaanse koppel meegereden tot aan Ibarra waar ik een dag niet veel meer heb gedaan dan wat rondgehangen en een busticket terug naar Quito gekocht.

Zondag ben ik hier in Quito aangekomen bij La Academica Sudamericana de español. Ik verblijf hier in een studentenresidentie samen met twee Duitse, een Zwitsers en een Amerikaans meisje. De voertaal is Duits, wat ik gelukkig prima kan volgen en aangezien deze dames hier al een paar weken wonen heb ik een paar prima gidsen aan hen.

Gisteren is mijn cursus dan echt begonnen met een kennismakingstoets, mijn eerste les en een citytour door Quito. Net als in de reisgidsen werd ik ook door de school gewaarschuwd dat Quito geen Westerhoven is zullen we maar zeggen. Opletten voor zakkenrollers, met name in het openbaar vervoer, illegale taxi´s en na 6 uur ´s avonds nergens meer alleen naar toe gaan. Er wordt aangeraden om na die tijd zelfs voor de kleinste stukjes een taxi te nemen omdat de kans bestaat dat je overvallen wordt.

Maar verder is het best gezellig hier.... :)

Serieus. Uiteraard waarschuwen ze je hier bijkans plat voor alle mogelijke gevaren maar zolang je je gezonde verstand gebruikt valt het allemaal best mee hier.

Wat me wel enorm heeft getroffen is de gigantische tegenstelling tussen arm en rijk. De school zit in een wat rijker gedeelte van Quito waar desalniettemin op loopafstand gebouwen staan die in Nederland waarschijnlijk onbewoonbaar verklaard zouden worden. Maar er staan ook Amerikaans aandoende ´shopping malls´ waar de walgelijke consumptiedrang van de ´happy few´ bijkans van af spat. Waar op Cuba bijna niemand echt veel had is het contrast tussen arm en rijk hier wel heel erg schril.

Maar dat geheel terzijde.

De lessen Spaans gaan erg goed, ik vorm samen met een Deen en een Française een klas en we werken lekker door. Ik hoop zo in twee weken, wat toch wel erg kort is vrees ik, een basis te leggen waardoor ik me in de rest van Zuid Amerika wat beter verstaanbaar kan maken.

Hasta luego!