Finding Nemo (en Sean en Rik)

Under the sea, is where I'll be

dEUS - Disappointed in the sun

Zo! Na een radiostilte van bijna twee weken is het weer tijd voor een vers verslag! Dat dit verslag even op zich heeft laten wachten heeft te maken met het feit dat ik het ENORM druk heb gehad de laatste twee weken...

Nadat ik mijn vorige verslag geschreven had zijn Sean (en niet Shaun zoals ik eerder vermeldde) en ik uiteraard nog een keer goed op stap gegaan om in stijl afscheid te nemen van Bangkok. En ik denk dat dat wel gelukt is...

Tijdens de eerste tower van de avond maakten we kennis met James en Will, twee Engelse gasten die voor twee weken in Thailand waren. Na de volgende (of was het de daaropvolgende?) tower besloten James en Will dat ze ook met ons mee zouden gaan naar Koh Tao... Zo reis je alleen en zo trek je met drie Engelse malloten op...

Rond een uur of 5 's ochtends toen James en Will al lang afghehaakt hadden vond ik het wel welletjes geweest en besloot Sean alleen te laten met de Thaise dame die hij aan de haak geslagen had. De volgende dag zouden we James en Will om 14.00 uur treffen op het terras op Khoa San Road en dan 's avonds de bus nemen naar Koh Tao.

Zouden... Want toen ik de volgende dag zo fris als een hoentje wakker werd was Sean nog steeds niet terug... Geen paniek, is een grote jongen, kan best voor zichzelf zorgen... Dus lekker gaan ontbijten, mijn tas vast ingepakt en vast op het terras gaan zitten. Om 14.10 uur begon het er op te lijken dat James en Will zich hun afspraak van de avond ervoor niet helemaal meer konden herinneren maar wat erger was: Sean was er nog steeds niet! Eerlijk is eerlijk: toen hij 10 minuten later zichzelf verontschuldigend aan kwam kakken was ik best een beetje opgelucht dat ik hem niet als vermist hoefde op te gaan geven bij de Bangkokse politie... :)

De nachtbus en de ferry naar Koh Tao waren niet echt comfortabel maar de reis verliep eigenlijk vrij vlotjes. Bij aankomst ben ik meteen naar Impian Divers, de duikschool, gegaan en na een korte kennismaking besloten we om de volgende dag pas te beginnen. Ik was de enige die zich aangemeld had voor de cursus dus kreeg ik lekker prive les van Daan mijn Nederlandse dive instructor.

Het leren duiken was echt heel gaaf. Zonder mezelf al te veel op de borst te willen kloppen kan ik zeggen dat ik alle oefeningen al snel onder de knie had en dat ik veruit de beste leerling van mijn groep was... In totaal heb ik vier open water duiken gemaakt waarvan de diepste tot 18 meter ging. Naast de vele super mooie vissen en onderwaterflora was vooral het zwevende gevoel dat je ervaart tijdens het duiken echt te gek!

Tijdens de 3 dagen van mijn duikcursus lag ik natuurlijk al vroeg op twee oren maar toen ik klaar was moest dat natuurlijk even goed gevierd worden! Nou vond Sean het geen probleem om te delen in de feestvreugde en dus vonden we onszelf 's avonds terug in de diverse gezellige strandtentjes van Koh Tao. Het was erg gezellig en de avond vorderde dan ook gestaag. Totdat ik Sean opeens kwijt was met de sleutel van onze hotelkamer! Nadat ik overal gekeken had en mijn eigen staat ook eens in ogenschouw genomen had besloot ik dat het een goed idee was om terug te gaan naar het hotel en daar op Sean te wachten. Zittend voor de gesloten deur met een 1,5 liter fles water in mijn handen moet ik er vrij begaaid uitgezien hebben want toen de overburen thuiskwamen vroegen ze bezorgd of alles goed met me ging...

Toen Sean eindelijk (Darwin weet hoe laat) terugkwam lag ik al lang en breed lekker op de grond voor onze kamer te tukken. Sean vertelde een of ander vaag verhaal over hoe iemand zijn horloge had proberen te stelen, dat hij daar bij de bosjes is en een helling afgevallen was en nadat hij weer op het (niet zo heel rechte) pad terechtgekomen was ruim een halfuur de weg had moeten zoeken... De volgende dag wist hij zich er vrij weinig van te herinneren behalve dat zijn horloge kapot was en hij zijn slippers kwijt was... Wat een kerel!

Na Koh Tao ben ik alleen verder gegaan naar Phuket waar ik Rik den Hartog (Rooie Rik van de Rofra) zou ontmoeten. Phuket is niet bepaald mijn cup of tea zullen we maar zeggen. Phuket is Salou of Lloret de Mar x 10 en dan nog iets erger. Overal kroegen met foute muziek en nog foutere bezoekers. Overal echte neppe horloges, tasjes, merkkleding en schitterende souvenirs. Buiten de geweldige bananenboot, jetski's en met zo'n parachute achter een boot niets te doen behalve op het strand liggen... Heerlijk!

Gelukkig was de avond uit met Rik en zijn Thai boks maten wel erg gezellig dus dat compenseerde mijn irritatie ruimschoots! Temeer omdat hij een Zuid Amerikaanse verrassing bij zich had!

Na het luie strand leventje en de enorme hoeveelheden drank die mijn lichaam de afgelopen week heeft moeten verwerken besloot ik dat het tijd was voor een iets cultureel verantwoorder deel van Thailand. Ik ben momenteel dus in Kanchanaburi, vlakbij de historische Bridge over the river Kwai (vraag dat maar aan je vader!) om de beroemde brug, een paar musea en het nationaal park hier inde buurt te bezoeken. Daarna zal ik door gaan naar Chiang Mai en uiteindelijk Laos.

Ik wens jullie bij deze alvast een zalige kerst en een gelukkig nieuwejaar toe want ik weet niet of ik jullie voor die tijd weer op de hoogte ga stellen van mijn belevenissen!

Vi ses!
Hasta Luego!
Tot de volgende keer!