Costa Rica; Dura Vida

We all have our wild dreams of new beginnings

Admiral Freebee - Wild dreams of new beginnings

Na 2,5 maand in Nieuw Zeeland te hebben rond getrokken besloten Sandra en ik dat het tijd was om naar huis te gaan. Maar omdat ik voordat ik naar huis kom graag nog net iets meer van de wereld wilde zien en Sandra daar op dit moment minder behoefte aan heeft scheidden onze wegen tijdelijk in Nieuw Zeeland. Afscheid nemen was niet makkelijk maar gelukkig weten we dat het maar tijdelijk is en het vooruitzicht van een avontuur in Centraal America verzachtte mijn pijn ook enigszins.

Om aan dat avontuur te beginnen moest ik wel eerst 3 vluchten van in totaal bijna 30 uur overleven. Vanuit Christchurch via Brisbane en LA naar San Jose in Costa Rica. Ik vloog 'tegen de tijd in' wat wil zeggen dat ik volgens de kalender 20 minuten eerder in LA aankwam dan dat ik in Christchurch vertrok, een aparte gewaarwording om een dag twee keer mee te maken. Met een vliegtuig vol Amerikanen vloog ik vervolgens naar San Jose. Ladies and gentlemen, Welcome aboard your flight to COASTA RICAAAA! Dat je effe in de gaten hebt dat je met een Amerikaanse maatschappij vliegt.

San José was niet zo heel bijzonder en dus heb ik dat na een dagje rondwandelen en een museumbezoek weer achter me gelaten. Ik nam de bus naar La Fortuna en was in een keer weer helemaal aan het reizen zoals eerder in Azië en Zuid Amerika. Een overvolle bus met veel te kleine stoelen en overkokend van hitte omdat er geen airco is, heerlijk. Of Pura Vida, zoals ze hier zeggen, het pure leven.

La Fortuna is een dorpje aan de voet van Volcan Arenal en een ware toeristen attractie. Na een grote uitbarsting van die vulkaan in 1968 kon je hier jarenlang stromend lava bewonderen totdat in 2010 de lavastroom plotseling niet meer stroomde. Ondanks het gebrek aan lava is er nog steeds genoeg te doen in de omgeving om dagelijks vele honderden toeristen te trekken en ik kwam hier voor een wandeling op Cerro Chatto, een slapende vulkaan met op de top een kratermeer vlak bij Volcan Arenal.

In San Jose had ik al gemerkt dat Costa Rica een stuk duurder is dan ik gewend ben van de landen die ik normaal gesproken bezoek tijdens mijn reizen en ook in La Fortuna logen de prijzen er niet om. Na wat wikken en wegen besloot ik daarom om naar de waterval waar de wandeling naar de top van Cerro Chatto begint te lopen in plaats van een taxi te nemen. Het was een wandeling van ongeveer een uurtje en aangekomen op de plaats van bestemming mocht ik pas na het netjes betalen van de $12,00 entree de waterval bekijken. Ik blijf het raar vinden om te betalen om naar een stukje natuur te kijken (tenzij het in een national park is).

Na een verfrissende duik in het water besloot ik dat het nog vroeg genoeg was om gebruik te maken van het feit dat ik nu toch al bij het begin van de wandeling was. Ondanks dat het slechts 8 km op en neer was raden alle guidebooks aan om minimaal 4 uur in te plannen voor deze wandeling in verband met het slechte pad en het hoge stijgingspercentage. Ook voor deze wandeling zou je eigenlijk $10,00 moeten betalen maar ik besloot me van de domme te houden zolang ik niet gecontroleerd werd. Waarschijnlijk ben ik niet de enige die dat bedacht heeft want de ingang naar het wandelpad was zo goed gecamoufleerd dat ik er in eerste instantie voorbij liep. Toen het pad dood liep ben ik dus maar omgedraaid en ik wilde al bijna gaan betalen in de hoop dat ik dan een kaartje oid zou krijgen toen ik een groep toeristen met een gids tegen kwam. Ik liet ze passeren en sloot sneaky achteraan om zo de ingang te vinden. Zodra ik op het juiste pad zat ben ik weer alleen doorgelopen (en nog twee keer fout gelopen). De wandeling was echt heel zwaar en om het nog wat zwaarder te maken begon het al snel met bakken uit de hemel te komen. Het pad was niks meer en soms zelfs minder dan je van een pad mag verwachten. Met grote plotselinge hoogteverschillen en door het water uitgesleten stukken klei was het vaak meer klimmen en klauteren dan wandelen. De gestaag vallende regen zorgde voor een klein riviertje over het pad dat het geheel nog gladder, glibberiger en avontuurlijker maakte.

In eerste instantie was het uitzicht op de top teleurstellend. Het was weliswaar gestopt met regenen maar er hing nog steeds een grote wolk over de krater die me het uitzicht op het kratermeer ontnam maar na een korte pauze om op adem te komen begon het op te klaren en kon ik een glimp van het meer opvangen. Ik besloot om naar beneden te klimmen en werd na een soms bijna verticale klim beloond met een prachtig stil meer. De wandeling terug was minder zwaar maar door de modder was het nog steeds opletten geblazen. Vies, moe en voldaan kwam ik terug in La Fortuna.

Vanuit La Fortuna ben ik wederom met de bus naar Santa Elena gegaan. Tijdens de busrit leerde ik Sara, Mia en Frederika uit Zweden kennen. Het klikte en we besloten samen een hostel te zoeken. In Santa Elena hebben we de volgende ochtend een wandeling gemaakt naar de top van Cerro Amigos en 's avonds een nachtwandeling in het 'bos' gemaakt met een gids. Alhoewel we verschillende dieren zagen (een luiaard, een gordeldier, een groene boom adder, een tarantula en een klein kikkertje met groene ogen) voelde het toch een beetje als een veredelde dierentuin. Samen met drie anderen en een gids vormden we een groep van 8 en naast onze groep waren er nog 4 of 5 groepen op het zelfde terrein. De gidsen stonden met elkaar in contact via een soort walkie-talkies en elke keer als er 1 gids iets gezien had gingen alle groepen die enigszins in de buurt waren er als een dolle op af. Ondanks deze kolderieke praktijken was het toch wel gaaf om deze dieren van zo dichtbij te zien.

Van Santa Elena ben ik vervolgens met de drie Zweedse dames naar Santa Teresa aan de westkust van Costa Rica gegaan. In dit surfers paradijs werd de Zweedse kolonie uitgebreid met Jonathan en Julia, vrienden van Frederika. Ook hier is het erg toeristisch en behoorlijk aan de prijs maar de prachtige stranden en de goede golven verzachten die pijn wel enigszins. De laatste twee dagen in Costa Rica heb ik niet veel meer gedaan dan op het strand liggen afgewisseld met pogingen tot surfen. Ik ben inmiddels in Nicaragua maar dat verhaal bewaar ik voor een andere keer. Sandra is er inmiddels al in geslaagd om een baan en een appartement te regelen dus bij terugkomst in NL komt deze jongen in een gespreid bedje terecht!

Groetjes,

Donald