Dag India, hallo Nepal!

een man weet niet wat hij mist
maar als ze er niet is
als ze er niet is
weet een man pas wat hij mist

De Dijk - Als ze er niet is

Zo! En we zijn in Nepal! Het magische land van de Himalaya, het land met van die mediterende monniken in van die oranje gewaden en het land van Kathmandu. Vanaf morgen ga ik mijn avonturen hier beleven in Chit'wan National Park maar eerst nog even de laatste verhalen van India op een rijtje zetten.

Mijn laatste verslag schreef ik in Dehli en dat lijkt ondertussen alweer een eeuwigheid geleden. Nadat ik het verslag geschreven heb heb ik Dehli eigenlijk pas echt ontdekt en Dehli had, net zoals de rest van India, twee gezichten. Aan de ene kant is daar New Dehli, een vrij moderne stad met brede straten en vrij overzichtelijk opgezet en aan de andere kant is er Old Dehli, de naam zegt het al, het oude gedeelte van de stad waar ik bijkans een hartverzakking kreeg van de ENORME drukte op straat.

Na Dehli was het de beurt aan Agra, stad van de beroemde Taj Mahal. Dankzij de airco in de trein loop ik nu nog steeds met een een snotneus rond maar de Taj maakte zijn naam meer dan waar! Wat een schitterend gebouw! Gelukkig was ik er vrij vroeg (09.00 uur) want als ik een half uurtje later geweest was had ik me waarschijnlijk een uur of langer kunnen staan ergeren aan e voordringende Indiers in de rij die er stond om het mausoleum te betreden.

Toen ik alles wel zo'n beetje gezien had besloot ik om een treinkaartje naar varanasi te halen voor de volgende dag. De behulpzame fietsriksja bestuurder Johnny (....) bracht me naar het station waar de trein naar Varanasi normaal gesproken van vertrekt. Na een half uur in de rij te hebben gestaan, een formulier te hebben ingevuld en twee keer naar een ander loket te hebben gemoeten kreeg ik te horen dat ik overmorgen maar terug moest komen, tot die tijd waren alle treinen naar Varanasi volgeboekt...

Toen ik engzins verbijsterd en vooral ook bevreesd dat ik nog twee dagen in het dode Agra door moest brengen vroeg waarom hij niet nu al een reservering voor me kon plaatsen ontplofte die snor achter het loket bijna: 'When you came to India, you knew the population! You don't ask that question!'

Grommend en brommend besloot ik dat het me toch echt wel ging lukken. Dan maar naar een ander station. Johnny, de meedenkende ziel, bracht me eerst nog naar een ander station 'waar het misschien wel kon' maar na ook daar een half uur in de rij te hebben staan snotteren kreeg ik ook daar 0 op het rekest. Dan maar naar het verder gelegen Centrale station. Ondertussen had ik er echt de balen van, de verkoudheid, de vermoeidheid, de lompe bruut in het eerste station en de continue claxonerende Indiaase bestuurders in het MEGAdrukke verkeer begonnen hun tol te eisen, ik begon bijna chagrijnig te worden!

Maar op het hoofdstation klaarde alles een beetje op. Ik kon die zelfde avond nog naar Varanasi. Ik moest dan wel eerst naar Gwalior, ongeveer 2 uur van Agra en dan kon ik vanuit daar de trein naar Varanasi nemen. Blij dat ik zo snel mogelijk weg kon besloot ik dat ticket te kopen.

Om in Gwalior te komen moest ik gebruik maken van een van die absurditeiten in het Indiaase spoorwegstelsel. Ik kocht een ' unreserved ticket' naar Gwalior. Dat wil zeggen dat je een kaartje koopt voor de trein naar de plaats van bestemming, op stapt op een willekeurig tijdstip en eenmaal op de trein je ticket update naar gelang de beschikbare plaatsen in de door jou gewenste klasse. Op deze manier is er schijnbaar bijna altijd plaats, zelfs in de treinen die 'vol' zijn.

Nou zo gezegd, zo gedaan. Zowel bij het overstappen als bij het vinden van de juiste plaats in de wagon werd ik hardstikke goed geholpen door een paar Indiers, dat maakte een hoop van de wrijving eerder op de dag weer goed ! Toen ik ook nog eens behoorlijk goed geslapen had in de trein was ik weer helemaal klaar voor een nieuwe dag in India!

Varanasi was een prima afsluiter van 2,5 week India. Naar het schijnt de oudste stad ter wereld en een van de meest heilige plekken voor de Hindu's. Je weet wel, de bekende plaatjes van mensen die zich in de rivier staan te wassen.

Ik kwam dus rond het middaguur aan en nadat ik mijn bus naar Nepal had geboekt kwam ik rond 13.00 uur aan bij mijn hotel met uitzicht op de Ganghes! Na een verfrissende douche, een lekkere bananenpannenkoek en een hazenslaapje was het tijd om de 'ghats' langs de rivier te gaan bezoeken. De ghats moet je zien als een soort plekken die speciaal zijn aangewezen om te bidden, te wassen of als plek waar crematies plaats vinden. Crematies ja. Zoals wij ze kennen, maar dan anders.

De overleden mensen worden eerst op een versierde draagbaar ritueel gewassen in de Ganghes om daarna op een stapel hout gelegd te worden. Niks binnen, niks prive, gewoon aan de rivier, waar iedereen langs loopt worden die mensen verbrand op een stapel hout. Bizar om te zien. Zeker als halverwege het vuur nog een beetje opgestookt wordt en er hier en daar een halve arm of been naar beneden valt en zonder pardon terug het vuur in gebonjourd wordt.

Ik heb het hele schouwspel van de crematies maar ook van het wassen in de rivier ('s ochtends om 06.00 uur) en een dagelijks ritueel met veel muziek en priesters ('s avonds om 18.00 uur) ook nog aanschouwd vanaf een boot op de rivier.

Een waardig afscheid van het vreemde land India. Het hangt nog een beetje tussen oude tradities en nieuwe ontwikkelingen in en de grootste uitdaging voor de toekomst is, zoals een van de vele Indiaase mensen met wie ik het er over had zei, het controleren van de almaar groeiende populatie.

Vi ses,
Hasta Luego,
Tot de volgende keer!