Afscheid van Indonesië

Ons laatste verslag uit Indonesië! Op het moment van schrijven zitten we in het vliegtuig naar Manila, na een paar slopende dagen van hot naar her vliegen.

Nadat we, zoals we in ons vorige verslag vermeldden, kerst gevierd hadden op het strand van de Togean Islands namen we de ferry naar het vaste land. De ferry zou er ongeveer 12 uur over doen en vertrok om 16.00 uur ’s middags. Een snelle rekensom leert jullie net als ons dat dat wil zeggen dat we om 04.00 uur ’s nachts in Gorontalo aankwamen. Welke pilo voor dit reisschema verantwoordelijk is hebben we niet kunnen achterhalen maar hij is er wel verantwoordelijk voor dat we gebroken aankwamen en we waren dan ook erg blij met onze oordopjes toen de imam next door met zijn ochtendgebed aanving.

Omdat in Gorontalo buiten een paar huizen uit de koloniale tijd (nog een te koop aangeboden gekregen) niet zo veel te zien valt vertrokken we na een dag al weer naar Manado met een zogenaamde public car. Wederom een rit waarin er met de ramen dicht werd gerookt en oorverdovende housebeats klonken uit de blaster die de hele bagageruimte in beslag nam. De chauf was zelfs voor Indonesische begrippen een behoorlijk asociale bestuurder, dus we waren blij toen we in Manado arriveerden. Er was ons gezegd dat we tot aan het door ons gewenste hotel gebracht werden, maar de chauffeur dropte ons in de eerste beste winkelstraat van Manado. We denken dat de waardering wederzijds was…

Manado had weinig inspirerends. De stad staat bekend om zijn enorme ‘malls’, en omdat er verder echt niets bijzonders te zien is in de stad zelf hebben we daar dan ook regelmatig wat tijd gesleten. In Manado zouden we nieuwjaar vieren, wat nog niet erg veelbelovend leek. Op onze tweede dag zijn we naar de bioscoop gegaan en kwamen we na de film Jochem en Florinda weer tegen; het Nederlands/Zwitsers stel dat we op de Togean Islands hadden leren kennen en in Gorontalo uit het oog waren verloren. We besloten de hereniging te vieren met een biertje en een verse vis bij een van de vele visrestaurantjes, en spraken af om samen met oudejaarsavond de bloemetjes buiten te zetten de volgende dag.

Na wat borrels, biertjes en kaartspellen gingen we door de stad kuieren. Het werd al snel duidelijk dat er weinig opties waren; of veel te veel geld betalen voor een soort besloten feest of op straat blijven hangen. De tweede optie was natuurlijk het meest aantrekkelijk en we gingen een biertje drinken bij een van de verse vistentjes. Hier moesten we met alle gasten op de foto en toen het nieuwe jaar aangebroken was moesten we uiteraard de hele tent af om iedereen het beste te wensen. Jochem en Florinda reisden ook al een tijdje door Indonesië en waren het –net zoals wij- wel een beetje zat om als beroemdheden benaderd te worden. We spraken af om die bloemetjes maar een andere keer buiten te zetten en dropen af naar het hotel om te gaan slapen, niets aan te doen.
Toen we vlakbij ons hotel waren werden we weer aangesproken door een groepje Indonesiërs die op het punt stonden om de taxi in te stappen. Flo zag haar kans schoon, ze vond het een keer onze beurt om de beroemde vraag ‘where you go mister??’ te stellen. Toen ging het opeens allemaal vrij snel. Een minuut later zaten we in deze taxi en gingen we met dit groepje mee naar een club. Zij stonden op de gastenlijst, wij zijn blank dus wij ook. We werden netjes geëscorteerd naar een tafel waarop meteen een fles whiskey, twee kannen bier en een kan cola werd gezet. Dezelfde housebeats van tijdens de rit naar Manado galmden nu door de boxen van de club, er werd gedanst, het was gezellig en na wat verbijsterde blikken uitgewisseld te hebben met Jochem en Flo werd het toch nog een fantastisch nieuwjaarsfeestje. Geheel low budget verantwoord trouwens, want onze nieuwe Indovrienden stonden erop om alles te betalen. Als je met vier blanken de club in komt maak je de blits, daar waren ze erg dankbaar voor.

De volgende dag hebben we uitgerust en afscheid genomen van Jochem en Florinda. De reden dat we in Manado waren was op de eerste plaats Pulau Bunaken; een duikparadijs. De Indonesiërs vieren ongeveer een week nieuwjaar, dat betekent dat de meeste publieke faciliteiten gesloten zijn. De eerstvolgende public boat zou voorlopig nog niet vertrekken. Omdat we niet langer in Manado wilden blijven, zijn we naar Tangkoko gegaan; een nationaal park waar we de tarsius wilden spotten. We maakten overdag een mooie jungletrek en ’s avonds gingen we op zoek naar de tarsius. Stel je master Yoda voor, ongeveer net zo groot als je vuist met enorme ogen (zie foto). Een hoog aaigehalte zullen we maar zeggen.

Terug in Manado konden we de volgende dag met de boot naar Pulau Bunaken.Hier kwamen we terecht in een duikresort gerund door een rasechte Italiaan. We hebben vier fantastische duiken gemaakt en weer veel moois op ons lijstje geschreven, waaronder een reusachtige zeeschildpad van 2,5 meter groot. Een ander mooi moment tijdens een van deze duiken was dat er een iets kleinere zeeschildpad op ons af kwam zwemmen, en een paar centimeter voor onze neus afboog.
Weer terug in Manado moesten we het nog een nacht volhouden en dan zou ons drukke vliegschema beginnen; van Manado naar Makassar, de volgende dag terug naar Bali, de dag erop naar Singapore en weer een dag later naar Manila.

Nu we het verslag online zetten zijn we al in regenachtig Manila en ook dit is een stad die niet aan ons besteed is. Morgen vliegen we naar Puerto Princessa, terug naar de zomer!