Een actief begin is geen half werk

En al hadden we soms ok regen,
’t war d’r een die uiteindelijk won - de zomerzon

Alles Soldaat - Zomerzon

De allerbeste wensen voor het nieuwe jaar! 2016 is voor ons fantastisch van start gegaan en we hopen dat dat voor iedereen geldt.

Nadat we afscheid hadden genomen van Jan en Marleen zijn we op oudejaarsdag naar Waitomo gereden om het nieuwe jaar op een bijzondere manier te beginnen: onder de grond! Na een relatief rustige jaarwisseling (Waitomo ligt echt in the middle of nowhere) bezochten we op nieuwjaarsdag een paar mooie plekjes in de omgeving van Waitomo waaronder een waterval en een natuurlijke brug voor we ons om 16.00 uur meldden voor ons eerste avontuur van 2016: caving in de grotten van Waitomo! We hadden gekozen voor het bedrijfje met de veelbelovende naam ‘The Legendary Black Water Rafting Company' om ons mee onder de grond te nemen en we hebben ons 3 uur lang vermaakt.

Het welkomstpraatje bevatte de nodige herkenbare instructeursgrapjes en nadat iedereen wist wat we gingen doen werden we in een wetsuit gehesen en een busje in gejaagd, let’s go caving! Na een kort ritje parkeerde het busje bij een klein riviertje en nadat iedereen een opgeblazen binnenband aangemeten had gekregen was het tijd om een afsprong te oefenen. In de grotten zouden we namelijk twee keer achterwaarts van een waterval af moeten springen en dus was oefenen -toen we nog zagen wat we zeiden- geen overbodige luxe. Het riviertje was behoorlijk koud, ‘Maar', verzekerde onze gids ons met een grote glimlach, 'in de grotten is het nog veel kouder!’ Met de afsprong geoefend en het eerste (koude) water in onze wetsuit was het tijd om te beginnen.

Een tocht van 2 uur door allerlei gangen en grotten is al een belevenis op zich natuurlijk maar wat de grotten van Waitomo extra bijzonder maakt is dat er zich in deze grotten glimwormen ophouden. Toen de instructeur zei ‘Zet je hoofdlampje maar uit’ waanden we ons in de Fata Morgana. Toch een beetje thuis aan de andere kant van de wereld. Foto’s maken ging niet maar als jullie een glimp (haha) willen opvangen van wat wij gezien hebben moeten jullie maar even Googlen.

Na Waitomo was het de beurt aan de vulkanische kant van Nieuw Zeeland in Rotorua en Taupo. Ondanks het slechte weer vermaakten we ons prima in Whakarewarewa, een dorpje dat letterlijk rondom een aantal geisers en hot springs gebouwd is en waar je nog steeds kunt zien hoe de Maori die daar al generaties lang wonen handig gebruik maken van deze natuurlijke warmtebronnen. Door het slechte weer besloten we het daar echter bij te laten en door te rijden naar Taupo ongeveer 100 km zuidelijker.

Taupo ligt aan een groot meer en in de buurt van Taupo zijn er ontelbaar veel dingen te doen en te beleven. Helaas was ook daar de eerste dag nog erg regenachtig maar uiteraard lieten we ons daar niet door uit het veld slaan. We besloten van de nood een deugd te maken en naar een natural hot spring te gaan, nat werden we toch! Toen de volgende dag de regenwolken langzaam maar zeker een beetje begonnen op te lossen en het zonnetje er een beetje door kwam zagen we pas hoe mooi het ook hier weer was. We kunnen ons voorstellen dat jullie er thuis een beetje moe van worden maar Jezus C. wat is het hier mooi!

Aan het eind van de dag was het dermate opgeklaard dat we aan de andere kant van het meer onze volgende bestemming, de bergtoppen van Tongariro National Park, zagen liggen. Om de grote massa een beetje voor te zijn stonden we al om 04.30 uur op en om 05.00 uur reden we samen met Jeremy en Anne, een Frans stel dat de crossing ook ging lopen, naar de parkeerplaats aan het einde van de tocht. We parkeerden onze auto daar en stapten bij Jeremy en Anne in om naar de start van de trekking te rijden.

Het begon net licht te worden en als je goed keek kon je de vorst nog aan de grond zien toen we om 06.00 uur ’s ochtends onze eerste passen zetten. De Tongariro Crossing is een tocht van 19,6 km lang dwars door het Tongariro National Park en wordt beschouwd als een van de mooiste dagtochten in Nieuw Zeeland.
Ondanks het vroege uur waren we dan ook zeker niet de enigen die aan deze populaire wandeling begonnen.

Het landschap was voor de verandering weer eens fantastisch mooi, zij het op een wat ruige manier. Peter Jackson moet hetzelfde gedacht hebben want een van de bergtoppen in het National Park figureert als Mount Doom in de Lord of the Rings films. Ondanks dat we het zeker niet makkelijk hadden viel ons tempo berg op ons zeker niet tegen en toen we moe maar voldaan boven kwamen genoten we daar niet alleen van onze welverdiende rust en het uitzicht maar ook van onze lunch.

Je kunt je voorstellen dat we het de dagen na de Tongariro Crossing even wat rustiger aan hebben gedaan. Na een dagje relaxen aan het meer van Taupo en een wijnproeverij in Napier waren we wel weer opgeladen om iets actiefs te gaan doen toen we op straat aangesproken werden door een Nieuw Zeelands stel van onze leeftijd. Of we al plannen voor de volgende avond hadden? Een beetje verbaasd antwoordden we ontkennend. ‘We hebben nog mensen nodig voor een fotoshoot morgen avond. Het is voor een kookboek over lamsvlees en een bekende Nieuw Zeelandse chef (Martin Bosley, wie kent hem niet) gaat het op drie verschillende manieren bereiden. Eten en drinken zijn uiteraard gratis.’ Bij het woord gratis waren al onze twijfels natuurlijk meteen verdwenen en dus meldden we ons de volgende avond enigszins zenuwachtig op het opgegeven adres.

Die zenuwen bleken nergens voor nodig. Matt en Billie, het stel dat ons de avond ervoor had aangesproken, waren heel relaxed net als de ouders van Billie die de fotografen/kunstenaars bleken. Uiteindelijk bleek het niet voor een kookboek te zijn maar voor een website van de exporteur van het vlees. Klanten die willen weten waar het vlees vandaan komt kunnen binnenkort een code op de verpakking scannen die naar een website leidt waar de boerderijen op staan. De boerderijen zijn ook allemaal gefotografeerd door de vader van Billie. Naast de boerderijen staan er ook wat recepten en ‘sfeer impressies’ op de website en daar komen onze foto’s tussen te staan.

Een heel bijzondere ervaring op een heel bijzondere locatie met heel bijzondere mensen. Vanaf minuut één voelden we ons heel erg op ons gemak en thuis en na de heerlijke maaltijd mochten we ons campertje naast het huis parkeren en hebben we heerlijk geslapen.

Op het moment van schrijven staan we op het punt om te vertrekken naar Wellington en vanuit Wellington gaan we in de nacht van 12 op 13 januari met de ferry de oversteek naar het zuider eiland maken. Iedereen blijft maar zeggen hoe bijzonder het zuider eiland is dus de verwachtingen zijn hooggespannen!

Groetjes,

Sandra en Donald