To the heart of Australia

Take a look though your window now,
you’re all alone on the road!

Supergrass - Pumping on your stereo

Alles wat in Australië niet langer buitenwijk van een stad genoemd kan worden valt onder de bush. Op een niet nader bepaald punt gaat de bush over in de outback, zo’n 3000 kilometer verder wordt het weer bush, dan komt er een stad en dan de zee. Dat is Australië.

Deze waarneming die Bill Bryson in zijn hilarische boek Down Under noteert zijn wij momenteel aan het herbeleven. Nadat we, eindelijk, afscheid hadden genomen van Rayville Boat Houses en Apollo Bay hebben we ongeveer 4000 kilometer afgelegd en na enorm veel 'bush’ en 'outback’ gezien te hebben zijn we aanbeland in het hart van de Australische Outback, Alice Springs.

Ons vertrek in Apollo Bay verliep, zoals het hoort, iets anders dan gepland. Tussen het bouwen van een stellage achter in de auto en het schoon achter laten van onze accommodatie door moesten we een klein beetje onverwacht de volgende managers nog even gauw inwerken. Maar zoals altijd kwam het ook nu goed en met slechts een half uurtje vertraging vertrokken we maandag 5 mei, met Adrie (een vriend van Sandra uit Eindhoven) op de achterbank.

Onze eerste stop was het prachtige nationale park de Grampians in het westen van de staat Victoria. Alsof te zeggen dat onze kennismakingsronde door Australië nu echt begonnen was hopten er op de kampeerplaats drie onverstoorbare kangoeroes tussen de tenten en de vuurplaatsen door. Wij klapten onze daktent open, Adrie zette zijn tentje op en God zag dat het goed was.

De volgende ochtend werden we al vroeg gewekt door het karakteristieke schatergelach van de Kookaburra, een klein, pluizig vogeltje met een veel te grote snavel en een enorm harde roep. Omdat het, zo ontdekten wij, 's nachts nog aardig koud kan worden kleedden we ons snel warm aan en na een kop koffie zijn we de Grampians gaan ontdekken. In totaal hebben we op drie verschillende kampeerplekken in het nationaal park gestaan, een Aboriginal shelter bezocht en een fantastische wandeling naar een uitkijkpunt gemaakt voor we weer in onze trouwe Toyota klommen en richting de staat South Australia reden.

Na een koude, winderige overnachting in Coorong National Park aan de kust van South Australia en een daar op volgende regenachtige dag besloten we om door te rijden naar Adelaide om twee nachten in een hostel te slapen. Even geen koude wind, koude nachten en, allerbelangrijkst, geen koude douches.

Na een relaxte dag in Adelaide, met een bezoekje aan de fantastische Central Market en het Museum of South Australia besloten we onszelf aan het eind van de middag te trakteren op een welverdiend speciaal biertje in het Belgium Beer Cafe. Een biertje werden twee biertjes en twee biertjes werden al snel veel biertjes zodat we uiteindelijk al vroeg aan het eind van ons latijn in het hostel in bed stortten.

Om de registratie van onze auto te vernieuwen moesten we een kleine detour (zo’n 1000 km ) maken naar New South Wales, de staat waar hij geregistreerd staat. Omdat de gevolgen van onze uitspatting op zaterdagavond zich deden voelen hebben we zondag alles lekker rustig aan gedaan, afscheid genomen van Adrie en hebben we dankzij Camps 6, de bijbel voor het vinden van veelal gratis campsites in Australië, een magisch stukje Australië gevonden om te overnachten. Aan de oever van de Murray River met jagende visarenden en groepjes pelikanen verspreid over de rivier als decor voelden we ons oprecht gezegend.

De verlenging van de Rego zoals dat hier heet verliep opmerkelijk soepel zodat we de volgende dag al richting het mijnstadje Broken Hill konden rijden. Voor het eerst kregen we een voorproefje van wat die weidse en onverbiddelijke outback nou helemaal voor moest stellen. Omdat we op de highway zaten en er zelfs 's nachts regelmatig verkeer op de weg was voelden we ons nog niet echt in de gelegenheid om kwijt te raken en om te komen van de dorst maar het desolate landschap is een attractie op zich en we kregen steeds meer een gevoel van afzondering van de rest van de wereld. Zeker toen we de volgende dag van Broken Hill richting de Flinders Ranges, terug in South Australia, reden en we langs plaatsjes kwamen met plusminus tien inwoners en waar het volgende plaatsje met tien inwoners minimaal 50 kilometer in elke richting gezocht moet worden. Meerdere malen keken we elkaar aan. Waarom zou iemand er voor kiezen om hier te leven?

