Een omweg van 1300 km
Door: Donald
Blijf op de hoogte en volg Donald en Sandra
03 Juni 2014 | Australië, Esperance
We're on a road to nowhere
Road To Nowhere - Talking Heads
Ons laatste verslag liet jullie achter in het hart van de Australische outback; Alice Springs. Vanuit Alice Springs hebben we de Red Centre Way genomen die vanuit Alice de Namatjira Drive volgt door de West MacDonnell Ranges, vervolgens de grotendeels onverharde Mereenie Loop naar de prachtige Kings Canyon oppikt en vanuit daar weer over de verharde weg naar Uluru gaat.
Omdat we wat inkopen moesten doen vertrokken we pas rond de middag uit Alice Springs richting de West MacDonell Ranges maar gelukkig stonden we zo'n twee uur later al op een camping bij Ormiston Gorge, een diepe kloof met een niet eens zo heeeel koud riviertje. Al badend door het troebele water zijn we de kloof zo goed en zo kwaad als het ging een eindje gevolgd voor we lekker op onze luie kont gingen zitten.
Die nacht doorstond ons tentje de eerste regen en onweersbui met goed gevolg zodat we de volgende ochtend niet helemaal uitgeslapen maar wel helemaal droog onze weg richting Kings Canyon konden vervolgen. Al snel ging de verharde weg over in onverharde weg en werd duidelijk waarom het daar The Red Centre heet. De weg had een prachtige okerrode kleur en omdat de zon inmiddels weer volop scheen verdwenen de plassen water ontstaan door de regen als... ja, als plassen water onder een Australische zon. Helaas bleven de vele kuilen en gaten wel gewoon achter en daardoor waren sommige stukken zelfs met ons 4x4 monster geen pretje om te rijden. Maar het landschap was prachtig en we hadden de tijd dus een kniesoor die daar om zeurt.
Kings Canyon was voor ons een aangename verrassing. We hebben een wandeling van zo'n vier uur over de rand van deze machtige canyon gemaakt. In tegenstelling tot veel andere bezienswaardigheden waren er hier, zoals Adrie zou zeggen, geen domme-mensen-hekken te bekennen wat zeker aan de ervaring bijdroeg. Per ongeluk hadden we precies het juiste tijdstip uitgekozen waardoor we net tussen twee golven van tourbussen door de wandeling maakten en de canyon min of meer voor onszelf hadden. Een hoogtepuntje.
Zoals gezegd was na Kings Canyon Uluru aan de beurt. We vertrokken vroeg en alles leek goed te gaan tot we ergens stopten om naar de wc te gaan en de auto een raar gorgelend geluid maakte. Het duurde maar kort maar was voor ons reden genoeg om de motorkap even open te maken. Natuurlijk weten wij niet veel van auto's maar gelukkig is dat in Australië niet erg. Binnen vijf minuten hadden namelijk al zo'n vijf á zes verschillende mannen hulp en advies aangeboden; 'Gotta problem there mate?' Uiteindelijk bleek de analyse van Darren de meest waarschijnlijke; de radiator had extra water aangezogen dan wel terug gespoten in het overflow reservoir (natuurlijk, wat anders) en het geluid veroorzaakt. Opluchting alom.
Uluru is echt zo'n plaats waar je heel lang naar uitkijkt (ik herinner me nog een schriftje op de basisschool waar op de kaft een foto van Uluru stond) en absoluut indrukwekkend maar toch minder magisch dan je jezelf altijd voorstelt. In ieder geval voor ons. Dat komt met name door de enorm geregiseerde attractie die het geworden is. Hier kunt u foto's maken van de zonsondergang en als u een stukje verder rijdt mag u de zonsopgang fotograferen. Als u wilt mag u hem hier beklimmen maar we raden het af omdat de eigenaars (de aboriginals) het liever niet hebben, maar als u het toch graag doet verbieden we het natuurlijk niet. Want dat zou volgens ons namelijk een groot deel van het toerisme kosten. Geld is vooralsnog belangrijker dan respect. En oja, vergeet u niet hier te betalen?
Als je daar en door de massa's mensen heen kijkt blijft het natuurlijk een fantastische mooie plek. In het zelfde park ligt ook Kata Tjuta, een verzameling monolieten als Uluru maar dan op, over en tegen elkaar aan. De wandeling die we daar maakten bracht ons via verschillende hoogtepunten naar een van de mooiste uitzichten die we ooit hebben gezien. Zo ver als je kon kijken wees niets op menselijke aanwezigheid, prachtig!
Ons plan was om vervolgens vanuit hetzelfde nationale park via 'the great central road' oftewel 'outback way' de avontuurlijke oversteek te maken naar West Australië. 1100 km onverharde weg met ongeveer elke 250 km een teken van leven in de vorm van een roadhouse waar je kan tanken. Het weer gooide echter roet in het eten want na wederom een stormachtige nacht en met regenachtige vooruitzichten besloten we met onze ervaringen op de Mereenie loop in het achterhoofd toch maar via de verharde weg te gaan. Een omweg, dat wel, maar goed liever een stukje omrijden en heel aankomen dan midden in de outback wegspoelen in een modderstroom.
