Eindelijk weer reizen

Voor kerst waren we door Dan en Alana uitgenodigd om dat bij hen te vieren en van die uitnodiging maakten we graag gebruik. De familie van Alana was er ook en we hebben heerlijk gegeten en gedronken en er lagen zelfs wat cadeautjes voor ons onder de kerstboom!

Op tweede kerstdag reden we moe maar voldaan zoals dat dan heet door naar een strand in de buurt van de Poor Knights Islands gereden. De Poor Knights is volgens velen de beste duiklocatie van Nieuw Zeeland en zelfs een van de beste van de wereld! Het parkeerplaatsje dat we uitkozen om de nacht door te brengen lag net achter de duinen van een prachtig strand en niet voor het eerst keken we elkaar bevestigend aan: Nieuw Zeeland is te gek. Toen na een verfrissende duik in de zee en een lekker avond maaltje de buren drie auto’s verder de muziek wat harder zetten keken we elkaar even aan maar haalden onze schouders op. Het zal wel, het is een vrij land, toch? Toen we om ongeveer 22.00 uur naar bed gingen en de muziek in plaats van zachter nog wat harder ging dachten we, dat zal vast zo afgelopen zijn.

Toen om 01.00 uur de muziek nog steeds onverminderd hard over de parkeerplaats schalde was voor Sandra de maat vol. Ze stapte uit de auto en liep kwaad richting de plek waar de muziek vandaan kwam om de onverlaten even flink de waarheid te vertellen. Toen ze bij de auto in kwestie aankwam zakte haar spreekwoordelijke broek af. Er was helemaal niemand te vinden die bij de muziek hoorde! Na enig zoekwerk vond ze een man die in een van de auto’s een dvd aan het kijken was. 'Zou je die muziek misschien af willen zetten?’ Geschrokken keek hij op, zich van geen kwaad bewust. ‘Ok.’ Zo simpel kan het zijn…

Het duiken en snorkelen de volgende dag was fantastisch maar vermoeiend en omdat een fatsoenlijke douche al even geleden was besloten we onszelf te trakteren op een echte camping met een echte douche. Verfrist reden we maandag via de Waitangi Treaty grounds (de plek waar zeg maar de declaration of independence van Nieuw Zeeland getekend is) naar het Waipoua Kauri forest.

Een Kauri is een boom en als je zo’n boom lang genoeg laat groeien wordt het een hele grote boom. Ooit bedekten deze Kauri’s zo’n beetje heel Nieuw Zeeland maar zoals overal ter wereld kwam op een gegeven moment de blanke medemens aan land en begon er lustig op los te kappen. Inmiddels zijn er dus niet zo heel veel Kauri meer over maar in dit bos staan nog een paar machtige exemplaren. De grootste Kauri, Tane Mahuta (vader van het woud) is zo’n 2000 jaar oud en meet inmiddels een respectabele 51 meters. De omvang van deze boom is met zo’n 14 meter niet minder indrukwekkend en toch kregen we het (vraag ons niet hoe) bijna voor elkaar om er zonder dat we het in de gaten hadden voorbij te lopen.

Na een paar korte wandelingen en veel oooh en aaah momenten vonden we het wel welletjes en zijn we terug gereden in de richting van Auckland. We kamperen op dit moment in de tuin van Jan en Marleen, een Nederlands echtpaar dat Ad (de vader van Donald) afgelopen zomer op de fiets in Frankrijk is tegen gekomen. Het huis en de omgeving zijn prachtig en gisteren hebben ze ons meegenomen om te kajakken op zee en ’s avonds kwam hun zoon Hein op bezoek en hebben we Catan gespeeld.

Iedereen hier blijft ons maar vertellen hoe prachtig het zuider eiland wel niet is maar om heel eerlijk te zijn heeft het noorder eiland ons ook al in zijn greep. We zullen proberen jullie er net zo veel van te laten genieten als we zelf doen. Alvast een gelukkig nieuwjaar en de beste wensen voor 2016 vanuit Nieuw Zeeland!

Groetjes,

Sandra en Donald