Het einde van het begin

Stel dat je nergens heen bent
En je mist wat je ooit had
Ben je dan held genoeg om terug te gaan
Naar dat wat je bezat?

Acda & De Munnik - Zwerf'on

Queenstown voldeed in grote lijnen aan wat wij verwachtten toen we Wanaka verlieten. Prachtig gelegen, duizend-en-een activiteiten en heel erg veel toeristen. We vonden een mooie gratis camping een eindje buiten het stadje en hebben vanuit daar een paar dagen Queenstown verkend. Zo zijn we onder andere gaan kijken bij de brug waar het eerste commerciële bungeejump bedrijf ter wereld gevestigd zit. Al sinds 1988 kun je jezelf hier tegen betaling van de brug af storten. Omdat we ons allebei al eens ooit eerder aan deze waaghalzerij gewaagd hebben en de prijzen niet mals waren, besloten we het deze keer bij kijken te laten.

Vanaf Queenstown zijn we vervolgens, de rand van het meer volgend, naar Glenorchy gereden om vanuit daar een dagwandeling te maken op de Routeburn track, een van Nieuw Zeelands ‘Great Walks’. Het grootste deel van de wandeling liepen we vooral tussen de bomen maar af en toe konden we een glimp opvangen van de hoge bergen, diepe dalen en blauwe riviertjes om ons heen. Aangekomen bij ons eindpunt, Routeburn Falls hut, was het uitzicht meer dan voldoende beloning voor alle geleverde arbeid. Na een verfrissende duik in de waterval bij de hut zijn we terug gelopen naar de auto.

Een blik op de kaart leerde ons dat we bij Routeburn Falls hut hemelsbreed slechts 22 kilometer van onze volgende bestemming Milford Sound vandaan waren. Milford Sound lag letterlijk aan de andere kant van de berg. Maar om daadwerkelijk bij Milford Sound te komen, moesten we echter terug naar Queenstown en vervolgens via Te Anau zo’n 370 kilometer aan weg volgen. En omdat je in Nieuw Zeeland over 370 km minimaal 6 uur rijdt, hebben we de tocht naar Milford Sound in etappes gedaan. Eerst reden we terug naar Queenstown om de dag daarna de laatste campsite voor Milford Sound als eindpunt te nemen.

Op weg naar deze campsite konden we al goed zien waarom deze regio Fiordland genoemd wordt. Grote, diepe dalen met een min of meer vlakke bodem vormen als een soort droge fjorden hier het landschap als herinnering aan de tijd dat gletsjers het land bedekten. Omdat we relatief vroeg het laatste stuk naar Milford Sound reden hadden we de adembenemende landschappen regelmatig voor onszelf. Dat we naar het westen reden betekende dat we de opkomende zon in de rug hadden en samen met de laatste restjes bewolking die langzaam opklaarden zorgde dit voor een soort van magische stilheid in het landschap. Nieuw Zeeland op zijn best.

Eigenlijk waren we niet eens van plan om een boottocht te maken over de daadwerkelijke Sound omdat we gehoord hadden dat het erg duur zou zijn en je vanaf de kade min of meer hetzelfde kon zien als vanaf de boot. Ter plekke konden we echter een goede deal krijgen en dus gooiden we eens te meer onze plannen om. De boot zou om 15.00 uur vertrekken en dus hadden we nog net genoeg tijd om via het andere uiteinde van de Routeburn track naar een uitzicht punt te lopen. Ook hier werden we weer beloond met prachtige uitzichten vanaf de top maar om eerlijk te zijn was het eigenlijk gewoon een veredelde manier van wachten op de boot.

Toen we om 15.00 uur van wal staken was de boot maar halfvol (dus niet half leeg voor de duidelijkheid) waardoor we een super goed plekje konden claimen. De kapitein verzekerde ons dat we geluk hadden met het weer want het was helder en het waaide niet al te hard. De reling en elkaar vastklampend om niet weg te blazen feliciteerden we elkaar met de voorspoedige omstandigheden en genoten van al het moois dat Milford Sound te bieden heeft. Gelukkig nam de wind in kracht af naarmate we dichterbij de monding van de Sound in de Tasman Sea kwamen. Diverse watervallen, een zeehondenkolonie en een baai waar Maori al voor de tijd van de kolonisatie greenstone kwamen halen vormden de hoogtepunten van onze twee uur durende trip. Met terugwerkende kracht zijn we heel erg blij dat we toch met de rondvaart mee zijn gegaan want dit hadden we voor geen goud willen missen.

