Nicaragua

Been fighting with my sheets and nearly crying in my sleep

Arctic Monkeys - Dangerous animal

De reis van Santa Teresa in Costa Rica naar San Juan del Sur in Nicaragua was lang maar redelijk pijnloos. Gezien de grote verscheidenheid aan vervoersmiddelen benodigd om de reis te volbrengen (6 verschillende bussen, een taxi, een Ferry en een shuttle) en het feit dat ik om 06.00 uur vertrok en om 20.30 uur aankwam mag het geen verrassing heten dat ik op mijn eerste avond in Nicaragua uitgeput mijn bed indook.

Na een tijdje in bed te hebben gelegen werd ik echter plotseling wakker van een enorme jeuk en het gevoel dat ik gebeten werd. Trouwe lezers herinneren zich misschien nog onze eerste nacht bij Lake Toba in Indonesië waar Sandra en ik voor het eerst te maken kregen met bedbugs. Dat was een life changing experience en met die ervaring in gedachten sprong ik met een katachtige reflex mijn bed uit, deed het licht aan en onderzocht ik mijn matras. Niets. Slechts half gerustgesteld deed ik het licht uit en ging ik weer liggen, misschien waren het gewoon muggen. Ik lag echter nog geen 5 minuten toen ik weer het gevoel had dat ik gebeten werd en deze keer kreeg ik een van die klote beestjes te pakken. Ik sprong mijn bed weer uit en toen ik het licht aan deed bestond er geen twijfel meer, bedbugs! Gelukkig was er nog iemand in de receptie die meteen actie ondernam. Al mijn spullen werden gewassen en ik kreeg een bed in een andere kamer. Ik kan niet zeggen dat ik als een roosje geslapen heb maar gelukkig hebben die maatregelen wel geholpen en heb ik verder geen last meer gehad van bedbugs.

De volgende dag arriveerden ook Mike en Jen, twee Canadezen die ik 4 jaar geleden in Zuid Oost Azië heb leren kennen aan in San Juan del Sur. We wisten van elkaar dat we in Nicaragua zouden zijn en hadden afgesproken om in het zelfde hostel te blijven. Ook zij hadden een lange reis achter de rug en dus hebben we die zaterdag gewoon rustig een paar biertjes gedronken in het hostel en herinneringen aan Laos en Cambodja opgehaald.

Dat we een rustige avond hadden kwam ook goed uit met het oog op Sunday Funday. Een fenomeen in San Juan del Sur en Nicaragua. Iedere zondag wordt er vanaf 14.00 uur een soort van poolparty tocht langs 3 hostels gehouden en ter voorbereiding hierop trokken we om 10.00 uur het eerste biertje al open. Iedereen in ons hostel had zich ingesteld op een dag lang drinken en feesten en was dan ook al in een feeststemming lang voordat het daadwerkelijke feest begonnen was. Sommigen zelfs zo dat ze de eerste van de drie hostels nog maar ter nauwer nood haalden en daar aangekomen eerst een paar colaatjes moesten drinken om te voorkomen dat het ook meteen het laatste hostel zou zijn. Het was een grote anarchistische bende met heel veel dronken backpackers en slechte muziek maar eerlijk is eerlijk, ik heb me goed vermaakt in dat eerste hostel. Het tweede hostel van de drie was het naast ons hostel gelegen Naked Tiger en daar kakte wat mij betreft de boel een beetje in. De muziek ging van slecht naar afgrijselijk en op een of andere manier was de goede sfeer helemaal weg. Voor mij in ieder geval. Ik besloot om bij ons hostel nog een paar biertjes te drinken en naar bed te gaan, ik ben ook geen twintig meer.

De volgende dag besloten Mike, Jen en ik dat we wel genoeg hadden van San Juan del Sur en dus hebben we de bus naar Rivas genomen en zijn we vanuit daar naar het vulkanische eiland Ometepe gegaan. Ometepe ligt in het grootste meer van Centraal America en wordt gevormd door twee vulkanen; Assuncion en Madera. We hebben een dag rondgelopen en onder andere een zoetwaterbron midden op het eiland bezocht en na een welverdiende lunch de rest van de middag in de alom aanwezige hangmatten doorgebracht onder het genot van een Toña, het lokale bier.

De volgende dag vertrokken we al om 07.30 uur om de vulkaan Maderas te beklimmen en op het allerlaatste moment besloten onze kamergenoten Andreas en Donley ook mee te gaan. Ondanks het vroege uur was het al erg warm en omdat we de eerste 1,5 uur pal in de zon liepen waren we al nat van het zweet voor we goed en wel aan de klim begonnen. Nadat we een korte pauze hadden gehad bij een uitkijkpunt begon het echte werk en gelukkig was het grootste gedeelte van de echte klim dwars door de dichte begroeiing waardoor we in ieder geval niet in de directe zon liepen. De temperatuur was echter nog steeds ongelooflijk hoog en door de hoge luchtvochtigheid en modderige ondergrond was het een ware uitputtingsslag. Donley verloor die uitputtingsslag uiteindelijk na een moedige strijd op de weg terug naar beneden toen hij een spier in zijn kuit verrekte en zijn langzame tred veranderde in een tergend langzame strompel. Voor de rest van de groep was het echter een fantastische tocht met smalle modderige paadjes dwars door de jungle die uiteindelijk uitkwam bij een uitkijkpunt op een meer in de krater op de top. Te gek! Door de strompelende Donley zijn we uiteindelijk 13 uur onderweg geweest. Het bier smaakte goed toen we terug waren bij het hostel.

Na Ometepe zijn we terug gegaan naar San Juan del Sur om te surfen. We boekten een tour naar een van de vele stranden daar in de buurt waarbij bier en vis op het kampvuur inbegrepen waren. De golven waren goed voor een beginner als ik, het bier was koud, de vis heerlijk en een kampvuur op het strand is altijd goed. Na een hobbelige rit terug zijn we het nachtleven van San Juan ingedoken, door de gratis drank waren we inmiddels namelijk aardig in de stemming voor een feestje. Gevolg daarvan was dat we de volgende dag niet veel meer gedaan hebben dan op het strand liggen en zwemmen.

Onze volgende bestemming lag aan de andere kant van het land, in de Caraïben. Met een super klein vliegtuigje zijn we vanaf Managua naar big corn island gevlogen en vanaf daar met de boot naar little corn gevaren. Op little corn zijn geen wegen of auto's, er is geen stroom tussen 06.00 en 13.00 uur en iedereen leeft hier op 'island time'. Relax man! We zijn hier drie dagen geweest en naast wat snorkelen, in de hangmat een boekje lezen en af en toe de zee in lopen hebben we niet zo veel gedaan. Heerlijk.

Morgen vliegen we terug naar Managua en overmorgen nemen Mike en ik afscheid van Jen die terug naar Canada gaat. Waarschijnlijk is Granada onze volgende bestemming waarna we de centrale hooglanden op gaan zoeken. Ik houd jullie op de hoogte!

Groetjes,

Donald