¡Adìos Cuba!

De reiziger voedt zich er mee, hij is er naar op zoek en komt haar op het spoor. Bespied haar en jaagt er op: de werkelijkheid in al haar hoedanigheden, dat is zijn prooi.
(Michel Onfrey)

Na mijn laatste reisverslag i ser leer veel gebeurd: na een para dagen Trinidad zijn we naar Varadero gegaan om twee dagen strandvakantie te vieren en aapjes te kijken en maandag ben ik vanaf La Habana via Panama City naar Quito, Ecuador gevlogen en direct doorgereisd naar het kleine stadje Otavalo.

Om te beginnen bij het begin, Trinidad. Geleerd van onze ervaring in Baracoa besloten we om het maandagavond in Trinidad bij een terrasje te laten. Prima idee want zo waren we dinsdagochtend prima op tijd om met de catamaran naar Cayo Blanco, een eiland ongeveer een uur varen uit de kust, te varen om te snorkelen.

Vanuit Trinidad werden we met een taxi naar een haven in de buurt gebracht waar we na ongeveer een half uur wachten vertrokken. Omdat je overal ter wereld Nederlanders tegen komt en we ook in Trinidad al verschillende groepjes hadden ontwaard had ik maandagavond al hoog ingezet door te gokken op zo´n 50 à 60 % Nederlanders aan boord.

De waarheid was nog veel erger. Als ik het over 90% Nederlanders heb denk ik dat ik niet overdrijf. En dan vooral van Nederlanders van de gepensioneerde soort.

Nadat we ons eerst krampachtig voor hadden proberen te doen als Australiers konden we er toch niet om heen draaien toen twee Nederlandse meisjes van ongeveer onze eigen leeftijd vroegen waar we vandaan kwamen. Ok, we komen uit Nederland en Belgie...

Gelukkig konden we toen de boot eenmaal op Cayo Blanco aangekomen was redelijk ons eigen plan trekken en al snorkelend hebben we veel mooie dingen gezien.

´s Avonds weer naar het terras in het centrum van Trinidad waar we met de Nederlandse meisjes afspraken om de volgende dag een taxi naar Santa Clara te delen. Zij bleven daar en wij zouden terugkeren naar Trinidad. Een van de meisjes had de taxi geregeld voor de (bizar lage) prijs van 40 CUC. Dachten we.

Want zoals altijd in Cuba school er een addertje onder het gras. Het begon nog goed. Het was een voor Cubaanse begrippen erg goede auto en de reis verliep voorspoedig. Maar aangekomen in Santa Clara vroeg de chauffeur om zijn 40 CUC. Die wij uiteraard pas in Trinidad wilden betalen (we leren snel). Bleek dat voor de retour rit nog eens 50 CUC bij zou komen!

Daar waren wij het uiteraard niet mee eens en gelukkig had het meisje dat de taxi regelde het bedrag opgeschreven op een papiertje en dat aan de chauffeur gegeven. Toen hij dat papiertje er bij pakte moesten we echter toch even slikken. Er was weinig fantasie nodig (zeker voor de chauffeur) om in de 4 op het papiertje een 9 te zien...

Na veel boos kijken, vertwijfeld de armen in de lucht gooien en zeggen dat we dan wel een andere taxi terug nemen, zelfs als dat meer kost (we leren het echt!) zijn we tot een compromis gekomen van 30 CUC voor de terugrit. Daarna Santa Clara bekeken, niet veel bijzonders maar het mausoleum van Che Guevarra mag je natuurlijk niet missen als je op Cuba bent.

´s Avonds kregen we de grootste kreeft allertijden voor onze kiezen bij onze casa en die lag zo zwaar op de maag dat we donderdag besloten om het rustig aan te doen. Lekker naar het strand, beetje zwemmen, cocktailtje drinken, sigaartje roken, je kent het wel....

Donderdagavond was de kreeft zo ver gezakt bij Joachim en mij dat wij nog wel een flinke stapavond tegen aan wilden gooien, Jonas was echter nog zo onder de indruk dat hij na het gebruikelijke terrasje terugkeerde naar de Casa.

Na een doldwaze nacht met een Ier en een Australier, een Engelsman en een leipe Cubaan,een Belgische, met Trindidadse (??) straathonden die een op de stoep slapende Joachim bewaakten en via Las Cuevas (een discotheek in een grot, Casa de la musica, de Pianobar (waar is die piano dan?) en een afterparty in een snackbar (...) onze tassen ingepakt en zonder slaap een zwarte taxi naar Varadero gepakt.

Varadero is zeg maar een land binnen een land. Een stukje Cuba waar onvervalste toeristen bij elkaar klitten in de duurste resorts van het eiland.

In eerste instantie stond ik wat afwijzend tegenover een bezoek aan deze plaats van verderf maar uiteindelijk leek ook Varadero me iets dat ik gezien moest hebben. In eerste instantie viel het me nog mee met de enorme tegenstelling tussen arm en rijk maar toen we een tour (als echte toeristen) met een toeristenbus namen om het hele eiland te zien kwamen we op het meest westelijke puntje van het schiereiland Varadero en daar staan de meest luxueuse resorts. En hier werd het contrast toch wel een stukje duidelijker.

In de disco tussen het vooral Russische en Canadese publiek hebben we ons echter prima vermaakt, na twee weken enkel salsa klonk een lekker stukje house me als muziek in de oren!

Zondag de bus terug naar La Habana genomen en maandagochtend vroeg om 08.00 uur vertrok mijn vlucht nar Panama City en uiteindelijk Quito.

In twee weken Cuba heb ik geprobeerd achterdochtig te zijn zonder cynisch te worden, mensen te vertrouwen zonder naief te zijn en af te dingen zonder iemand te beroven. Ik ben voor de gek gehouden, heb voor de gek gehouden en ik heb de Cubaanse mentaliteit zowel vervloekt als er van genoten, een echt avontuur kortom!

Hasta luego,

Donald