India

I love you, the best.
Better than all the rest, That I meet in the summer.
Indian summer.

The Doors - Indian Summer

Dag lieve lezertjes!

Het is weer tijd voor een spannend reisverslag van oom Donald in Azie!

Mijn vorige verslag sloot ik af met het feit dat mijn bagage er nog steeds niet was en dat ik tot dat ik die wel had
in Mumbai zou blijven. Omdat mijn bagage nog een hele dag op zich liet wachten en een treinticket
boeken hier in India meestal betekent dat je een ticket voor de volgende dag koopt heb ik nog twee
dagen in Mumbai rondgehangen. Ergens voelde het als een soort van tijdverspilling maar aan de
andere kant zijn er vervelender plaatsen om vast te zitten. Ik heb in die twee dagen te voet een beetje
rondgedwaald, hier een tempel bekeken, daar een museum bezocht en 's avonds een paar lekkere
koude biertjes gedronken in Leopold's Bar.

Zaterdagavond nam ik de nachttrein naar Aurangabad, een plaatsje van waaruit ik de Ajanta en Ellora
Caves zou gaan bezoeken. De trein vertrok om 21.00 uur en zou rond 04.00 uur 's ochtends aankomen in
Aurangabad. Ik had een bed in een slaapcoupe geboekt en deelde deze coupe met een Indiaase moeder
en haar zoon en dochter.

Net als alle Indiaase mensen waren zij heel erg vriendelijk en vooral ook heel erg nieuwsgierig. Waar
kwam ik vandaan? Waar ging ik heen? (wat zijn dat voor vragen, midden in de nacht?) Was ik een
schrijver (ik schreef in mijn dagboek)? En: was ik getrouwd?

Toen hun honger naar informatie een beetje gestild was begonnen ze mijn honger te stillen met allerlei
lekkere dingen die ze mee de trein in hadden genomen en met allerlei tips over wat ik zou moeten
bezoeken in India.

Rond een uur of 23.30 toverden we de banken om naar basic maar prima bedden en ging het licht uit.
Met wat pijn en moeite viel ik een uur later in een vrij rusteloze slaap. Het is namelijk niet zo dat ze hier
op ieder station omroepen waar je bent... Nee, het is je eigen verantwoordelijkheid dat in de gaten te
houden. 1,5 uur later lag ik alweer naar het bed boven me te staren en na dit een dik uur vol te hebben
gehouden stond ik op, pakte mijn spullen en ging naar de uitgang van de trein. Daar stonden gelukkig
meer mensen die naar Aurangabad gingen en wisten hoe het er daar uit zag. Bij de eerstvolgende stop
bleek echter dat we zeker een uur vetraging hadden... Ook zittend bij de uitgang werd ik verschillende
keren nieuwsgierig gevraagd wie ik was, waar ik vandaan kwam, etc., etc.

Met een dik uur vertraging kwamen we uiteindelijk om 05.25 uur aan in Aurangabad waar ik op goed
geluk naar een hotel toe liep waar ik wist dat Jolene, een Canadese die ik in Mumbai had ontmoet,
verbleef.

Bij mijn eerste klop op de glazen pui schoot er een gedaante overeind van de bank. Hij stommelde naar
de deur, stapte over zijn maat heen en opende de deur. Daarna liep hij richting de balie, deed het licht
aan en trok de receptionist onder de balie vandaan om me in te schrijven. Uitgeput sliep ik nog drie
uurtjes en toen ik wakker schoot besloot ik om mijn dag niet te verspillen, op te staan, te ontbijten en naar Ajanta te gaan.

Toen ik na het ontbijt bij de receptie informeerde of Jolene er nog steeds verbleef kwam ze net de trap
af. Ook zij wilde naar de Ajanta Caves en al snel zaten we in de taxi voor de 2 uur durende rit er naar toe.

De Ajanta Caves bestaan uit 30 Boeddhistische grotten die tussen 200 voor Christus en
600 na Christus in de rotswand uitgekapt zijn. De grotten zijn gesitueerd in een hoefijzervormig dal en
bevatten verschillende prachtige beelden en hier en daar (grotendeels vergane) muurschilderingen.

Na verschillende verkopers met speels gemak van ons af te hebben geschud moesten we met de bus het
laatste stukje van de parkeerplaats naar de grotten toe. In de rij voor de bus bleek maar weer eens het
verschil van de concepten wachtrij en persoonlijke ruimte voor de Inidier en de Nederlander.