Omdat die omweg alles bij elkaar zo'n 1300 km bedroeg hebben we de eerste twee dagen enorme stukken gereden en pas toen we bij Port Augusta en de Eyre peninsula aankwamen hebben we weer de tijd genomen om te genieten. Via Port Lincoln en Coffin Bay zijn we terug naar de Eyre Highway gereden om de Nullarbor plain over te steken. Null arbor is latijn voor geen bomen en alhoewel er tegenwoordig misschien iets meer bomen staan dan ten tijde van de naamgeving dekt het de lading aardig. Lange stukken niets vaak zonder al te veel bochten, op een gedeelte zelfs bijna 150 km rechtdoor!
Gelukkig waren er heel relaxte kampeerplekken onderweg en hebben we een super vette stop gemaakt bij Head of Bight. Head of Bight is een plaatsje aan de kust van The Great Australian Bight, een enorme baai in the Southern Ocean waar Southern Right Whales (zo genoemd omdat het de 'right' whales waren om op te jagen en omdat ze uit het zuiden kwamen natuurlijk) tussen mei en september regelmatig dicht bij de kust te zien zijn. Bij binnenkomst werd ons niets beloofd maar de dag ervoor waren er vijf walvissen gezien. Na enige tijd ingespannen turen en vlak voor we de moed op wilden geven zagen we opeens heel in de verte iets boven water komen... Door het dolle heen renden we naar een plek waar we hem beter zouden kunnen zien toen er opeens twee vlak voor onze neuzen opdoken! Fonteintjes water spuitend en zich vooral niets van ons aantrekkend zwommen ze rustig langs de kust af.
Inmiddels hebben we ook de Nullarbor achter ons gelaten en vertrekken we morgen richting Perth. We vermaken ons nog steeds prima maar nu we geproefd hebben van de zon en de warmte willen we meer en dus moeten we weer in noordelijke richting gaan.
Road To Nowhere - Talking Heads
Ons laatste verslag liet jullie achter in het hart van de Australische outback; Alice Springs. Vanuit Alice Springs hebben we de Red Centre Way genomen die vanuit Alice de Namatjira Drive volgt door de West MacDonnell Ranges, vervolgens de grotendeels onverharde Mereenie Loop naar de prachtige Kings Canyon oppikt en vanuit daar weer over de verharde weg naar Uluru gaat.
Omdat we wat inkopen moesten doen vertrokken we pas rond de middag uit Alice Springs richting de West MacDonell Ranges maar gelukkig stonden we zo'n twee uur later al op een camping bij Ormiston Gorge, een diepe kloof met een niet eens zo heeeel koud riviertje. Al badend door het troebele water zijn we de kloof zo goed en zo kwaad als het ging een eindje gevolgd voor we lekker op onze luie kont gingen zitten.
Die nacht doorstond ons tentje de eerste regen en onweersbui met goed gevolg zodat we de volgende ochtend niet helemaal uitgeslapen maar wel helemaal droog onze weg richting Kings Canyon konden vervolgen. Al snel ging de verharde weg over in onverharde weg en werd duidelijk waarom het daar The Red Centre heet. De weg had een prachtige okerrode kleur en omdat de zon inmiddels weer volop scheen verdwenen de plassen water ontstaan door de regen als... ja, als plassen water onder een Australische zon. Helaas bleven de vele kuilen en gaten wel gewoon achter en daardoor waren sommige stukken zelfs met ons 4x4 monster geen pretje om te rijden. Maar het landschap was prachtig en we hadden de tijd dus een kniesoor die daar om zeurt.
Kings Canyon was voor ons een aangename verrassing. We hebben een wandeling van zo'n vier uur over de rand van deze machtige canyon gemaakt. In tegenstelling tot veel andere bezienswaardigheden waren er hier, zoals Adrie zou zeggen, geen domme-mensen-hekken te bekennen wat zeker aan de ervaring bijdroeg. Per ongeluk hadden we precies het juiste tijdstip uitgekozen waardoor we net tussen twee golven van tourbussen door de wandeling maakten en de canyon min of meer voor onszelf hadden. Een hoogtepuntje.
Zoals gezegd was na Kings Canyon Uluru aan de beurt. We vertrokken vroeg en alles leek goed te gaan tot we ergens stopten om naar de wc te gaan en de auto een raar gorgelend geluid maakte. Het duurde maar kort maar was voor ons reden genoeg om de motorkap even open te maken. Natuurlijk weten wij niet veel van auto's maar gelukkig is dat in Australië niet erg. Binnen vijf minuten hadden namelijk al zo'n vijf á zes verschillende mannen hulp en advies aangeboden; 'Gotta problem there mate?' Uiteindelijk bleek de analyse van Darren de meest waarschijnlijke; de radiator had extra water aangezogen dan wel terug gespoten in het overflow reservoir (natuurlijk, wat anders) en het geluid veroorzaakt. Opluchting alom.
