Walvissen in Kaikoura, Westcoast Weather en Wanaka

It’s always better on holiday.
So much better on holiday.
That’s why we only work when,
we need the money.

Franz Ferdinand - Jacqueline


Om onze actieve dagen in Abel Tasman National Park een vervolg te geven reden we vanuit Motueka naar Nelson Lakes National Park om daar een mooie wandeling te maken. Omdat we pas tegen het eind van de middag aankwamen arriveerden we op Prime Time Sandfly-tijdstip op de campground. Voor diegenen onder de lezers die nog nooit de terreur van de sandflies hebben mogen meemaken: sandflies zijn vliegjes ter grootte van fruitvliegjes die zich voeden met jouw bloed. Klinkt nog vrij onschuldig zou je zeggen, zo’n klein beestje, maar als je jezelf nu in plaats van 1 sandfly 1000 sandflies voorstelt die zich op de zelfde vierkante meter als jijzelf proberen op te houden wordt de terreurdreiging al een niveautje opgeschaald, dunkt ons. Tel daarbij op dat de bult die achterblijft na de beet van een sandfly vele malen erger jeukt dan die van een mug en bovendien vele dagen langer blijft jeuken en je hebt code rood. Helaas luisterden de sandflies niet naar het uitgevaardigde samenscholingsverbod en dus hadden we geen andere keuze dan op deze prachtige plek in het heerlijke weer gewoon binnen te gaan zitten.

Gelukkig was de wandeling die we de volgende dag maakten meer dan voldoende compensatie voor deze ontberingen. Alhoewel we niet alleen waren was het beduidend rustiger op de paden dan in bijvoorbeeld Abel Tasman. De uitzichten over het meer en de omliggende bergen waren fantastisch en we hadden geluk met het weer. Bene.

Omdat datzelfde weer de daarop volgende week aan de westkust, onze geplande volgende bestemming, volgens de voorspelling erg slecht zou worden besloten we om in plaats daarvan naar de oostkust te rijden om walvissen te gaan spotten in Kaikoura. Zo simpel kan dat zijn in Nieuw Zeeland. Even van kust wisselen en het weer kan volledig anders zijn.

Op weg naar Kaikoura overnachtten we op een campsite aan zee, ongeveer 1,5 uur ten noorden van Kaikoura. Nadat we genoten van de weliswaar koude maar meer dan welkome douche maakten we kennis met Bill. Bill is een Maori, stamgast (of hoe dat ook heet op zo’n camping) en Bill werd op de dag dat we hem ontmoetten 67 jaar jong. Hij nodigde ons uit voor een paar biertjes en voor we het wisten zaten we in een kringetje met alle andere stamgasten Bill zijn 67e verjaardag te vieren. Bill was spraakzaam en een onuitputtelijke bron van informatie. Zo kon hij ons onder andere vertellen dat alle stamgasten hier een quad meebrachten omdat ze bij laag tij zo’n 12 kilometer over het strand reden naar een plek waar ze crayfish vingen. Crayfish is een soort kreeft en voor een beetje crayfish in een restaurant betaal je al snel $100,-. Long story short, Bill vond ons aardig en bood ons een van de crayfish die hij die dag gevangen en gekookt had aan als ontbijt. We hebben genoten.

Kaikoura zelf was niet zo heel bijzonder, een echt toeristendorp. Niet zo gek ook als je bedenkt dat het spotten van walvissen hier bijna gegarandeerd is. Door allerlei specifieke geologische omstandigheden ligt Kaikoura op een plek waar met name potvissen, spermwhale in het Engels, zich dol fijn voelen. De spermwhale heeft zijn nogal aparte naam verdiend aan de misvatting van walvisvaarders dat in het enorme reservoir in zijn hoofd sperma opgeslagen wordt. Toen men er achter kwam dat het geen sperma maar een soort van olie is, was het kwaad al geschied. Arme walvis.