In de Flinders Ranges kwamen we Axel en Jasmin, een Duits stel dat we in Adelaide hadden leren kennen, weer tegen. Zij reden ook een 4x4 en bovendien is Axel automonteur dus toen zij voorstelden om een deel van de toch wat afgelegener Oodnadatta track samen te doen zeiden wij gretig ja. In de Flinders Ranges en later op de Oodnadatta track hebben we voor het eerst echt kunnen genieten van het feit dat we niet een rammelend busje maar een stoere 4x4 gekocht hebben. Prachtige landschappen en afgelegen stukken outback zijn slechts bereikbaar via onverharde wegen die met zo’n busje niet of nauwelijks begaanbaar zijn.

De Oodnadatta track is een track van ongeveer 650 kilometer dat vroeger gebruikt werd om het vee vanuit de Outback naar de veemarkten te drijven en voert je vanuit Marree dwars door de Outback naar Marla waar hij aansluit op de Stuart Highway van Adelaide in het zuiden naar Darwin in het uiterste noorden. De track is onverhard en als we genoeg afstand hielden van de auto van Axel en Jasmin konden we genieten van een divers landschap, van droge salt flats tot eindeloze vlaktes met lage begroeiing tot de eerste glimpen van het bekende rode zand.

Na anderhalve dag besloten we om de afslag naar het opaal mijnstadje Coober Pedy te nemen. We waren hier nu in de comfortabele temperaturen van de herfst, maar in de zomer kan het kwik hier makkelijk 50 graden Celsius aantikken. De eerste gelukzoekers die hier naar de edelsteen opaal kwamen delven maakten van de nood een deugd en groeven huizen uit in de koele rotswand, intussen natuurlijk een oogje open houdend om opaal te vinden. Dit en meer bijzonderheden over de ongelooflijk erbarmelijke omstandigheden waarin de eerste mijnwerkers hier hun fortuin hoopte te maken werden een beetje knullig (handgeschreven informatiebordjes en etalagepoppen verkleed als mijnwerker in onmogelijke posities) maar daarom niet minder indrukwekkend tentoongesteld in de Old Timers Mine.

Hoogtepunt van Coober Pedy was voor ons echter niet het museum of de opaal winkeltjes maar Gary. Gary was een grijzend Australisch toonbeeld van laidback living. No worries mate! Op zijn binnenplaats heeft hij een grote touringcar gepromoveerd tot woning en omdat hij toch nog wat ruimte over had van de rest een campground gemaakt, "To help the people out you know?”. Voor welgeteld $5,00 per auto per nacht hebben we midden in Coober Pedy gekampeerd en door zijn warme welkom en gastvrijheid werd het niet zo heel bijzondere woestijnstadje opeens een welkome rustplaats na de vele afgelegde kilometers.

Want dat we kilometers vreten hier moge duidelijk wezen. We zijn nu twee dagen en zo’n 800 kilometer verder in Alice Springs en hebben afscheid genomen van Axel en Jasmin. We gaan morgen voorraden inslaan voor we via de West MacDonnel Ranges en Kings Canyon naar de number one toeristen attractie van de Australische Outback rijden: Uluru (Ayers Rock). Na Uluru volgt de grote trek westwaarts, dwars door de meer dan afgelegen gebieden tussen hier en Perth.

Zoals jullie gemerkt hebben is internetverbinding hier niet zo vanzelfsprekend als op onze eerdere reizen en dus heeft het even geduurd voor jullie iets van ons hoorden. We gaan ons best doen vanaf nu wat regelmatiger over onze avonturen te berichten maar we kunnen natuurlijk niets beloven.

Tot de volgende keer!

Sandra: 42
Donald: 38