Uluru is echt zo'n plaats waar je heel lang naar uitkijkt (ik herinner me nog een schriftje op de basisschool waar op de kaft een foto van Uluru stond) en absoluut indrukwekkend maar toch minder magisch dan je jezelf altijd voorstelt. In ieder geval voor ons. Dat komt met name door de enorm geregiseerde attractie die het geworden is. Hier kunt u foto's maken van de zonsondergang en als u een stukje verder rijdt mag u de zonsopgang fotograferen. Als u wilt mag u hem hier beklimmen maar we raden het af omdat de eigenaars (de aboriginals) het liever niet hebben, maar als u het toch graag doet verbieden we het natuurlijk niet. Want dat zou volgens ons namelijk een groot deel van het toerisme kosten. Geld is vooralsnog belangrijker dan respect. En oja, vergeet u niet hier te betalen?
Als je daar en door de massa's mensen heen kijkt blijft het natuurlijk een fantastische mooie plek. In het zelfde park ligt ook Kata Tjuta, een verzameling monolieten als Uluru maar dan op, over en tegen elkaar aan. De wandeling die we daar maakten bracht ons via verschillende hoogtepunten naar een van de mooiste uitzichten die we ooit hebben gezien. Zo ver als je kon kijken wees niets op menselijke aanwezigheid, prachtig!
Ons plan was om vervolgens vanuit hetzelfde nationale park via 'the great central road' oftewel 'outback way' de avontuurlijke oversteek te maken naar West Australië. 1100 km onverharde weg met ongeveer elke 250 km een teken van leven in de vorm van een roadhouse waar je kan tanken. Het weer gooide echter roet in het eten want na wederom een stormachtige nacht en met regenachtige vooruitzichten besloten we met onze ervaringen op de Mereenie loop in het achterhoofd toch maar via de verharde weg te gaan. Een omweg, dat wel, maar goed liever een stukje omrijden en heel aankomen dan midden in de outback wegspoelen in een modderstroom.
Omdat die omweg alles bij elkaar zo'n 1300 km bedroeg hebben we de eerste twee dagen enorme stukken gereden en pas toen we bij Port Augusta en de Eyre peninsula aankwamen hebben we weer de tijd genomen om te genieten. Via Port Lincoln en Coffin Bay zijn we terug naar de Eyre Highway gereden om de Nullarbor plain over te steken. Null arbor is latijn voor geen bomen en alhoewel er tegenwoordig misschien iets meer bomen staan dan ten tijde van de naamgeving dekt het de lading aardig. Lange stukken niets vaak zonder al te veel bochten, op een gedeelte zelfs bijna 150 km rechtdoor!
Gelukkig waren er heel relaxte kampeerplekken onderweg en hebben we een super vette stop gemaakt bij Head of Bight. Head of Bight is een plaatsje aan de kust van The Great Australian Bight, een enorme baai in the Southern Ocean waar Southern Right Whales (zo genoemd omdat het de 'right' whales waren om op te jagen en omdat ze uit het zuiden kwamen natuurlijk) tussen mei en september regelmatig dicht bij de kust te zien zijn. Bij binnenkomst werd ons niets beloofd maar de dag ervoor waren er vijf walvissen gezien. Na enige tijd ingespannen turen en vlak voor we de moed op wilden geven zagen we opeens heel in de verte iets boven water komen... Door het dolle heen renden we naar een plek waar we hem beter zouden kunnen zien toen er opeens twee vlak voor onze neuzen opdoken! Fonteintjes water spuitend en zich vooral niets van ons aantrekkend zwommen ze rustig langs de kust af.
Inmiddels hebben we ook de Nullarbor achter ons gelaten en vertrekken we morgen richting Perth. We vermaken ons nog steeds prima maar nu we geproefd hebben van de zon en de warmte willen we meer en dus moeten we weer in noordelijke richting gaan.
-
03 Juni 2014 - 06:17
Marjolein:
Super jongens! Dit soort avonturen lezen we liever dan huisjes poets buisnis! X -
03 Juni 2014 - 10:38
Wietske:
Geweldig, wat een trip zeg
-
03 Juni 2014 - 20:57
Henny:
Dit is nog eens iets anders dan ons Limburgse landschap, ontzettend mooi!
En dan die walvissen, super maar wel groot voor in de aquarium dus ik hou het maar bij onze goudvisjes....
Interessant verslag en prachtige foto's. Graag weer tot de volgende keer! -
03 Juni 2014 - 21:30
Maikel:
fuck you guys! -
03 Juni 2014 - 21:31
Maikel:
;) -
03 Juni 2014 - 23:28
Henriette:
Wat een indrukwekkend landschap, echt prachtig. Puur genieten dus.
gr Henriette -
05 Juni 2014 - 20:05
Math:
Wat weer een verslag, hoe indrukwekkend moet het zijn als je dat zelf allemaal kunt aanschouwen........ maar dan moet wel de dop terug op het olie reservoir gedaan na olie bij vullen.......
Keep on going! -
05 Juni 2014 - 21:49
Peter:
Super verhaal! Enjoy the silence. Heel gaaf allemaal -
08 Juni 2014 - 20:45
Anna:
Het blijft genieten van jullie verhalen en foto's!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