Wij kwamen dus net als alle andere toeristen naar Kaikoura om deze imposante beesten te bekijken en meldden ons daartoe om 06.00 uur ’s ochtends bij de boot. Toen alle Japanse toeristen gefouilleerd waren en onder lichte dwang alle harpoenen en andere wapens netjes ingeleverd hadden konden we eindelijk vertrekken. We hebben in twee uur op het water twee keer een potvis van dichtbij mogen zien en als afsluiter werden we omringd door een grote groep dolfijnen. Een te gekke ervaring.

Na Kaikoura zijn we met een tussenstop van twee dagen toch overgestoken naar de westkust. Volgens de weerberichten zouden we nog 1 a 2 dagen slecht weer uit moeten zitten maar zou het daarna stralend weer worden. De eerste 24 uur hebben we inderdaad min of meer non stop regen gehad maar daarna werd het gelukkig langzaam maar zeker beter. Eerst nog wat bewolkt waardoor we ons beperkten tot een korte maar eigenlijk vrij zinloze wandeling naar de Franz Josef gletsjer, het enige dat we konden zien was het niet zo heel erg mooie einde van de gletsjer. Later die dag spraken we iemand van de i-site, zeg maar de vvv, en zij raadde ons aan de volgende dag een wandeling naar een uitkijkpunt te maken. De wandeling was een stukje ruiger dan het gemiddelde wandelpad waardoor het minder drukbezocht is, maar het uitzicht zou fantastisch moeten zijn. Ze voegde daar nog aan toe dat we geluk hadden want de twee voorgaande weken had ze in verband met het weer niemand deze route aanbevolen. Score!

De wandeling was inderdaad erg mooi maar om heel eerlijk te zijn viel de Franz Josef gletsjer een beetje tegen. Het feit dat hij bijna op zeeniveau ligt is natuurlijk wel bijzonder maar het is niet bepaald een mooie gletsjer. Met name doordat hij in de afgelopen jaren flink kleiner geworden is zie je heel veel gruis op de gletsjer liggen. We besloten dus om maar geen $300,- uit te geven aan een ‘scenic flight’ van 20 minuten over de gletsjer en door te gaan naar Fox gletsjer, een half uurtje verder naar het zuiden. Fox gletsjer was al een stuk mooier dan Franz Josef maar ook hier was duidelijk dat de gletsjer in de afgelopen jaren enorm geslonken is.

Dan Wanaka. Na het twijfelachtige weer en de vele vervelende sandflies aan de westkust was Wanaka paradijselijk. Stralende zon, prachtige omgeving en bovendien geen sandfly of mug te bekennen! Toevallig waren Dan en Alana in Wanaka op de avond dat we aankwamen en dus hebben we even bijgekletst onder het genot van een biertje. Daarna hebben we op onze campsite nog een paar biertjes gedronken en genoten van de prachtige sterrenhemel hier.

Dientengevolge waren we de volgende ochtend net iets langzamer dan normaal maar hé, we zijn op vakantie! Lekker lui pakten we om 12.00 uur onze auto in en reden we naar het stadje om een canyoningtrip voor de volgende dag te boeken, een cappuccinootje te drinken en lekker in het meer te zwemmen. Things could be worse. Na zo’n luie dag was de volgende dag stiekem wel fijn om weer wat actiever te zijn. Na een rammelende busrit en een uitdagende wandeling bergop zijn we in zo’n 3 uur al abseilend, klauterend, springend, zwemmend en plonzend weer terug bij het busje aanbeland, heel gaaf!

Gisteren hebben we daarop weer lekker helemaal niks gedaan. Zwemmen, zonnen, boekje lezen, cappuccinootje drinken, het bekende werk. Vandaag zijn we naar de Rob Roy gletsjer gelopen en naar onze mening is deze gletsjer vele malen mooier dan zowel Franz Josef als Fox.

Aan alles komt een einde en dus ook aan onze tijd in Wanaka. Morgen rijden we door naar Queenstown, ‘Adventure capital of the world’, dus dat belooft wat.

Groetjes,

Sandra en Donald