Dertig jaar Donald

Zo goat da dan, 30 joar, kèk 50 jaar veuruit,
Wie ben ik dan, woar ben ik dan, hoe zie ik er dan uit?

Allez Soldaat - Niemand meer bellen

We lieten jullie iets meer dan een week geleden achter vlak voor we de ferry van Wellington naar het zuidereiland zouden nemen. De reis verliep zonder noemenswaardigheden en aldus arriveerden we om 07.00 uur ’s ochtends twee dagen voor Donald’s dertigste (oud he!) verjaardag in Picton op het zuidereiland. Het zuidereiland, het voelde een beetje alsof we naar een nieuw land gingen.

Na een dagje bijslapen en algehele relaxtheid op een campsite aan een prachtige fjord (hier noemen ze dat een sound) voelden we ons de volgende dag nog steeds niet echt geroepen om ons overmatig in te spannen en dus reden we naar wat tot nu toe onze favoriete campsite in Nieuw Zeeland is. En dat terwijl we er voor moesten betalen! Aan een kraakhelder riviertje (de Pelorus) tussen de bomen en met aan alle kanten vrolijk kwetterende vogeltjes voelden we ons gezegend. Een koud biertje en een warme douche maakten deze luie dag helemaal af.

En toen was het 15 januari. Dertig jaar Donald! Een beetje onwerkelijk maar gelukkig verre van confronterend. We begonnen de dag goed met een heerlijk ontbijtje en een korte wandeling die we afsloten met een verfrissende duik in de Pelorus voor we door reden naar Nelson. Nelson is een voor Nieuw Zeelandse begrippen wat grotere stad (iets kleiner dan Weert) en algehele aanlegplaats voor toeristen op weg naar/op de terugweg van Abel Tasman National Park. Het ligt aan zee maar de bergen zijn niet ver weg. We hadden meteen een goed gevoel bij Nelson zoals je dat soms zomaar kunt hebben bij een plaats. Om de drie decennia die Donald inmiddels rondloopt op deze aardbol goed af te sluiten (en de vele volgende decennia in te luiden) hebben we onszelf getrakteerd op lekker eten en bier met vreemde namen.

Omdat het leven gelukkig niet plotseling ophoudt na je dertigste verjaardag zijn we op 16 januari doorgereden naar Motueka en de dag daarna vanuit daar verder naar het noorden. Onderweg hebben we een side tripje gemaakt naar een waterval in het Abel Tasman NP en hebben we genoten van een potje gestoomde groene Mosselen bij de Mussel Inn (waar anders zou je zeggen). Farewell Spit is het meest noordelijke stukje van het zuidereiland en doet een beetje denken aan de wadden. We hebben een stuk langs de kust gelopen, zijn toen de duinen overgestoken naar de andere kant van de ‘Spit’ en na nog een stuk langs et strand te hebben gelopen dwars door weilanden vol schapen terug gelopen naar de auto. Hoe Nieuw Zeelands wil je het hebben?

Min of meer op het moment dat we de auto instapten kwam de regen die al voorspeld was plotseling met bakken uit de hemel en het stopte niet meer tot de volgende middag. Met frisse tegenzin hebben we ongeveer een hele dag in de auto gezeten maar gelukkig komt ook in Nieuw Zeeland na regen zonneschijn en dus konden we gisteren en vandaag ons hart ophalen aan al het mooie dat Abel Tasman NP te bieden heeft.

Met een water taxi lieten we ons gisteren in Bark Bay afzetten om vanuit daar in ongeveer 7 uur langs de kust van het park terug te lopen naar onze auto. Via onder andere de prachtige baaien Anchorage Bay en Torrent Bay en met een detour naar Cleopatra’s pool kwamen we moe maar voldaan terug in Marahau. Een ijskoude Pale Ale en een gourmet burger compenseerden ons voor de geleverde arbeid en na een warme douche waren we al vroeg klaar om naar bed te gaan. Omdat het zo’n mooie warme dag was geweest lieten we voor we gingen slapen nog even de schuifdeuren van de auto open staan voor wat frisse lucht. Al snel merkten we echter dat Abel Tasman NP niet alleen stikt van de toeristen maar ook van de muggen. Na een lange en intensieve jacht die tot zeker 02.00 uur ’s nachts heeft geduurd telden we meer dan 25 muggenlijkjes en 2 afgepeigerde Nederlanders. Tijd om te gaan slapen.

Vanmorgen hebben we voor het eerst ge-SUPt. SUPpen, of Stand Up Paddleboarden, wil zeggen dat je op een grote surfplank met een verlengde peddel wat ronddobbert op de zee. Dus. Het was best geinig want nieuw, maar we zijn niet helemaal verkocht. Wat wel erg gaaf is; vlak voor we het SUP board zwom er een enorme stingray onder Sandra’s surfboard door. Dit vonden wij wel een goede afsluiter voor dit mooie stukje Nieuw Zeeland en dus zijn we vanmiddag naar Nelson Lakes National Park gereden voor ons volgende avontuur.

Groetjes,

Sandra en Donald