Met Milford Sound hadden ook de laatste ‘must see’ van ons lijstje gestreept en ook al hadden we het natuurgebied ’The Catlins’ en de stad Dunedin ook nog op de planning staan, het voelde toch alsof we ‘rond’ waren. Aangekomen in de Catlins waren we dan ook blij verrast toen we onverwacht toch nog op een hoogtepuntje stuitten. Na wederom een wandeling kozen we namelijk een camping uit gelegen aan een baai waar Hector dolfijnen leven. De Hector dolfijn is een vrij zeldzaam exemplaar maar in deze baai leeft dus een groep en schuw zijn ze allerminst. Niet lang nadat we het water ingebibberd waren zwommen er twee recht op ons af om vlak voor ons ieder een kant te kiezen en om ons heen te zwemmen. Een eindje verderop wist een Franse jongen te vertellen dat het onder water tegen elkaar slaan van stenen de nieuwsgierigheid van de dolfijnen zou wekken. Hij had twee stenen meegenomen en zijn theorie leek bevestigd te worden toen waarschijnlijk de zelfde twee dolfijnen een hele tijd bij ons in de buurt rond bleven zwemmen. Een totaal onverwachte en super gave ervaring.

En toen kreeg ons verhaal een drastische wending. Na de chemotherapie van vorig jaar moet Donald regelmatig zijn bloedwaarden laten controleren om te checken of alles nog steeds ok is. Begin december, toen we nog in Australië waren kregen we niet zo’n fijne uitslag te verwerken; een van de tumormarkers in het bloed was licht gestegen. Dat zou kunnen duiden op actieve kankercellen ergens in het lichaam en zoals jullie je wel kunnen voorstellen schrokken we daar erg van. De artsen gaven aan dat de stijging weliswaar zorgwekkend was maar dat het enige dat we konden doen op dat moment was afwachten of de stijging door zou zetten, ofwel een volgende bloedtest drie maanden later.

Dit vervelende nieuws en alle mogelijke gevolgen van zowel een bevestiging als een ontkrachting bij een volgende test hebben ons de afgelopen maanden regelmatig bezig gehouden. Tijdens de vele gesprekken die we daar over hielden bleek steeds vaker dat we er allebei langzaam maar zeker wel klaar voor waren om een thuis te zoeken. De tweede test hebben we vorige week maandag gehad en gelukkig was het nieuws goed, de tumormarker is weer gedaald en binnen de normale marges. Super fijn nieuws natuurlijk en een zware last is van ons allebei afgevallen.

Sinds die uitslag is alles in een sneltreinvaart veranderd. Sandra heeft besloten dat het nu genoeg is geweest en vliegt aanstaande woensdag met een tussenstop van 11 dagen (relaxen & veel yoga) op Bali terug naar Nederland. Donald is wat eigenwijzer en gaat eerst nog een paar maanden naar Centraal America voor ook hij terugkeert naar Nederland. Sandra heeft inmiddels al een sollicitatie via Skype gehad (lang leven Het Internet) en is druk bezig met het vinden van een appartementje in Tilburg zodat Donald straks in een gespreid bedje terecht komt. Donald is van plan om weer te gaan studeren en dat betekent dus dat dit voorlopig de laatste grote reis is die we ondernemen. Natuurlijk zal het reizen altijd blijven trekken en als het even kan zullen we er nog op uit gaan, maar voorlopig niet meer op deze schaal.

Onze reizen hebben ons leven op een ongekende manier verrijkt en we kunnen iedereen die altijd tegen ons zegt hoe jaloers ze op ons zijn maar één ding op het hart drukken: GA!

Groetjes,

Sandra en Donald