Go West!

How are things on the west coast?
I hear you’re moving real fine!

Interpol - The Heinrich Maneuver

Hello mates! How’s it goin’? Met ons gaat het goed! Na ons laatste verslag is er veel gebeurd dus we zullen maar snel beginnen aan ons nieuwe verslag.

Vanuit het koude en regenachtige Esperance zijn we via Wave Rock, een rots in de vorm van een omslaande golf, naar Perth gereden. In Perth en de aangrenzende stad Fremantle hebben we een paar relaxte dagen doorgebracht omdat we de auto een keer goed hebben na laten kijken en we een paar dagen moesten wachten op een onderdeel uit Sydney.

Perth is gelegen waar de Swan River in de Indian Ocean uitmondt en heeft zo’n beetje de meeste zonnige dagen van alle Australische steden. Misschien daardoor en misschien ook door dat bewoners in hun stad niet alleen die mooie Swan River maar ook het prachtige Kings Park hebben om te genieten van natuurschoon maar wij vonden Perth een erg relaxte stad. Een leuk centrum met veel leuke winkeltjes en zoals eerder vermeld een prachtig park waar, naar het scheen, de halve bevolking van Perth aan het hardlopen was.

Fremantle, of Freo zoals ze hier zeggen, was zo mogelijk nog relaxter. Tegenwoordig is het stadje bijna opgeslokt door Perth maar vroeger was Fremantle echt een zelfstandige stad met onder andere een eigen haven, een grote overdekte markt en een van de oudste gevangenissen van Australië. Zoals jullie al of niet weten is Australië min of meer begonnen als strafkolonie van de Engelsen. Naast de paar vrijwillige emigranten werd Australië in haar begindagen vooral bevolkt door (ex) criminelen. Handig voor die emigranten want veel van de zware fysieke arbeid die komt kijken bij het opbouwen van een nieuw land werd gedaan door gevangenen.

Na een bezoek aan de overdekte markt bezochten we Fremantle prison en we hadden geluk, we waren precies op tijd om mee te kunnen met een tour door de gevangenis. We kregen te zien waar de gevangenen binnenkwamen, waar ze sliepen en waar ze mochten 'luchten’. Nou zijn we al niet echt crimineel ingesteld maar één blik op de ieniemini cellen die we daar zagen was voor ons genoeg om zelfs het begin van een criminele gedachte uit te bannen.
Gelukkig had Fremantle naast een stukje historie ook nog een erg gezellig centrum met gezellige terrasjes waar we de rest van de middag doorbrachten onder het genot van een paar lokaal gebrouwen biertjes.

Omdat Australië naast heel erg mooi ook verre van goedkoop is begon de bodem van onze portemonnee langzaam maar zeker in zicht te komen en omdat we in het komende half jaar ook nog 3 maanden specified work moeten doen om het visum voor ons tweede jaar in Australië te kunnen aanvragen begonnen we ons rond ongeveer de zelfde tijd te oriënteren op een baantje in de fruitpluk sector. Volgens Lonely Planet, de Harvest Guide en iemand van een wervingsbureau zou er meer dan genoeg werk moeten zijn in Carnarvon, ongeveer 1000 km ten noorden van Perth of in de plantages ten zuiden van Perth. Omdat op de hoogte van Perth een soort van onzichtbare scheidslijn loopt met goed weer ten noorden en meteorologische bagger ten zuiden besloten we om onze Toyota wederom noordwaarts te wenden en in een paar dagen naar Carnarvon te rijden.

Een van de tussenstops die we maakten was bij een gebied met de veelbelovende naam Shark Bay. Voornaamste reden voor onze komst was Hamelins Pool en meer specifiek de stromatolieten die daar te vinden zijn. Hamelins Pool is een van de weinige plekken ter wereld waar deze organismen te bewonderen zijn. De stromatolieten die je daar kunt zien zijn bijna exact hetzelfde als de organismen die miljarden jaren geleden verantwoordelijk waren voor de eerste zuurstof in onze dampkring. Oftewel, deze organismen zijn verantwoordelijk voor het mogelijk maken van leven op aarde.
Als je deze informatie even op je laat inwerken en je een beeld vormt van hoe zoiets er nou eigenlijk uit zou moeten zien dan valt de werkelijkheid waarschijnlijk een beetje tegen. Stromatolieten zijn micro organismen die een soort van levende laag om een rots heen vormen en door het aanmaken en afsterven van nieuwe cellen en het binden van zandkorreltjes ontstaan er pilaren. Pilaren die groeien met de ongekende snelheid van 0,3 mm per jaar. Dus.