Jolene en ik sloten achter in de rij aan en, zoals wij normaal vonden lieten een klein beetje ruimte tussen
ons en onze voorgangers. De Indier die na ons arriveerde zag deze ruimte en dacht waarschijnlijk: 'He,
daar pas ik precies in!', en wrong zich ongegeneerd tussen Jolene en mij door naar voren. Toen ik hem
vriendelijk verzocht zich weer naar achteren te begeven deed hij dat volgens mij vooral omdat zijn
vrouw niet bij hem durfde te gaan staan... Toen hij toch achter me kwam staan ging hij zo dicht op me
staan dat hij bij elke minieme stap die we op konden schuiven tegen me aan botste.

De Ajanta caves waren werkelijk prachtig om te zien. Omdat je bij het betreden van de tempels geacht
wordt je schoenen uit te trekken besloot ik ze maar helemaal op te bergen en dus liep ik de hele dag
lekker op blote voeten. Geleerd van Mumbai poseerden Jolene en ik regelmatig voor foto's en toen
we om 16.00 uur weer in de taxi zaten waren we moe maar voldaan. Ook in de taxi zat Agniesa, een
Italiaanse die ook naar ons hotel ging en de volgende dag naar Ellora zou gaan. ‘s Avonds zijn we met
zijn drieen ergens gaan eten (heerlijke tandoori) en hebben we op het dakterras van het hotel nog iets
gedronken.

De volgende dag namen we afscheid van Jolene en gingen Agniesa en ik met de bus naar Ellora. Ook in Ellora zijn ongeveer 30 grotten maar deze zijn niet alleen Boeddhistisch maar ook Hindoestaans en
Jain. Deze grotten waren zo mogelijk nog mooier dan die in Ajanta! Vooral de grot waarin een complete
tempel uitgehouwen is was verschrikkelijk mooi.

Voor we naar Ellora gingen had ik een ticket gekocht voor de nachtbus naar Indore om vanuit daar naar
Bhopal te gaan. Het plan was om vanuit Bhopal naar Jaipur en vervolgens New Dehli te gaan. De 10 uur
durende busreis kostte me slechts 600 Rupees (nog geen 10 euro) dus ik verwachtte echt geen luxe bus,
maar toen ik zag waar ik me de hele nacht in zou bevinden moest ik toch wel even slikken... Met frisse
tegenzin vouwde ik mezelf in het veel te krappe stapelbed. Zitten ging niet want tussen plafond en mijn
bed was nauwelijks ruimte en liggen was lastig want het bed was (net als in mijn hotel in Mumbai) te
kort.

Na 10 uur afzien en rond stuiteren kwam ik gebroken aan in Indore. Omdat niemand Engels sprak daar maakte ik met
handen en voeten duidelijk dat ik naar Bhopal wilde. Uiteindelijk ging ik met een gedeelde taxi (vrij
gebruikelijk hier) met 5 Indiers op weg naar Bhopal (4 uur). Bij aankomst bleek Bhopal net zo smerig als Aurangabad en Indore en omdat er niet bijzonder veel te zien is besloot ik door te reizen, ik was toch onderweg zullen we maar zeggen.

Op het station bleek het alleen mogelijk om en ticket naar Jaipur te boeken in de laagste klasse (geloof
me dat wil je niet, zeker niet als het 16 uur duurt) en dus verlegde ik mijn aandacht naar New Dehli. Het
liefst wilde ik zo snel mogelijk gaan maar meestal is het, zoals eerder vermeld, niet mogelijk om voor
dezelfde dag een ticket te boeken in verband met de grote drukte. Als een echte Indier ging ik niet in
de rij staan maar liep ik naar een loket dat eigenlijk dicht was maar waar wel iemand zat. Onder het
mom van ‘ alleen maar een inlichting’ vroeg ik hem of de trein naar New Dehli nog beschikbaar was. Die man kijken: ‘Mmm moeilijk, moeilijk. Vandaag in ieder geval niet, morgen misschien maar overmorgen zeker.’ De moed zonk me in de schoenen. Met een laatste poging vroeg ik: 'En de Executive Class?' (sjiekdefriemel). ‘ Aaah! De Executive Class’ lichtten zijn ogen op. ‘Die is vandaag nog beschikbaar!’
Na mijn horrorervaring van de nacht ervoor besloot ik om mezelf te trakteren en als een decadente
westerling de luxe trein naar New Dehli te nemen. Heerlijk! Ruimte voor mijn, tas, ruimte voor mijn
benen, eten, drinken, alles!

Nu ben ik dus in Dehli en ik blijf hier denk ik een dag of 2 rondhangen voor ik naar Agra ga. Vanuit daar
reis ik door naar Varanasi en uiteindelijk Nepal (dat is nu tenminste het plan...).

Vi ses!
Hasta luego!
Tot de volgende keer!