Een heel apart gevoel van binnen

Even de ruimte,
Dat was alles wat je wou
Even alleen
Want je had zoveel te verwerken
En kijk eens aan
Daar staat de grote denker
Aan het werk
Op de grens van land en zee
De achtste dag
Dus vier dagen te gaan nog
Terwijl het leed wel was geleden op dag twee

Naar huis
Naar huis
Ik wil naar huis
Naar huis

Acda & De Munnik - Naar huis

Welke keuze je ook maakt, ik ben er van overtuigd dat het de goede is. Als achteraf blijkt dat de omstandigheden die geleid hebben tot je keuze anders blijken dan je dacht kun je opnieuw een goede keuze maken. Toen we in Nieuw Zeeland waren was ik er 100% van overtuigd dat ik nog niet klaar was om naar huis te komen maar de afgelopen weken hinkte ik vaker dan eens op twee gedachten. Fysiek in Centraal Amerika in gedachten vaak in Nederland. Daarmee deed ik zowel mezelf als Centraal Amerika geen recht aan en dus heb ik opnieuw een goede keuze gemaakt: ik kom naar huis.

Zo, nu dat uit de weg is kan ik jullie vertellen wat ik de afgelopen week allemaal gedaan heb.

De meeste reizigers hier mijden de hoofdstad Managua als de pest. Weinig interessante dingen te zien, druk, lelijk en soms gevaarlijk. Desondanks besloten Mike, Jen en ik dat we een nacht in Managua zouden doorbrengen omdat we pas aan het eind van de middag op het vliegveld van Managua aankwamen na ons verblijf op Little Corn. We werden door onze taxi chauffeur gedropt bij een hotel waar we na kort overleg incheckten. Het was niet fantastisch maar we waren te moe om verder te zoeken. Omdat Managua 's avonds als onveilig bekend staat lagen we al vroeg in bed. Al snel voelde ik iets jeuken en na een korte inspectie moest ik helaas wederom bedbugs vaststellen. Dus naar de receptie en in mijn gebrekkig Spaans en aan de eigenaar/bodybuilder uitgelegd wat er aan de hand was. Een andere kamer was er niet en na een korte (hij begon dreigend te kijken en zijn spieren aan te spannen) discussie nam ik genoegen met hetgeen hij bood (1/3 van het geld terug). Vervolgens werden we zonder pardon op straat gezet. Gelukkig zijn we zonder noemenswaardigheden bij een hostel aangekomen dat wel goed was.

De volgende dag namen Mike en ik afscheid van Jen die terug naar Canada vloog en vertrokken we naar Somoto, een plaatsje op de grens met Honduras. Somoto staat bekend om de prachtige cañon die iets ten noorden van het stadje ligt en samen met een Canadees stel en een gids hebben we die cañon de volgende dag gelopen, gezwommen, geklommen en gesprongen. Voor mij het absolute hoogtepunt van Nicaragua. De gids was een goedlachse man die veel kon vertellen over de omgeving en ons precies aanwees waar we van de rotsen in het water konden springen. Het begon met een paar sprongen van een meter of 3 á 4 en de hoogste sprong was uiteindelijk ongeveer 18 meter... Wat het helemaal af maakte was dat iemand van een groep voor ons die sprong gefotografeerd heeft en zo aardig was de foto's per mail door te sturen!

Van Somoto zijn we naar Estelì gegaan. Estelì is de sigaren hoofdstad van Nicaragua en dus was een tour door een sigaren fabriek min of meer verplicht. Van het drogen van de tabaksbladeren tot de selectie van de verschillende kwaliteits gradaties, het rollen van de sigaar en het testen van de kwaliteit, het kwam allemaal aan bod. Er werd veel verteld maar uiteraard hadden we een Amerikaanse liefhebber in de groep die altijd alles al wist of nog ff met een extra vraag zijn insiders kennis tentoon wilde spreiden. Laten we het er maar op houden dat hij gepassioneerd was.

Helaas kwam er twee dagen later in Matagalpa ook een eind aan de reis van Mike die ook terug naar Canada ging en mij alleen achter liet. Dat was de dag nadat ik besloot om eerder naar huis te gaan en bij ons afscheid duwde hij me een cadeautje in mijn handen: een doosje sigaren. 'Om het nieuwe huis in te wijden' zei hij. Gouwe kerel.

Inmiddels ben ik in Leòn, een van de grootste steden van Nicaragua en het is hier net als bij jullie witte donderdag. Waar dat in Nederland nauwelijks nog betekenis heeft komt hier het leven min of meer stil te staan. Het heet hier Semana Santa (heilige week) en vanaf vandaag tot en met maandag rijdt er geen openbaar vervoer en zijn er elke dag grote processies ter ere van 't kinneke. Als het goed is zie ik vanavond de eerste, pak vrijdag de grootste mee en ga zaterdag met een privé shuttle naar een hostel aan het strand. Weg van die beelden ronddragende Christengekkies.

De laatste dagen van mijn reis beginnen ook vorm te krijgen. Na het weekend ga ik in een ruk van 18 uur van hier naar Antigua in Guatemala. Voor ik van Guatemala naar Cancun vlieg ontmoet ik waarschijnlijk twee oude reismaatjes van Sandra en mij. Jochem en Florinde kwamen we drie jaar geleden tegen in Indonesië en zij zijn op dit moment dus in Guatemala. Op 5 april vlieg ik na dit mooie einde van Cancun naar Amsterdam.

Tot snel!

Donald