Desondanks was ons bezoek aan Hamelins Pool meer dan geslaagd en in de hoop in Denham, het grootste plaatsje bij Shark Bay, een kroeg te vinden waar Nederland-Spanje uitgezonden zou worden reden we verder. Helaas bleek Denham echt een uitgestorven gat waar het WK voetbal niet echt hoog op de agenda stond. Tenzij we een kamer met tv à $100 boekten was het geen voetbal voor ons. Omdat we op dat moment de uitslag nog niet wisten vonden we dat het geld niet waard en besloten we naar een camping te rijden op de weg richting Carnarvon in de hoop dat ze daar een televisie zouden hebben en jawel, er was een televisie en jawel, die zond nog voetbal uit ook.

Om 04.45 u ging aldus de wekker. Opstaan, richting de algemene ruimte met tv lopen en er al snel achter komen dat je door een miscommunicatie niet op tijd bent opgestaan om onze jongens die arrogante Spaanse jongens een paella van eigen deeg te koken maar om de Socceroos tegen Chili ten onder te zien gaan! Aaaah! Gelukkig liet de Australische tv nog wel een samenvatting zien zonder de uitslag te vermelden dus na een keer balen konden we alsnog met enig ongeloof vijf keer juichen.

Carnarvon, qua werk het beloofde land, bleek een enorme tegenvaller. Na zo’n beetje alle plantages voorbij te zijn gereden konden we geen bordjes met NO WORK, NO ENTRY, NO BACKPACKERS meer zien. We stopten bij een boerderij waar ze iets minder onvriendelijke bordjes hadden en groenten verkochten om wat groente en fruit te kopen en een praatje te maken. De eigenaresse legde ons uit dat op het moment door verschillende omstandigheden er bijna nergens in Carnarvon werk te krijgen valt. Gedesillusioneerd reden we naar een camping en nadat we internet geraadpleegd hadden besloten we al bijna om verder noordelijk werk proberen te krijgen toen we op een mededelingenbord bij de supermarkt een advertentie zagen voor werk op een cattle station. We belden het nummer in de advertentie en na een kort telefonisch sollicitatiegesprek konden we in de auto stappen naar Manberry Station, zo’n 110 km ten noorden van Carnarvon, rijden.

Bij km paaltje 110 draaiden we rechtsaf de onverharde weg op en na een hobbelige 16 km maakten we kennis met boer David en zijn moeder Misses Gooch. Tegen kost en inwoning en om dagen specified work af te kunnen strepen helpen we iedere dag ongeveer van 8.00 tot 12.30 en van 15.30 tot 17.00 u mee op hun Cattle station. Manberry Station is ongeveer 85.000 hectare groot en David heeft tussen de 3000 en 4000 schapen en ongeveer 400 koeien. We helpen mee met het schoonmaken van het huis, het wieden van het onkruid, het repareren van de vele hekken op het land, schilderen en welke klusjes er dan ook maar voor handen zijn. Om 10.00 uur is er tea, om 12.30 uur lunch en 's avonds worden we getrakteerd op een echte stevige boeren maaltijd. 'Jullie zijn geen vegetariërs? Mooi!’

We zitten echt in de middle of nowhere, het is er heerlijk stil en s nachts kunnen we genieten van een prachtige sterrenhemel. We houden het wel even vol zo. Hopelijk kan David ons na een paar weken aan een betaald baantje helpen bij een van zijn collega’s in Carnarvon zodat we ook nog wat geld verdienen om in September weer verder te kunnen gaan. Omdat we geen internet hebben zullen jullie de komenden tijd wat minder van ons horen maar als we in Carnarvon komen en internet hebben laten we zeker iets weten!

Groetjes,

Sandra en Donald